Κάτι τέτοιο διαβάζω:
Είχα πει σε ανύποπτο χρόνο ότι οι πρακτικές του ISIS θα πλήξουν περισσότερο τους ίδιους τους μουσουλμάνους παρά οποιονδήποτε άλλον. Τότε που το είχα πει, οι συνέπειες αυτών των επιθέσεων για τον ισλαμικό κόσμο ήταν μόνο έμμεσες, ενώ οι στόχοι ήταν δυτικοί.
Σήμερα οι στόχοι εκτείνονται σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, από τις σηιτικές εκδοχές του Ισλάμ μέχρι την ίδια τη Σαουδική Αραβία. Ισχύει απόλυτα το ρητό «όποιος σκορπίζει ανέμους, θερίζει θύελλες».
Συνάμα μπορεί να παρατηρήσει κανείς την εξέλιξη ώς το άκρο ενός πολυσύνθετου φαινομένου, που ερείδεται σαφώς και πάνω στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, στρέφεται κυκλικά εναντίον όλων, διεκδικώντας το μοναδικό δικαίωμα εκπροσώπησης του «Θεού», και λειτουργεί τελικώς σπασμωδικά.
Νομίζω όμως ότι είναι και οι τελευταίοι σπασμοί, τέτοιων μαζικών επιθέσεων. Διότι το κακό, μη έχοντας οντολογική υπόσταση (για να μιλήσω θεολογικά) και όντως μη βιώσιμο αλλά απολύτως αδιέξοδο (για να μιλήσω κοινωνιολογικά και πολιτικά) αυτοκαταστρέφεται.
Αυτή τη στιγμή είναι μοιραίο -και άργησε- να επανεξετάσει όλος ο μουσουλμανικός κόσμος και πιο επίσημα (εκτός από μεμονωμένες, αν και όχι εντελώς σποραδικές φωνές) τη στάση του προς την τρομοκρατία. Και αυτή η επανεξέταση, θα έχει και πρακτικές οικονομικοπολιτικές επιπτώσεις.
Τα απόνερα μιας οικοδομημένης νοοτροπίας, θα μας ταλανίσουν για πολύ ακόμη. Νομίζω όμως ότι η σπασμωδικότητα των κινήσεων είναι τα σημάδια της ήττας και όχι της νίκης του ISIS και ό,τι αυτό πρεσβεύει.
Παραμένει και θα παραμένει το ζήτημα μιας τρομοκρατίας που είναι μεν με ισλαμικό ένδυμα, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς αντικαπιταλιστική. Όσο προχωρά η καπιταλιστική ολοκλήρωση, αφήνοντας εκτός του παραδείσου της μεγάλα μερίδια του πληθυσμού, τόσο τέτοιες κινήσεις θα μεταλλάσσονται και θα μεταμορφώνονται, αλλά θα εξακολουθήσουν να υφίστανται. Και θα είναι πάντα δυσδιάκριτο ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος.
Η βία φέρνει βία, από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, και είναι πολύ επιτακτικό να γίνουν βήματα στην αντίθετη κατεύθυνση.
Τέλος θέλω να επισημάνω στους παρ’ ημίν φονταμενταλιστές, ότι αυτή είναι η καθαρή εικόνα, η πλήρης οπτικοποίηση της θεώρησής τους. Κοινωνίες αποκλεισμών, ή θρησκευτικές κοινότητες συμβολικών αποκλεισμών του άλλου από τη σωτηρία, όπως και αν η τελευταία νοείται, έχουν την καθαρή τους εξέλιξη στο φόνο, με όλο το αίμα και τη φρίκη του.
Κι επειδή είδα πολλή σιωπή, που κάτι θλιβερό σημαίνει, εκφράζω βαθύτατη θλίψη για τα θύματα αυτών των επιθέσεων. Ο Θεός να τους αναπαύσει εις τόπον χλοερόν.
Λοιπόν, τὸ Κακὸ εἶναι ἀνυπόστατο θεολογικά, ἄρα τὸ ISIS σβήνει. Ἔστω πὼς σβήνει: Δὲν σβήνει, λέει ἡ Ε.Β. ἐπειδὴ λ.χ. ἐπενέβη στὴ Συρία ἡ Ρωσία καὶ ἡ Χεσμπολάχ, ἀλλὰ ἐπειδὴ θεολογικὰ τὸ Κακὸ ἐν γένει εἶναι ἀνυπόστατο καὶ κοινωνικὰ ἀδιέξοδο! Δηλαδή, κάποτε θὰ μπουχτίσουν ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἐχθρῶν τους οἱ τζιχαντιστές, καὶ θᾶ σταματήσουν.Ἤ: τὸ Κακὸ -ἐν τέλει (δηλ. τελειωτικά)- εἶναι ἀδύναμο, ἄρα ἀπὸ τώρα, ἐντὸς τῆς ἱστορίας, τὸ ISIS καὶ οἱ τζιχαντιστὲς δὲν ἔχουν μέλλον. Θὰ ἀηδιάσουν οἱ Μουσουλμάνοι καὶ θὰ ἐξοντώσουν τὸ κακὸ ISIS. Δὲν θὰ στρατολογοῦνται ἄλλοι Σουνίτες γιὰ νὰ σφάζουν Σιίτες καὶ χριστιανούς. Δὲν θὰ ἑλκύει ἡ δύναμη τοῦ Ἰσλὰμ καί, ἀντίστροφα, ἡ ἀδυναμία τῶν Ἀπίστων καὶ τῶν αἱρετικῶν, τοὺς Μουσουλμάνους τῆς Δύσης.
Αὐτὸ κι ἂν εἶναι αἰσιόδοξη ἀνθρωπολογία τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου. Στὸ τέλος (ἀλλὰ ἐντὸς τῆς Ἱστορίας), τὸ Κακὸ ἡττᾶται. Παραλλαγή: στὸ τέλος, ἡ γῆ κοκκινίσει γιατὶ θὰ ἐπικρατήσει ὁ κομμουνισμός.
Ὁ ἰσλαμικὸς κόσμος (ὅλοι) εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ ἐπανεξετάσουν τὸ ζήτημα τῆς τρομοκρατίας, ἡ ὁποία ὡς ἀντικαπιταλιστικὴ δὲν εἶναι καὶ τόσο κακή, παρὰ ἴσως νὰ εἶναι καὶ ἄμυνα. Βεβαίως, ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ρίχνουν βόμβες σὲ συναυλίες καὶ σὲ κλὰμπ ὁμοφυλόφιλων, δοκιμάζεται σκληρὰ ἡ ἑρμηνεία τοῦ ISIS ὑπὸ τὸ φῶς τῆς τιτάνειας διαμάχης καπιταλιστῶν-ἀντικαπιταλιστῶν. Ὅμως, ἐδῶ μπορεῖ νὰ ἔρθει πρὸς βοήθεια ἡ ἐκκοσμικευμένη αἱρετικὴ Χριστιανοσύνη καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι «κανεὶς δὲν εἶναι ἀθῶος (γιὰ ὁτιδήποτε)», οὔτε κι αὐτὸς ποὺ πίνει τὸ ποτό του -ἂς πρόσεχε, ὁ κεφαλαιοκράτης, τὸ ποτὸ εἶναι τὰ δάκρυα τῶν προλετάριων. Ὅπερ ἔδει δεῖξαι, δηλαδή, κι ἀπὸ τὴν Πόλη ἔρχομαι καὶ στὴν κορφὴ κανέλα.
Ἡ ἰσλαμιστικὴ αὐτὴ βία εἶναι ἀντικαπιταλιστική, ὄχι ἰσλαμική. Θέλει καὶ ρώτημα; Κι ὅταν οἱ Ἄραβες προέλαυναν στὸ Παρίσι καὶ στὴν Κεντρικὴ Ἀσία, τὸν 8ο μ.Χ. αἰώνα; Καὶ τότε, ἀντικαπιταλιστικὰ δροῦσαν. Δὲν ὑπάρχει κάτι ἐγγενῶς βίαιο καὶ κακὸ στὸ Ἰσλάμ, ὁ καπιταλισμὸς ἔφταιγε καὶ τότε. Πῶς ἔλεγαν παλιὰ οἱ κομμουνιστὲς π.χ. ὅτι οἱ Σταυροφόροι μισοψεύδονταν ὅταν ἔλεγαν ὅτι θέλουν νὰ ἀπελευθερώσουν τὰ Ἱεροσόλυμα ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἤθελαν μόνο / κυρίως χρῆμα καὶ πλοῦτο (καὶ οἱ κομμουνιστές, ποὺ ζοῦσαν τὸν 12ο αἰ., τὸ ἤξεραν). Ἔτσι καὶ τώρα, εἶναι δευτερεῦον τί διακηρύσσει τὸ ISIS, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα ἡ τρομοκρατία του εἶναι ἀντικαπιταλιστική (ἂν δὲν ὑπῆρχε καπιταλισμός, τὸ Ἰσλὰμ θὰ ἦταν ἄκακο σὰν ἀρνάκια, ὅπως καὶ πρὸ καπιταλισμοῦ), καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἔσχατη αἰτιολογία γιὰ τὶς ἀτομικὲς ἢ συλλογικὲς πράξεις (τῶν μελῶν) ἄλλων πολιτισμῶν παρὰ ὁ καπιταλισμός! Δὲν ὑπάρχει, δηλαδή, ἡ περίπτωση, οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ κοινωνίες νὰ δροῦν μὲ σκοποὺς διαφορετικοὺς ἀπὸ τὸν πλουτισμό, τὴν ταξικὴ ἀνισότητα. Ὅλα γιὰ τὸ φαγητὸ γίνονται, νά μιὰ μοντέρνα ἀριστεροχριστιανικὴ ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν 19ο αἰ.
Δὲν ὑπῆρχε οὐαχαμπιτισμός, λοιπόν. Αὐτὸς δὲν γεννήθηκε σὲ μιὰ χώρα ἀνεπηρέαστη ἀπὸ τὴν ἀποικιοκρατία καὶ μηδέποτε ὑφιστάμενη εἰσβολὲς δυτικῶν Δυνάμεων -τὴν Ἀραβία. Ξαφνικά, φταίει κυρίως ἡ δυτικὴ εἰσβολὴ στὸ Ἰράκ. Δὲν ὑπῆρχε κάτι ἐγγενῶς κακὸ τὸ ὁποῖο βοήθησαν νὰ ἀναγεννηθεῖ οἱ Δυτικοί, ὑπῆρξε παρθενογένεση στὶς δυτικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες. Προηγούμενως, οὔτε καπιταλισμὸς ὑπῆρχε οὔτε ἀλληλοσφάζονταν. Τὰ 1300 χρόνια χαλιφάτου καὶ τὰ 90 χρόνια ἀπουσίας χαλιφάτου (1924 ὣς τὴν ἀνακήρυξη χαλιφάτου ἀπὸ τὸ ISIS) βαραίνουν τὸ ἴδιο στὶς ἀνθρώπινες συνειδήσεις καὶ συνήθειες.
Σημασία ἔχει ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι μοιραῖα θὰ ἐπανεξετάσουν τὸ νόημα τῆς βίας κατὰ τῶν ἀλλόθρησκων ἢ ἀλλόδοξων ἐπειδὴ μερικοὶ Μουσουλμάνοι έσφαξαν κάποιους ἄλλους Μουσουλμάνους. Δηλαδή, συνεχίζει ἡ αἰσιόδοξη ἀριστεροχριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, οἱ Μουσουλμάνοι θὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ δυτικοὶ χριστιανοὶ ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ χρόνια θρησκευτικῶν πολέμων: Θὰ λογικευτοῦν, ὅπως οἱ δυτικοὶ χριστιανοὶ τοῦ 17ου αἰ., γιατὶ ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αὐτὴ κι αὐτή, καὶ δὲν ἀλλάζει μὲ καμμία πίστη ἢ πολιτισμό. Πίσω ἀπὸ αὐτὸ κρύβεται ἡ παλιὰ ἀριστερὴ ἄθεη ἀντιμετώπιση τῶν θρησκειῶν ὡς ἴδιων (ἡ ἀναρτήσασα εἶναι χριστιανὴ ἀριστερή, ἀλλὰ τὴν υἱοθετεῖ): Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κάτι σὰν τὸ Χριστιανισμό, ἴσως λίγο πιὸ ἄγριο ἢ πιὸ παρεξηγημένο καὶ παράξενο, πάντως εἶναι θρησκεία καί, ἀναγκαστικά, ἀντιδρᾶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο στὶς ἴδιες καταστάσεις. Παραδόξως, τόσες ἐνδοϊσλαμικὲς σφαγές, ἴσως πολὺ χειρότερες τῶν ἐνδοχριστιανικῶν, οἱ ὁποῖες συνέβησαν κατὰ τὸ παρελθὸν δὲν φαίνεται νὰ ἔπεισαν τότε τοὺς Μουσουλμάνους νὰ διακηρύξουν τὴν θρησκευτικὴ ἀνοχή: παρὰ συνέχισαν, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἀπαραίτητο διάλειμμα, νὰ ἀλληλοσφάζονται. Πραγματικά, ἀνεξήγητο!
Ἂς ποῦμε, κατὰ τὴν Ε.Β. οἱ Σουνίτες πιστοὶ ἢ φίλα προσκείμενοι στὸ ISIS δυτικοὶ Μουσουλμάνοι ἀποκλείεται νὰ ἀποδεχτοῦν τὴν ἑρμηνεία ποὺ δίνει τὸ ISIS γιὰ τὶς πράξεις του παρουσιάζοντας τες ὡς πράξεις ἐνάντια στὸ διεφθαρμένο σαουδαραβικὸ καθεστὼς ἢ ἐνάντια στοὺς αἱρετικοὺς Σιίτες καὶ ὡς πράξεις ὑπὲρ τοῦ αὐθεντικοῦ Ἰσλάμ. Ὄχι, ὄχι· σὲ καμμία περίπτωση. Οἱ Μουσουλμάνοι ὁπωσδήποτε θὰ ἐπανεξετάσουν καὶ -ἂς ὑποθέσω τί ἐννοεῖ ἡ Ε.Β.- θὰ ἀρνηθοῦν τὴν τρομοκρατία / βία. Δὲν θὰ σκεφτοῦν «καλὰ νὰ πάθουν οἱ αἱρετικοὶ / οἱ ἄπιστοι / οἱ διεφθαρμένοι Σαουδάραβες». Γιατί; Γιατὶ ἔτσι προστάζει ἡ Πρόοδος τοῦ Ἀνθρώπου.
Νὰ φανταστῶ ὅτι θὰ ἀποκηρύξουν τὴ βία ὡς ἱστορικὸ τρόπο ἐξάπλωσης τοῦ Ἰσλὰμ στὴν Β. Ἀφρική, τὴ Μ. Ἀνατολή, τὰ Βαλκάνια κ.λπ. Καὶ θὰ ρίξουν καὶ ἕνα ἑρμηνευτικὸ ἀνάθεμα στὰ σχετικὰ ἱερὰ χωρία τους. Ἴσως γεννηθοῦν καὶ μουσουλμάνοι Κάντιοι καὶ Βολταῖροι, ὅπως στὴ Δύση δύο αἰῶνες μετὰ τοὺς φρικτοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους. Ποιὸς ξέρει, ἴσως καὶ ἡ γυμνόστηθη Ἐλευθερία μὲ τὴν μπούργκα.
Προσέξατε στὸ τέλος, καὶ τὴν ἀναφορὰ σὲ «δικούς μας φονταμενταλιστές». Ὑπάρχουν, δηλαδή (αὐτὸ καταλαβαίνω) φανατικοὶ Ταλιμπὰν κι ἀπ’ τὶς δυὸ μεριές. «Φανατικοὶ» ὅσοι βάζουν βόμβες καὶ ἐκτελοῦν ἐν ψυχρῶ σὲ κλάμπ, «φανατικοὶ» π.χ. κι ὅσοι δὲν θέλουν τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἁπλά, οἱ μὲν εἶναι χριστιανοὶ κι οἱ δὲ Μουσουλμάνοι, κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἐξίσου φανατικοί. Ὅλα κι ὅλα, τὸ δίκαιο νὰ λέγεται.
Τὴ στιγμὴ ποὺ ἐποικίζεται σκόπιμα καὶ προγραμματισμένα ἡ χώρα, ἡ Νεορθοδοξία εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ καὶ τὸν κοσμοπολίτικο Νεοφιλελευθερισμό, ἀφοῦ ὑποσκάπτει τὸ τελευταῖο ἀνάχωμα ἀντίστασης, εἰδικὰ ὅταν συντάσσεται ἀνοιχτὰ μὲ τὴν Ἀριστερὰ ἢ τοὺς κοσμοπολίτες.
Χρονογραφίες 
Ελάχιστη σημασία έχει
– εν έτει 2016 μ.Χ., στην Ελλάδα της ολόπλευρης παρακμής-
η έριδα για την ηθική αξιολόγηση των πεπραγμένων κάποιων προγόνων μας.
Ας επικεντρωθούμε στο καίριο.
Κι αυτό είναι η -αυτόχρημα διαλυτική- λειτουργία της Νεορθόδοξης «διανόησης»
σ’ ό,τι έχει απομείνει από εθνικό φρόνημα στους πιστούς.
Σήμερα το πρωί άκουγα κάποιον θεολόγο προφέσσορα σ’ εκκλησιαστικό ραδιοφωνικό σταθμό να μιλάει επί 20 λεπτά για τους Νεομάρτυρες, σ’ ένα εντελώς ανιστορικό πλαίσιο και αποφεύγοντας επιμελώς τις λέξεις «Τούρκοι», «μουσουλμάνοι», «Ισλάμ», «εξισλαμισμός», «Σαρία», «ραγιάδες», «άπιστοι υποτελείς» καί τα όμοια.
Αληθινό κατόρθωμα διανοητικής πιρουέττας!
Προσυπογράφω, λοιπόν, μέχρι κεραίας την τελευταία διαπίστωση στο κείμενο :
«Τὴ στιγμὴ ποὺ ἐποικίζεται σκόπιμα καὶ προγραμματισμένα ἡ χώρα, ἡ Νεορθοδοξία εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ καὶ τὸν κοσμοπολίτικο Νεοφιλελευθερισμό, ἀφοῦ ὑποσκάπτει τὸ τελευταῖο ἀνάχωμα ἀντίστασης, εἰδικὰ ὅταν συντάσσεται ἀνοιχτὰ μὲ τὴν Ἀριστερὰ ἢ τοὺς κοσμοπολίτες.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Στην Ελλάδα του 2016 μ.Χ. οι υποθετικές αυτές κατασκευές είναι εντελώς αλυσιτελείς κι ο σχετικός προβληματισμός εντελώς άγονος – γι’ αυτό και αποπροσανατολιστικός από τα ΚΑΙΡΙΑ.
Και εξηγούμαι :
Δεν υπάρχει (κι ούτε θ’ αναφανεί, δυστυχώς) κάποιος «τουρκοφάγος» μεν, αλλά φιλοδυτικός πολιτικός ηγέτης (του τύπου που ενσάρκωσαν ο Χ. Τρικούπης ή ο Ελ. Βενιζέλος), ο οποίος (καθ’ υπόθεσιν) θα έθετε υπό διωγμό μιαν (υποτιθέμενη) ρωμαλέα φιλορθόδοξη και παραδοσιακή συνιστώσα, «στερρῶς ἐχομένην τῶν πατρῴων».
Διότι,
1) Ο συνδυασμός της καλπάζουσας δημογραφικής φθοράς,
του «brain drain»,
των γεωπολιτικών απειλών,
του οικονομικού στραγγαλισμού μας,
της αποδόμησης του νεοελληνικού Κράτους και -κυρίως-
της πολυπεπίπεδης πνευματικής εξαχρείωσης
(δείγμα της οποίας κι ο Νεορθόδοξος εκφυλισμός)
φέρνει με ιστορική νομοτέλεια το οριστικό τέλος του Ελληνισμού, εκεί, γύρω στο 2050-2060.
Για ποιάν ανάδειξη πολιτικών ηγεσιών να μιλούμε τώρα;
(Για εκκλησιαστικές/πνευματικές, ούτε λόγος : δείτε τους εξ αυτών «συντηρητικούς», για ν’ αντιληφθείτε την έκταση της παρακμής των «προοδευτικών»)
2) Για ποιά Δυση νά μιλούμε, επίσης;
Αν είχε στρατιωτικό, οικονομικό, δημογραφικό δυναμισμό/expansionisme τον 15ο αιώνα η Δύση (πράγμα που εξηγεί τη στάση λ.χ. του Κυδώνη ή του Βησσαρίωνα τότε) ή αν το 18ο – 19ο αιώνα η νεωτερικότητα («Γκαρδιακά σε χαιρετάει και του Βάσιγκτων η γή» …) αποτελούσε έναν πανίσχυρο πολιτιστικό και πολιτικό ελκυστή
[οπότε και το υπόδουλο Έθνος -πραγματικά Θείᾳ Προνοίᾳ- «καβάλησε το κύμα» της και πέτυχε την Παλιγγενεσία, σε ρήξη με την προνεωτερική Θεοκρατία],
σήμερα τί αντιπροσωπεύει ως ο έτερος πόλος ενός (υποτιθεμένου) διλήμματος;
Τίποτα!
Είμαστε μάρτυρες μιας μεθοδικής και γενικευμένης αναίρεσης όλων των (σημαντικών, πράγματι) κεκτημένων των τελευταίων δυόμισι αιώνων, με ρυθμούς, μάλιστα, ταχύτατους.
Πτώματα οδωδότα και τυμπανιαία
τα ιδεολογήματά της, οι κοινωνίες που τα παρήγαγαν αλλά κι η υλική τους υποδομή.
(Έχουν αναλυθεί όλ’ αυτά από πολύ αξιολογωτέρους εμού και πρέπει νά’ ναι κανείς Στέλιος Ράμφος για να συστρέφει τα οφθαλμοφανή…).
3) Ακόμα παραπέρα :
το δίλημμα «σαρίκι ή τιάρα» δεν υφίσταται πλέον.
Η χειροπόδαρη, με όρους αποικοιοκρατουμένου έθνους,
πρόσδεσή μας στο άρμα (αυτής) της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2016 (κι όχι το 1453) μ. Χ.
όχι μόνο δεν μας παρέχει προστασία/αλληλεγγύη
[μ’ αντίτιμο, έστω, την απώλεια της ψυχής μας, όπως συνέβη (;) στο τότε Λατινοκρατούμενο τμήμα του Ελληνισμού],
αλλ’ – αντίθετα απ’ τις προσδοκίες του γέρο-Καραμανλή –
μας παραδίδει «πακέτο» στο ακμάζον κι ανερχόμενο νεοθωμανικό Σουλτανάτο.
Αυτή η inféodation/ένταξή μας επιβάλλει την αποδόμηση του Έθνους-Κράτους, την αποδοχή της μετατροπής του σε νεο-μεσαιωνική πολυπολιτισμική κουρελού και μας ευνουχίζει (θεσμικά- οικονομικά- υλικά – ηθικά) τις όποιες δυνατότητες αντίδρασης. Αναλυμένα κι αυτά, πλειστάκις …
Εμβληματική απ’ αυτήν ακριβώς την άποψη,
ότι δηλ. το δίλημμα «σαρίκι ή τιάρα» δεν υπάρχει πλέον,
υπήρξε η πρόσφατη επίσκεψη στη Λέσβο του Πάπα και των συνοδοιπόρων του,
η οποία προμοτάρει ανοικτά (μόνο οι ηλίθιοι δεν το βλέπουν) την ταχύτατη υποστροφή του ελεύθερου αυτού νησιού μας στο νεοθωμανικό Σουλτανάτο του Ερντογάν.
Βαθιά κι επίπονη προσπάθεια ανάταξης,
με μια συνειδητή συντηρητική αναδίπλωση κι επιστροφή στις ρίζες μας –
νά τί μας χρειάζεται ως mimimum (πνευματική) προϋπόθεση για τον αγώνα επιβιώσεως,
που ανοίγεται μπροστά μας [και που η αρνητική έκβασή του είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη…]
Κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μείζον,
τουλάχιστον να μην αφήνουμε σε χλωρό κλαρί την (τουλάχιστον) επιπόλαια (για να μην πώ προδοτική) ιντελλιγκέντσια, η οποία με τα τσιλιπουρδίσματά της σαν γεροντοκόρη σε ιδεολογική εμμηνόπαυση αντιπράττει στο πιο πάνω, πασιφανές πιά, πολιτικό αίτημα.
Αυτό είναι το ΚΑΙΡΙΟ και μπράβο στην κεντρική ανάρτηση για μιάν ακόμα φορά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο