Τί πιὸ ὡραῖο, νὰ εἶσαι ἕνα ἄγαλμα παρατημένο στὰ δάση. Σπασμένο, χωρὶς πόδια; Ἀκόμα καὶ σπασμένο, ναί· γιατί, θὰ πᾶς κάπου; «Τὸ θέμα εἶναι νὰ μπορεῖς νὰ ὑπομένεις, νὰ σὲ παιδεύει ἡ βροχὴ καὶ νὰ ὑπομένεις, ὅπως μονάχα ξέρουν νὰ ὑπομένουν μὲς στὶς πλατεῖες τὰ ἀγάλματα», ἔγραψε ὁ Χρῆστος Λάσκαρης. Αἴ, λοιπόν, ἅμα εἶσαι στὴν ἐξοχὴ καὶ ἄγαλμα, δὲν ἔχεις τέτοια ψυχολογικὰ θέματα τῶν πλατειῶν.
Ἀφροδισιάς, 4ος αἰ.
