Ἀμβρόσιος

Τὸ δίλημμα «Ἀμβρόσιος ἢ Ὁμοφυλοφιλία» εἶναι πολὺ πιεστικὸ ὥστε νὰ χωρέσει ἐνδιάμεση ἢ τρίτη θέση. Ὅσο μάλιστα, προχωρᾶ μιὰ συζήτηση καὶ τὰ ἐπιχειρήματα διακλαδίζονται καὶ τὰ τιθέμενα θέματα πολλαπλασιάζονται, δηλαδὴ ὅσο πιὸ πολὺ τίθεται ζήτημα ὑπεροχῆς τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης κοσμοθεωρίας (ἀφοῦ σὲ αὐτὴν βασίζονται, ἀνεπίγνωστα ἢ συνειδητά), τόσο πιὸ δύσκολη εἶναι ἡ ἀποσυσχέτισή τους ἀπὸ τὴν κοσμοθεωρία.

Στὴν Ἑλλάντα, ὅπως ἔχω πεῖ παλιότερα, ἡ δημόσια ὁμοφυλοφιλία θεωρεῖται ἀκόμη, καὶ εἶναι, ἕνα παράρτημα τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῆς φιλελευθεροποίησης τῆς σκέψης καὶ τοῦ δημόσιου χώρου. Στὶς χῶρες ὅμως ὅπου ἔχουν περάσει Διαφωτισμὸ καὶ ἡ Ἀριστερὰ δὲν ὑπάρχει ἢ δὲν διεκδικεῖ τίποτε σοβαρὰ ταξικό, καὶ ὅπου ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀρκετὰ πιὸ διαδεδομένη, ὡς λαϊκιὰ κουλτούρα, δὲν σημαίνει τίποτε ἀπὸ αὐτά· ἀντιθέτως, μπορεῖ καὶ συνδυάζεται μὲ τὸ ναζισμὸ καὶ τὸν ρατσισμό. Στὴν Ἑλλάντα κάτι τέτοιο προκαλεῖ ἔκπληξη (κάθε φορὰ ποὺ μαθαίνουμε γιὰ Δυτικοὺς ἀκροδεξιοὺς ὁμοφυλόφιλους)· πράγμα ποὺ δείχνει πόσο κοσμογυρισμένοι καὶ μὲ ἐμπειρίες γιὰ τὴν «ἀνθρώπινη φύση» δὲν εἶναι οἱ ἕλληνες Ἀριστεροί. Στὴν πραγματικότητα, γνωστοὶ ὁμοφυλόφιλοι ὅπως ὁ Καβάφης κι ὁ Τσαρούχης, εἶχαν ἀντιλήψεις ποὺ θὰ τὶς ἔλεγε κάποιος «ἐθνικιστικές» καὶ «ἀντιδυτικές» -δηλαδή, τὸ ἄλλοθι «δὲν ξέρουμε» δὲν ἰσχύει.

Βεβαίως, ὁ Ἀμβρόσιος δὲν ἔπρεπε νὰ μιλήσει προσβλητικὰ γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ἔπρεπε νὰ διακρίνει μεταξὺ ὁμοφυλοφιλίας καὶ «ὁμοφυλόφιλου». Τὸ ὅτι στὸ χωριό του αὐτὸ φαντάζει τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ ὁμοφυλόφιλοι δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ ὑπέρτατο χριστιανικὸ ἁμάρτημα· εἶναι, φυσικά, ἁμάρτημα. Ἀκόμη καὶ γιὰ λόγους πολιτικοῦ, δημόσιου ἐλιγμοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ μιλήσει διαφορετικά. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ, γιατὶ εἶναι «κατασκευασμένος» ἔτσι: Ὡς ἐκπρόσωπος μιᾶς ἐπαρχιακῆς πόλης, ὅπου τὰ πάντα κυλοῦν σεξουαλικῶς κανονικὰ ἐπὶ αἰῶνες. Σὲ τέτοιες κοινωνίες, τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα φαντάζει ἡ ὁμοφυλοφιλία.

Φυσικά, ἕνας σωρὸς ἀπὸ προβλήματα ἀνακύπτουν: Μπορεῖς νὰ διαχωρίσεις τὰ λεγόμενα τοῦ Ἀμβρόσιου κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας (ἀφοῦ πρῶτα, τὰ ἀποσυσχετίσεις ἀπὸ τὶς προτροπὲς κατὰ τῶν ὁμοφυλόφιλων) ἀπὸ τὴ συμπάθειά του στοὺς δικτάτορες; Δύσκολα· ποὺ θὰ πεῖ ὅτι, συνήθως, ἂν καταδικάζεις τὸ δεύτερο νοιώθεις ὑποχρεωμένος νὰ καταδικάσεις καὶ τὸ πρῶτο. Μπορεῖς νὰ διακρίνεις μεταξὺ τῆς σιχασιᾶς γιὰ τοὺς ἀριστεροὺς ὁμοφυλόφιλους, ποὺ χρησιμοποιοῦν ὡς πολιτικὸ ὅπλο τὴν πολιτικὰ οὐδέτερη ὁμοφυλοφιλία γιὰ ἀντιεκκλησιαστικοὺς σκοπούς, καὶ τῆς κατανόησης τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἀμβρόσιος λειτουργεῖ ὡς λαγός τους μὲ τὴν τακτική του; Δηλαδή, νὰ ξεφύγεις ἀπὸ τὴν παγίδα ὑπὲρ τῆς ἀντιεκκλησιαστικῆς Ἀριστερᾶς ποὺ ἐντέλει εἶναι ὁ Ἀμβρόσιος χωρὶς νὰ κάνεις παραχωρήσεις (παρουσιάζοντάς τες ὡς Χριστιανικές, μάλιστα) στὸ ἠθικὸ-δογματικὸ πεδίο; π.χ. «μὰ ὁ Κύριος εἶπε νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ὅλους» (ἀποπροσανατολιστικό); Πάλι, δύσκολο. Μπορεῖς νὰ παραδεχτεῖς τὸ πραγματικὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὄχι ἁπλῶς δὲν εἶναι διωκόμενοι (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες περιπτώσεις στὴν ἐπαρχία), ἀλλὰ συνιστοῦν καθεστὼς σὲ ζητήματα πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ ὑπόδειξης τῶν «σωστῶν νόμων», χωρὶς νὰ ὑπερασπίζεσαι τὰ λεγόμενα τοῦ Ἀμβρόσιου; Μπορεῖς νὰ ὑποστηρίξεις μὴ στρατευμένους ὁμοφυλόφιλους, δεξιοὺς ἐν ἀνάγκῃ, ποὺ δὲν νοιώθουν ὡς ἀπελευθέρωση τὸ νὰ βγαίνουν γυμνοὶ στὰ καρναβαλίστικα ἄρματα ἢ ὡς ἰσότητα τὸ νὰ ζητοῦν νὰ υἱοθετοῦν καὶ νὰ παντρεύονται, κατὰ τῶν ἀναρχοαριστερῶν στρατευμένων ὁμοφυλόφιλων, καὶ νὰ ἀφήσεις ἕνα χριστιανικὸ χῶρο ἀνοχῆς, ὄχι ὡς χριστιανικὴ δικαιολογία ἀλλὰ ὡς διάκριση μεταξὺ χριστιανικοῦ ποιμνίου καὶ ὅσων δὲν εἶναι πιὰ Χριστιανοί; Μπορεῖς νὰ χρησιμοποιήσεις, κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ἐπιχειρηματολογίας περὶ «φυσικῆς ὁμοφυλοφιλίας» τὴν «περιγραφικὴ» κοσμοαντίληψη («ἀνθρώπινο εἶναι ὅ,τι ἔκαναν καὶ κάνουν οἱ ἄνθρωποι») μὲ βάση τὴν ὁποία καὶ ἡ ἐφηβικὴ προγαμιαία παρθενία καὶ ὁ μοναχισμὸς εἶναι ἐξίσου «φυσικά» κι ὄχι «ὀπισθοδρομικά»;

Ἐπειδὴ ὅλα αὐτὰ δὲν μποροῦν νὰ γίνουν, καὶ διὰ τὸν φόβο τῶν προοδευτικῶν, τὸ νὰ διαλέξεις στρατόπεδο καθίσταται πολὺ εὔκολο.