Κάτι τέτοια ἄρθρα, ἀερογαμάτα (σὰν ἀνεμογκάστρι) καὶ ρεμβαστικά, ποὺ ἐμφανίζονται στὴν ὀθόνη μιὰ φορὰ ἀνὰ ἔτος (στὸν μήνα τῶν Πανελληνίων), θὰ τὰ χάσουμε -μαζὶ καὶ τὸ γέλιο ἐξαιτίας τους-, γιὰ πάντα φοβᾶμαι, ὅταν καταργηθοῦν οἱ Πανελλήνιες καὶ κουτσοὶ-τυφλοὶ θὰ περνᾶνε μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ νηπιαγωγείου Λυκείου στὸ ἀγαπημένο τους ΑΕΙ.
Ἄλλωστε, θὰ ἔρθει μιὰ μέρα ποὺ ὅλα τὰ κελιὰ θὰ γίνουν ρεμπετάδικα. Ἡ γνώση καὶ ὁ γνώστης θὰ γίνουν ἕνα. Τὸ μάτι ποὺ βλέπει καὶ αὐτὸ ποὺ βλέπεται -ἕνα πράμα. Τὸ πέος καὶ ὁ κόλπος -ἕνα. Ἕνα ὅλα. Ὅλα Τέχνη, Ὅλα Ἀθρωπιά-Ἀλληλεγγύη, Ὅλα Γνώση καὶ Φῶς. Γιὰ ποιὰ ΑΕΙ μιλᾶμε τώρα;
Βέβαια, καὶ μετὰ τὴν ξεπερασμένη παραπάνω κριτικὴ στὸ σάπιο καθεστὼς τῶν πανελλήνιων ὅλο καὶ κάτι θὰ βροῦν οἱ «ἀπ’ ἔξω», οἱ αὐτοὶ «ποὺ δὲν εἶναι σὰν κι ἐμᾶς», γιὰ νὰ παινευτοῦν, νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὴ χαβούζα τῶν ἀγχωμένων μικροαστῶν. Μὲ μόρφωση ἢ χωρὶς αὐτή, θὰ βροῦν ἀφορμὴ κι αἰτία νὰ διαφωτίσουν βρίζοντας. Τὰ πάντα ἐκλογικεύονται, ἀκόμα καὶ ἡ τρέλα -ἡ ὁποία ἐπιπλέον ἐξιδανικεύεται, καὶ κρύβει τόση ἀνθρωπιά, ἄλλωστε. Κι ἡ μαζικοδημοκρατικὴ κοινωνία ἀνέχεται μὲ χαμόγελο τὰ ὀργισμένα νειάτα ἐτῶν 36 ποὺ τὴν πασαλείφουν μὲ πίσσα καὶ πούπουλα. Γιὰ ὅσο καιρὸ ὑφίσταται μιὰ τέτοια κοινωνία, ἀκόμα, βεβαίως. Προλάβετε!
Χρονογραφίες 