Εἴπαμε, τὸ 1449, νὰ ὑπογράψουμε (-ψετε) τὴν ὑποταγὴ στὴν Εὐρώπη γιὰ νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὴν Τουρκιά, ἂν καὶ δὲν πιστεύαμε εἰλικρινὰ στὴν ὑπογραφή μας, καὶ ἀποτέλεσμα δὲν εἴδαμε.
Εἴπαμε καὶ οἱ Νεοέλληνες νὰ πιστέψουμε, αὐτὴ τὴ φορά, ὅταν βάζαμε τὴν ὑπογραφή μας γιὰ ὑποταγή μας στὴν Εὐρώπη γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν Τουρκία τοῦ ’74. Νὰ μὴν ὑποκριθοῦμε ὅπως παλιά, ἀλλὰ ὁλόψυχα νὰ ἐσωτερικεύσουμε τὸ ἀναγκαῖο καλό. Καὶ πάλι, τίποτε. Οὔτε κἂν οἱ ἑπτακόσιοι λατίνοι στρατιῶτες πρὸ τῆς Ἅλωσης δὲν ἦρθαν.
Μὲ τὸν ἥλιο τὴ βάζουμε τὴν ὑπογραφή μας -μὲ τὸν ἥλιο τὴ βγάζουμε. Κανεὶς δὲν παίρνει στὰ σοβαρὰ τοὺς…
