Τὴν κριτικὴ στὸ ΠΑΣΟΚ καὶ τὴ συμμερίζομαι καὶ τὴν ἀπορρίπτω.
Χιλιοειπωμένα ὅλα αὐτά, ἐπαναλαμβάνονται ἐν συντομίᾳ:
Γιὰ τὴ μνησικακία τῆς Ἀριστερᾶς δὲν διαφωνῶ. Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη γιὰ τὴν ὕπαρξή της εἶναι ὅτι ἀκόμη καὶ σήμερα διάφοροι πεντηντάρηδες κι οἱ βιολογικοὶ κλῶνοι τους μιλᾶνε γιὰ τὴ Δεξιὰ λὲς καὶ ζοῦνε στὰ 1950 καὶ γίνονται περιοδικὰ ἐκτελέσεις κομμουνιστῶν. Τὸ γρύλισμά τους εἶναι ἱκανὸ νὰ κάνει ἀκόμη καὶ τὸν πιὸ ἀντιδεξιὸ Κεντρῶο (ἱστορικά, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πιὰ Κέντρο) νὰ σκεφτεῖ ὅτι ἀτυχῶς ἡ Ἀριστερὰ δὲν ἐξαφανίστηκε ὁριστικὰ ὣς τὸ 1974. Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ οἱ εὐθύνες πᾶνε στὴ Δεξιά, τὸν δοσιλογισμό της κ.λπ. γνωστὰ πράγματα. Ἔχει δίκαιο κι ὅτι στὰ βασικά, ἦταν ὁ Καραμανλῆς ποὺ ἐκδημοκράτισε τὴν πολιτική (δημοψήφισμα, νομιμοποίηση ΚΚΕ κ.λπ.), ὄχι ὁ Ἀ. Παπανδρέου.
Ὅμως ἡ ἀποβιομηχάνιση ἦταν κάτι ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν εἴσοδο στὴν ΕΟΚ ἀλλὰ καὶ τὶς κρίσεις τοῦ ’70. Προφανῶς καὶ θὰ γίνονταν γκαρσόνια ἢ δημόσιοι ὑπάλληλοι οἱ Έλληνες, ὅταν ἡ βιοτεχνία καὶ βιομηχανία τους στηριζόταν στοὺς χαμηλοὺς μισθοὺς καὶ ὄχι στὴν τεχνολογικὴ-παραγωγικὴ καινοτομία ἢ στὰ προϊόντα ὑψηλῆς ποιότητας. Ἦταν σχεδὸν ἀναπόφευκτο. Τὸ προαναφερθὲν «Προφανῶς»δὲν σημαίνει «καλῶς»: Σημαίνει ἁπλὰ ὅτι δὲν ὑπῆρχαν πολλὲς πιθανότητες στὸ σκηνικὸ ποὺ περιέγραψα (οἰκονομικὴ κρίση, ἀποβιομηχάνιση, εἴσοδος σὲ μιὰ κοινότητα βιομηχανικῶν γιγάντων). Σίγουρα, μηδαμινὲς δὲν ἦταν· δὲν ἦταν καὶ πολλές, ὅμως. Ὅταν οἱ βιομήχανοι γίνονταν εἰσαγωγεῖς, οἱ κρατικοποιήσεις φάνταζαν λύση σωτηρίας. Κι ἂν τὰ Σχέδια Μάρσαλ δὲν ἀξιοποιήθηκαν ὅσο θὰ θέλαμε ἀπὸ τὴ μετεμφυλιακὴ Δεξιά, τί ἄραγε θὰ περίμενε κάποιος ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἀξιοποίηση τῶν ΕΟΚικῶν κονδυλίων ἀπὸ μιὰ φανταστικὴ μὴ ΠΑΣΟΚική, δεξιὰ κυβέρνηση τὸ ’80;
Ἔπειτα, ὁ Α.Π. ἐμμέσως ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸν Κ.Κ. νὰ πέφτει λαοπλάνος ἀπὸ τὸ πουθενά. Ἂν ἦταν ἔτσι, τότε ἡ κολακεία πρὸς τὸ λαὸ δὲν θὰ ἔπιανε τόπο.
Τὸ ΠΑΣΟΚ ἐκμαύλισε σὲ ἐπίπεδο ἰδεολογικὸ πρώτιστα, κι ἔπειτα σὲ οἰκονομικό. Ἀντέστρεψε τὸν αὐταρχισμὸ σὲ ἀτιμωρησία, τὴν εἰδωλολατρικὴ προσήλωση στὸν «τύπο» σὲ ξεχείλωμα καὶ γελοιοποίηση κάθε ἔννοιας «κατ’ οἰκονομίαν» κ.ο.κ. Δὲν ἦταν κάτι τρομερὰ δύσκολο. Λεφτὰ ὑπῆρχαν, συσσωρευμένη μνησικακία ὑπῆρχε, καὶ τὸ ἀναποδογύρισμα τῶν πάντων εἶναι τὸ πιὸ εὔκολο πράγμα. Οἱ σημερινοὶ «Ἀλληλέγγυοι», ὅλος ὁ ἀναρχισμὸς λ.χ. δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἔσχατη ἀπόληξη τοῦ Πασοκισμοῦ (Βάλε καὶ λίγο Καστοριαδισμὸ στὴν φιλοσοφικὴ-ἐθνικὴ ἰδεολογία).
Τὸ ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, εἶχε συσσωρευμένη μιὰ συνεχὴ καὶ παμπάλαια πολιτικὴ πείρα ἀπάτης καὶ ἀλληλοκοροϊδέματος / ἀλληλοβολέματος μεταξὺ λαοῦ-πολιτικῶν, τὴν ὁποία ἀξιοποίησε σὲ μεγάλο βαθμὸ λόγῳ τῆς ΕΟΚ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀριστερίστικων τεχνικῶν. Δὲν εἶναι ἄραγε τρελὴ εἰρωνία τῆς Ἱστορίας ὅτι ἐνῶ οἱ Δεξιοὶ ἀγωνίζονταν εἴκοσι χρόνια νὰ μποῦμε στὴν ΕΟΚ, τελικὰ ἦταν οἱ Ἀριστεροὶ καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ αὐτοὶ ποὺ ἔφαγαν μὲ χρυσὰ κουτάλια;
Πρέπει λοιπόν, νὰ κατακρίνουμε τὸ ΠΑΣΟΚ μὲ μέτρο, κι ὄχι βλέποντας ὡς Σατανᾶ τὸν Α.Π. Ὁ περίφημος «ἐκσυγχρονισμὸς» αὐτῆς τῆς κατάρας ποὺ λέγεται Σημιτισμός μόνο ἀπὸ μιὰ σοβαρὴ Δεξιὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει, ἀλλὰ μόνο τὸ ’60 καὶ τὸ ’70.
Χρονογραφίες 