Παλαιὰ Διαθήκη: Μετάφραση τῶν Ο’

Ὁ T. Michael Law στὸ When God spoke Greek, δείχνει τὴ σπουδαιότητα τῆς μετάφρασης τῶν Ο’. Δείχνει ὅτι οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης χρησιμοποιοῦσαν τοὺς Ο’ καὶ ὄχι τὴν ἑβραϊκὴ Παλαιὰ Διαθήκη, πράγμα ποὺ δείχνει τὴ θεολογικὴ προτεραιότητά της ἔναντι τῶν δυτικῶν (καθολικῶν καὶ προτεσταντικῶν) μεταφράσεων ἀπευθείας ἀπὸ τὰ ἑβραϊκὰ βιβλικὰ κείμενα. Μάλιστα, δείχνει ὅτι ἡ ἑλληνικὴ «μεταγενέστερη» μετάφραση εἶναι ἐνίοτε παλαιότερη τοῦ «πρωτότυπου». Ἀναρωτιέται τέλος, γιὰ τὸ λόγο τῆς ἀπόρριψης τῶν Ο’ ἀπὸ τὴ Δύση. Δὲν χρειάζεται πολὺ σκέψη: Ἂν στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰ., οἱ Συροφοίνικες ψευτοέλληνες «Ἕλληνες» (Παγανιστές) θεουργοὶ συμμάχησαν μὲ τοὺς Δακοϊλλύριους βάρβαρους αὐτοκράτορες κατὰ ἑνὸς Χριστιανισμοῦ ποὺ εἶχε γιὰ δεύτερη φύση του τὸ ἑλληνικὸ πολιτισμικὸ περιβάλλον, στὴ συνέχεια ἡ γερμανικὴ καὶ λατινικὴ Δύση ἐκδήλωσε τὸν ἀμετάπειστο ἀνθελληνισμό της μὲ τὴν προτίμησή της γιὰ τὰ «αὐθεντικὰ κείμενα». Ὅταν λέω «ἀνθελληνισμό», δὲν ἐννοῶ κυρίως κάποιο μίσος πρὸς τοὺς συγκαιρινούς Ἕλληνες (ὑπῆρχε καὶ τέτοιος) ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀποστροφὴ πρὸς τὸν ἀρχέγονο ἑλληνικὸ Χριστιανισμὸ γιὰ τὸν ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Φλωρόβσκυ. Ἡ φιλοσοφικὴ ρηχότητα Λατίνων καὶ Γερμανῶν, ὁ κομπασμὸς καὶ ἡ ἀπέραντη ψηλομυτοσύνη τῶν γότθων κατακτητῶν τῆς Δύσης, ἡ παλαιὰ λατινικὴ ἀντιπάθεια πρὸς τοὺς Ἕλληνες, ὁδήγησαν σὲ μιὰ μονομερὴ συμμαχία Δύσης-«Ἰουδαϊσμοῦ» κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Φυσικά, ἐπρόκειτο γιὰ ψευδοϊουδαϊσμό, ἀφοῦ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων χρησιμοποιοῦσαν τὴ μετάφραση τῶν Ο’ καὶ ὄχι τὸ ἑβραϊκό -καὶ μόνο μετὰ τὴν σκλήρυνση τῶν χριστιανο-ϊουδαϊκῶν σχέσεων (στὴ βυζαντινὴ περίοδο) ἐπέλεξαν τὴν ἑβραϊκὴ ἐκδοχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπορρίπτοντας τὴν ἑλληνική. Συνεπῶς, ἡ λατινο-προτεσταντικὴ τάχα «ἐπιστροφὴ στὶς πηγὲς» καὶ τὶς «χριστιανικὲς ρίζες» καὶ ἡ παραπάνω συμμαχία (ἐρήμην τῶν Ἰουδαίων) δὲν συνιστοῦσε «ἀποκάθαρση τῆς χριστιανικῆς σκέψης ἀπὸ τοὺς φαφλατάδες σοφιστὲς Ἕλληνες», ἀλλὰ διαστροφὴ τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ καὶ δεῖγμα τοῦ παντοτινοῦ «πρωτογονισμοῦ» τῆς νεοφώτιστης Δύσης, ποὺ δὲν εἶχε καλὰ-καλὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κολυμπήθρα καὶ ἄρχισε νὰ παριστάνει τὴ μεγάλη θεολόγο-παντογνώστρια: Ἕνα ἀγιάτρευτο σύμπλεγμα κατωτερότητας, καὶ θράσος χιλίων καρδιναλίων καὶ κατὰ φαντασίαν «πρωτοχριστιανῶν».  Οἱ τόσο μεγάλοι φωστῆρες τῆς Δύσης δὲν μπῆκαν στὸν κόπο νὰ ἀναρωτηθοῦν γιατί ἡ ἑβραϊκὴ ἐκδοχὴ νὰ εἶναι περισσότερο «θεόπνευστη» ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ο’ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Ἀπόστολοι καὶ Εὐαγγελιστὲς εἶχαν χρησιμοποιήσει –χωρὶς ἐθνικιστικὰ προβλήματα, ὄντας ἑβραῖοι οἱ ἴδιοι– τὴν ἑλληνικὴ ἐκδοχή. Σήμερα, ὁ ἕτερος σύμμαχος τῆς Δύσης, ὅπως φάνηκε στὴ Γιουγκοσλαβία ἀπὸ τὸ ’90, εἶναι φυσικὰ τὸ Ἰσλάμ. Ἀλλὰ ὁ ἐχθρὸς παραμένει ὁ ἴδιος.

Not only did most of the earliest Christians use the Septuagint but also their theology was explicitly shaped by it and not by the Hebrew Bible. Many of the most beloved teaching of the New Testament are shaped by and in some cases directly derived from the Septuagint, so more is justified to ask what would have filled their places had the Hebrew Bible been the basis for the New Testament writers. […] The Septuagint often preserves a witness to an alternative, sometimes older, form of the Hebrew text. When the Reformers and their predecessors talked about returning to the original Hebrew (ad fontes!), and when modern Christians talk about studying the Hebrew because it is the “original text”, they are perpetuating in those statements several mistaken assumptions. The Hebrew Bible in the editions we now use is often not the oldest form of the Hebrew texts […] In many cases the Septuagint provides the only access we have to the oldest form. Our modern editions of the Hebrew Bible contain a text that was more ore less established in the second century CE, and while textual traditions for some of the books go back to the third and possibly even the fifth century BCE, their text is from only on of the traditions known and used by readers of scripture in ancient times. […] The New Testament authors almost always used the Septuagint to access the Jewish scriptures they so often quote. Example from the Gospels, from the apostle Paul, and from the writer of Hebrews demonstrate that the Greek Septuagint had a profound impact on the development of New Testament thought. […] I then try to demonstrate how the Septuagint lies at the foundation of Christianity, even though two later branches of Christianity, Catholicism and Protestantism, left it behind. […] The canonical books of the Old Testament in the early church were Greek, not Hebrew. So if the Septuagint supported the theological expression of the New Testament writers and the theologians and exegetes who established early Christian thought, one may wonder why it has had no place in the modern church

 

 

Advertisement