Ἡ Σχολὴ Κακῶν Τεχνῶν Ἰωαννίνων

Καὶ τὸ δέντρο τῆς πόλης:

Δὲν φτάνει ποὺ εἴχαμε / ἔχουμε τὸ βρέφος Χριστὸ-Μουσουλμάνο πρόσφυγα, φέτος ἔχουμε χριστουγεννιάτικα δέντρα, βαρετὲς ἀπομιμήσεις τῆς σοβιετικῆς πρωτοπορίας. Μερικοὶ δὲν ἀντέχουν νὰ μὴ σέβονται τοὺς συμβολισμοὺς τῶν Χριστιανῶν καὶ τὴν παράδοση. Ὁ σοβιετικὸς πύργος-μνημεῖο:

Μιλᾶμε γιὰ μεγάλη πρωτοπορία, τὸ νὰ ἀντιγράφεις παλιατζοῦρες 98 ἐτῶν ἀραχνιασμένες, καὶ ἔπειτα νὰ περνιέσαι γιὰ πρωτοποριακός, γιὰ ἐμπνευσμένος καλλιτέχνης. Ἔφερες κάτι καινούργιο, ἐκόμισες εἰς τὴν τέχνη. Μὰ πῶς  κατάφεραν κι ἐμπνεύστηκαν τὴν τσουλήθρα-πύργο; Τοὺς πῆρε πολὺ χρόνο, ἐκεῖ στὴ Σχολὴ «Καλῶν Τεχνῶν»;

«Πρωτοποριακός«, ἡ λέξη-φερετζὲς γιὰ νὰ κρύβεται ἡ κάθε εἴδους κακογουστιά, γιὰ κάθε σολιψιστικὴ καλλιτεχνικὴ ἀντιμετώπιση τῶν δημόσιων μνημείων. «Ἰδιατερότητα«, λὲς καὶ μιλᾶμε γιὰ τὸ ἀτομικὸ καπρίτσιο καθενὸς νὰ στολίσει ὅπως γουστάρει τὸ σπίτι του μὲ τὰ λεφτά του. «Καινοτομία«, τὸ συνθηματικὸ γιὰ τὴν ἐλιτιστικὴ περιφρόνηση τοῦ κάθε ψηλομύτη –ποὺ ἴσως θεωρεῖ τέχνη καὶ τοὺς τενεκέδες ἀρκεῖ ὁ τενεκὲς νὰ ἐκτίθεται σὲ μουσεῖο– πρὸς τὸν τοπικὸ πολιτισμὸ καὶ τὶς θρησκευτικὲς ἢ αἰσθητικὲς ἀντιλήψεις τῶν κατοίκων.