Ὅταν διαβάζω συγγραφεῖς καὶ λογοτέχνες νὰ διαμαρτύρονται γιὰ τὴν παγκοσμιοποίηση τῶν βιβλιοπωλείων (δηλαδή, γιὰ παράδειγμα, τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Amazon καταστρέφει τὰ τοπικὰ βιβλιοπωλεῖα) τὰ ὁποῖα δὲν πληρώνουν φόρους –ἐνῶ οἱ ἴδιοι συγγραφεῖς καὶ λογοτέχνες θεωροῦν πολὺ φυσιολογικὸ νὰ ἔρχονται «γιὰ ἐπένδυση» στὴν Ἑλλάδα ἑταιρεῖες ποὺ ἔχουν δουλειὲς σὲ ὅλον τὸν πλανήτη ἀλλὰ δὲν πληρώνουν φόρους στὸ ἑλληνικὸ κράτος (καὶ μολύνουν τὸ περιβάλλον μας)–, τότε σκέφτομαι γιὰ λίγο ὅτι οἱ κάστες καλὰ κρατοῦν.
Καλὸς ὁ ἐκσυγχρονισμὸς καὶ τὸ νὰ ξεμπερδεύουμε μὲ τὴν δίχως παγκόσμιο μέλλον οἰκογενειακὴ ἐπιχείρηση τῶν 5-10 ἀτόμων, ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ πάρει σβάρνα ἡ παγκοσμιοποίηση τὰ ἑλληνικὰ βιβλιοπωλεῖα ἢ τὰ δίχως μέλλον ἑλληνικὰ λογοτεχνικὰ περιοδικά. Σαράντα παλούκια σὲ ξένο κῶλο, ἕνα στὸ δικό μας καὶ πονάει, λέμε στὸ χωριό μου.
