a close look at medieval Arabic literature and Arabic poetry in particular will convince us that al-Rūm [=οἱ Βυζαντινοί], interchangeably called banū al-aṣfar (the Yellow Ones) –and derogatorily ʿulūj, plural ʿilj (barbarians, unknown, and by derogative implication, especially in some Arabic varieties, ‘bastards’)– are depicted as al-akhar (the Other) par excellence
Οἱ Ἄραβες ἀποκαλοῦσαν «κιτρινιάρηδες», «βάρβαρους» (οἱ Ἄραβες ἀποκαλοῦσαν βάρβαρους κάποιους τρίτους!) καὶ «μπάσταρδους» τοὺς Ἕλληνες. Ὡστόσο, ἐδῶ γίνεται παραλληλισμὸς τοῦ Ἕλληνα μὲ τὸν Ἄραβα: Ὁ Ἕλληνας, λέει, εἶναι ὁ Ἄραβας-ὑπάνθρωπος τῶν Εὐρωπαίων. Μὰ πῶς εἶναι ὁ «Ἄραβας», ἀφοῦ ὁ Ἄραβας μισοῦσε τὸν Ἕλληνα καὶ τὸν ἀντιμετώπιζε τόσο ρατσιστικὰ (ὡς ὑπάνθρωπο) ὅσο ὁ Εὐρωπαῖος (ἢ καὶ περισσότερο ἀπὸ τὸν Εὐρωπαῖο); Ἂν ὁ Ἕλληνας εἶναι ὁ Ἄραβας τοῦ Εὐρωπαίου, τότε ΤΙ εἶναι τοῦ Ἄραβα;
Ἀλλὰ τί νὰ κάνουμε. Ἔτσι εἶναι ὁ ἀντιδυτικισμὸς ἄνευ ἀντιμουσουλμανισμοῦ: Ὅπως ὁ ἀντιμουσουλμανισμὸς ἄνευ ἀντιδυτικισμοῦ.