Ἐπέτειος τοῦ θανάτου του, καὶ νά ἕνα ποίημα του:
Οὐκ ἀπέσβετο λάλον ὕδωρ
Χριστιανὸς ἐγώ; Ποτέ! Δὲν εἶμαι ἐγὼ Χριστιανός.
Αἰνίγματα γιὰ μὲ οἱ ναοὶ τοῦ χλωμοῦ Ναζωραίου.
Ὁρμητικὸς κι’ ὡραῖος σαλεύει μέσα μου ἕνας Ἰουλιανός,
καὶ γέρνω στὸ κατώφλι σας, λαμπροὶ ναοὶ τοῦ Ὡραίου.
Ἀπὸ τὸ βράχο τὸν ἱερὸν ἐξόρισε ὁ βυζαντινὸς
φανατισμός τὴν πάναγνη παρθένα τῆς σοφίας.
Κάτω: οἱ ναοὶ τοῦ Ἑβραίου θεοῦ, κι’ ἀπάνω: πάντα φωτεινὸς
ὁ ὡραῖος ναός, σύμβολο μιᾶς παντοτινῆς θρησκείας.
Ἁμαρτίες χριστιανοφάγων γονέων παιδεύουσι ἰσλαμόπληκτα τέκνα.
Χρονογραφίες 
Α, αρχίσαμε τις επιμνημόσυνες απαγγελίες;ορίστε κι εγώ λοιπόν:
Η ΠΥΘΙΑ
Τεράστιο θάμα ορθάνοιξε ως τα μύχια την καρδιά μας
Και στο ριζό το Δελφικό, στην έρμη αρχαία καλύβα,
πούν’το σβυσμένο το νερό και η Μαρμαριά η θλιμμένη,
ξάφνω μια νύχτα άστραψε φως σαν παρουσία δευτέρα.
**
Μέσα στ΄ αρχαία τα ερείπια σάλεψε η νέα Πυθία…
κι ως πρόβαλε απ’τον κάταστρον μέγαν κατάχνιον όρθρον,
που ελούστηκε κι εμέθυσε, στον Τρίποδα πετιέται,
σαν την οχιά που στέκει ορθή προς τ’άστρα κι ανασαίνει
σαν πα στ΄ανάερο σύνορο καινούργιου αιώνα στέκει,
βαριά όπως χαλαζόβροχο κι άπιαστη σαν αιθέρας
και γλυκοφεγγαρόλουστη σαν χινοπώρου νύχτα…
Κρατάει ρομφαίαν αμείλικτη κι ολάσπρα περιστέρια,
μασάει της δάφνης το πικρό το φύλλο κι όλη τρέμει
κι αψιούς χρησμούς παραμιλεί στα ξαφνισμένα πλήθη
κι αντρίκιους νόμους μελετάει σαν δωρικές κολλώνες΄
και ξαναστρώνει στο πλευρό, σκληρά και ταιριασμένα,
τ’άναρχου κι άτσαλου Έλληνα του Ευρώτα τα καλάμια.
Από το Δωρικόν Άσμα (1926) του Κ.Δ.Καραβίδα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χαχά. Γιὰ νὰ τὰ διαβάζεις ὅταν ταρακουνιέται τὸ ἀεροπλάνο σὲ καταιγίδα εἶναι. Ἦταν καὶ πρόσφατο τὸ ’22, τὰ χάσαν πολλοί 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι και τώρα τουλάχιστον έχουμε αυτούς για να λέμε δυστυχής! παρηγορία.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
κοτζὰμ Bird-paintson
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο