Λούθηρος, ὁ ὀλέθριος καλόγηρος, 31-10-1517

31 Ὀκτωβρίου 1517. Τὰ συγχωροχάρτια καὶ ἄλλες πάρα πολὺ σοβαρὲς ὑποθέσεις τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ καθένας ἔγινε καὶ μὲ τὴ βούλα –τοῦ τρελλάδικου– ἕνας «ἱερέας τοῦ ἑαυτοῦ του», καὶ σίγουρα κάθε λοξὸς θὰ βρῆκε τὸ κατάλληλο βιβλικὸ ἐδάφιο. Sola Scriptura, μονάχα ἡ Βίβλος: ἄλλο ἂν ἡ Βίβλος-Scriptura προστάζει νὰ ἐμμένουμε καὶ στὶς προφορικὲς παραδόσεις, δηλαδή ὅτι τηρώντας τὴν ἀρχὴ τῆς Sola Scriptura ὁδηγεῖσαι στὴν ἀρχὴ «Ὄχι Sola Scriptura». Ὅταν κάπου παρέθεσα τὸ χωρίο, ἕνας ἀγγλοσάξωνας Προτεστάντης ἀγανακτισμένα μονολογοῦσε ὅτι κακῶς δὲν εἶχε εἰσακουστεῖ κάποιος «μεγάλος» προτεστάντης θεολόγος, τῶν ἀπαρχῶν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ποὺ πρότεινε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ κανονικὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης ἡ Β’ Πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή. Δούλεμα τρελό.

Κι ὅμως, εἶναι ἀπίστευτο: Αὐτοί, ποὺ ἀκόμη δὲν εἶχαν βγεῖ ἀπὸ τὴν κολυμπήθρα καὶ ὅλα τὰ ἤξεραν, τὰ κατάφεραν κι ἔφτειαξαν ὁλόκληρο Προτεσταντισμό, καὶ μάλιστα καθιερώθηκαν ὡς καθ’ ὅλα ἀξιοπρεπὴς κλάδος τοῦ Χριστιανισμοῦ, καί, μὲ λίγη τύχη κατὰ τῆς ἱσπανικῆς Ἀρμάδας καὶ τοῦ Ναπολέοντα, μᾶς κάθισαν παγκοσμίως στὸ σβέρκο. Ποιὸς νὰ τὸ περίμενε. Ἕνας ἰσλαμότροπος ἑλληνοφαγικὸς Χριστιανισμός, μὲ ὀρθολογικὴ ὀργάνωση, ὑπεύθυνο κι ἀποτελεσματικὸ ἀνθρωπισμό, βανδαλικὸ ἀνεικονισμό, κισμετισμό, συνειδητὴ ἐξατομικευμένη Πίστη ὑψηλῆς ποιότητας (ὄχι μεσογειακὰ-ἡμιπαγανιστικὰ καὶ κολλεκτιβιστικὰ τὰμ-τάμ), μοντέρνα αἰσθητική (κι ὄχι ἀποστεωμένα κούφια Σύμβολα) καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου συζητήσεις. Πέτρος καὶ Παῦλος, μάλιστα. Πίστη καὶ ἔργα, μεγάλος διχασμός, βεβαίως. Ἡ ἀρνητικὴ κριτική, μεγάλα στάδια τῆς θεολογίας καὶ τῆς κουλτούρας, ἂν μὴ τί ἄλλο. «Οἱ Ἕλληνες», λέει, «διαστρέβλωσαν τὸν αὐθεντικὸ Πρωτοχριστιανισμὸ τοῦ 1ου αἰ.» (αὐτὸ οὐσιαστικὰ λένε κι οἱ «ἀντιεθνικιστὲς» Νεορθόδοξοι, ποὺ ἴσα-ἴσα ἀνέχονται τὸ Βυζάντιο), «καὶ τὸ ἀντίδοτο εἶναι ὁ αὐθεντικὸς ἰουδαϊκὸς πρωτοχριστιανισμός» -στὴν πράξη, μιὰ διαστρέβλωση καὶ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ἕνα ἀλλόκοτο ἀνιστορικὸ μεῖγμα «Ἰησοῦς + προχριστιανικὸς Ἰουδαϊσμός». Ἀρκεῖ νὰ δεῖ κάποιος τὴν προτεσταντικὴ προτίμηση γιὰ παλαιοδιαθηκικὰ ὀνόματα ἀντὶ γιὰ ὀνόματα μαρτύρων, ἁγίων καὶ προσώπων τῆς Κ. Διαθήκης. Ἡ ἀνταρσία αὐτὴ κατὰ τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ, νὰ καθορίζει τὸ Πάνω καὶ τὸ Κάτω, τὸ Καλὸ καὶ τὸ Κακό. Εἶχαν προηγηθεῖ ἡ «μεγάλη μετανάστευση τῶν λαῶν» τὸ 5ο αἰ. καὶ τὸ 1204. Ἂς θυμηθοῦμε, πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν 1517, τὸν Ἀρειανισμό (τὴν ἐμμονὴ σἐ αὐτόν) καὶ τοὺς τρισμέγιστους θεολόγους τῶν Γερμανῶν κατὰ τὸν 9ο αἰ, ποὺ λόγῳ ἀμάθειας κι ἄγνοιας τῆς ἑλληνικῆς νόμιζαν ὅτι οἱ Βυζαντινοὶ «λατρεύουν τὶς εἰκόνες» ὅπως οἱ Ἐθνικοὶ τὰ ἀγάλματα.

Ὁ Πάπας ἐπέλεξε νὰ συμμαχήσει μὲ τοὺς Γερμανοὺς ἐναντίον μας μεταξὺ 750-1054 κ.ἑ. Αὐτοὶ τὸν δόξαζαν, κι αὐτὸς τοὺς εὐλογοῦσε ξαποστέλλοντάς τους στὰ μέρη μας. Ἐνῶ παράλληλα, μόλυναν τὸν δυτικό, λατινικό, Χριστιανισμὸ μὲ τὸ Γοτθικὸ στὴν τέχνη*. Γι’ αὐτό, οἱ Νορδικοὶ λαοί, μὲ τὴ γνησιότητα τῶν αἰσθημάτων ποὺ τοὺς ξεχωρίζει, εἶπαν τοῦ Πάπα «γιὰ εὐχαριστῶ» ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουν πλέον τὴν ἐξουσία του (γιατὶ τοὺς καταπίεζε!) κάνοντας τὴν Μεταρρύθμιση πέντε αἰῶνες ἀργότερα καὶ ἀφήνοντάς τον στὰ κρύα τοῦ λουτροῦ. Κάποιοι ἤθελαν νὰ κάνουν τὰ μοναστήρια ἰδιωτικὲς βιλλάρες, ὅπως στὴν Ἀγγλία τοῦ συζυγοσφάχτη βασιλιᾶ. Ὅπως λένε, καθένας πέφτει στὸ λάκκο ποὺ σκάβει γιὰ τοὺς ἄλλους, ἔτσι κι ὁ ρωμαῖος Πάπας. Κι ἂν ζήτησε συγγνώμη τὸ 2004, ὡστόσο τὰ κλοπιμαῖα τοῦ 1204 (σὲ καθολικὲς ἐκκλησίες) πίσω δὲν τὰ γύρισε.

*Μιὰ ἀρχιτεκτονική, ποὺ μοιάζει σὰν νὰ ἐπιδιώκει τὴν αὐτόνομη ἐκτίναξη τοῦ ἀνθρώπου στὸν οὐρανὸ ὡς έφοδος καὶ κατάκτηση. Μοιάζει πολὺ μὲ τοὺς μυτεροὺς μιναρέδες. Ἡ σήμερα λεγόμενη «γοτθικὴ ἀρχιτεκτονικὴ» ὀνομαζόταν «φραγκικὴ» ἀπὸ τοὺς δυτικομεσαιωνικοὺς Χριστιανούς, ἐμφανίστηκε στὴν πλέον ἐκγερμανισμένη βόρεια Γαλλία. Ὁ ἡγούμενος Συζέ, ποὺ ξανάχτισε τὸν  ναὸ τοῦ Saint Denis (Παρίσι) ξαναχτίζοντας τμῆμα του μὲ τεχνοτροπία γοτθική (πρῶτος ναὸς μὲ γοτθικὸ στύλ), ἄλλο καημὸ δὲν ἔχει στὰ γραπτά του, ὅταν περιγράφει τὸν γοτθικὸ ναό, ἀπὸ τὸ νὰ συγκρίνει τὴν Ἁγία Σοφία μαζί του. Φυσικά, ὑποστήριζε ὅτι τὴν ξεπέρασε. Αἴ, ἀλίμονο.