Ἡ προσωποποίηση τῆς πόλης μὲ μιὰ γυναίκα (ποὺ ταυτίζεται ἐνίοτε μὲ τὴν Τύχη της πόλης) ἡ ὁποία φορᾶ ὡς διάδημα τὰ τείχη τῆς πόλης εἶναι μια ἑλληνικὴ συνήθεια, ποὺ ἀνιχνεύεται ἀπὸ τουλάχιστον τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια.
Ἡ Τύχη τῆς Ἀντιόχειας εἶναι ἕνα γνωστὸ παράδειγμα:
Ἡ Θεσσαλονίκη ἐπίσης προσωποποιεῖται ὡς γυναίκα μὲ τείχη γιὰ στέμμα
Στὰ βυζαντινὰ χρόνια παραμένει ἕνας ἀπόηχος. Τὸν 4ο αἰώνα ἡ Τύχη τῆς Κωνσταντινούπολης στεφανώνει τὸν Μέγα Κωνσταντίνο:
Σὲ ἕνα δίπτυχο ἀπὸ ἐλεφαντοστὸ τοῦ 5ου αἰώνα, ἡ Ρώμη καὶ ἡ Νέα Ρώμη εικονίζονται αντίστοιχα:
Τὸν 10ο αἰώνα, ἡ πόλις Ἱεριχὼ εἶναι καθισμένη, μὲ τὰ τείχη γιὰ στέμμα:
Ἕνας καλὸς γλύπτης φιλοτέχνησε τὴν Ἀθήνα ὡς γυναίκα μὲ τὴν Ἀκρόπολη γιὰ στέμμα.
Ὅπως βλέπουμε κάποιοι εἶχαν ἀντιρρήσεις. Καὶ τὶς ἐξέφρασαν μὲ τὸν γνωστὸ τρόπο. Ἂς ὄψονται αὐτοὶ ποὺ τοὺς καλύπτουν ἰδεολογικὰ μὲ διάφορες δικαιολογίες ἐδῶ καὶ τόσες δεκαετίες. Ἡ μακροπρόθεσμη τιμωρία καὶ τῶν δυὸ θὰ εἶναι οἱ αἰῶνες νὰ τοὺς περιφρονήσουν, ἡ βραχυπρόθεσμη δυστυχῶς ὅτι δυσφημώντας τὸν πολιτισμὸ θὰ πετύχουν -καὶ οἱ δύο- νὰ μισήσει ὁ κόσμος τὶς ἰδέες τὶς ὁποῖες ἰδιοποιοῦνται, δυστυχῶς εἰς βάρος ὅλων καὶ πρὸς ὄφελος τῶν ἐχθρῶν τῶν παραπάνω ἰδεῶν.
