Ὁ ναζισμὸς μετὰ τὴν ἥττα τοῦ ναζισμοῦ

Σὰν σήμερα ξεπερνώντας τὶς διαφορές τους, ΕΣΣΔ καὶ Δυτικὲς Δυνάμεις ἀπέτρεψαν τελειωτικὰ τὴν παγκόσμια ἐπικράτηση μιᾶς πρωτοφανοῦς τυραννίας. Γιὰ δεύτερη φορὰ στὸν 20^ὸ αἰ. ὁ Γερμανισμὸς ἐμποδίστηκε ἀπὸ τὸ νὰ ἐπαναλάβει ὅ,τι διέπραξε τὸν 4^ο αἰ. μ.Χ. κ.ἑ. (Ἀλάριχος, Βάνδαλοι, «Μεγάλη μετανάστευση τῶν λαῶν»). Ὡστόσο, κάτι τέτοιο ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν πολιτισμικὴ κατατρόπωση τοῦ Ναζισμοῦ. Ἕνας σωρὸς ἀπὸ ἰδιοτροπίες, ἀντιλήψεις, πρακτικὲς καὶ συνήθειες προσφιλεῖς στὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ ἢ τὸν ἴδιο τὸ Χίτλερ ἐπιβίωσαν κι ἐπικράτησαν στὴ Δύση. Βέβαια, δὲν ἐπικράτησαν χάρη στὴ νίκη τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ἀλλὰ παρὰ τὴν ἥττα του· αὐτὴ εἶναι ἡ παράδοξη διαφορά. Σαφῶς ὑπάρχουν πάρα πολλὲς διαφορές· θὰ ἦταν κρίμα ἐξαιτίας αὐτῶν νὰ ἀγνοηθοῦν οἱ ὁμοιότητες (γιὰ τὴ φύση τῶν ὁποίων, βλ. σημείωση 1), ὅμως.

Α΄) Ἡ ἀρχὴ τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πολέμου, ὅπου οἱ ἄμαχοι ὁλόκληρων περιοχῶν θανατώνονται εἴτε σὲ μαζικὰ ἀντίποινα εἴτε κατὰ τὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις, καὶ ὅπου τὰ θύματα ἐκ τῶν ἀμάχων εἶναι πολλαπλάσια τῶν στρατιωτῶν, ἡ ὁποία εἰσήχθη πρώτη φορὰ μετὰ τὸν 19^ο αἰ. στὴν πεπολιτισμένη, διαφωτισμένη Εὐρώπη στὸν Β΄ Π.Π. ἀπὸ τοὺς Ναζί, καλὰ κρατεῖ ὡς δυτικὴ πρακτική, καὶ τὰ παραδείγματα τέτοιας συμπεριφορᾶς εἶναι τόσα, εἰδικὰ μετὰ τὸ 1990, ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦν.

Β΄) Οἰκονομισμὸς μέχρις τοῦ σημείου νὰ συλλέγονται καὶ νὰ ἀξιοποιοῦνται τὰ χρυσὰ δόντια τῶν δολοφονημένων, νὰ βγαίνει κέρδος ἀπὸ παντοῦ.

Γ΄) Παράλληλα μὲ τὸν τεχνοφασισμό, ἡ ἄριστη, γκαιμπελικὴ διαχείριση τῆς κοινῆς γνώμης ἀπὸ τοὺς νικητὲς (φιλελεύθερους καὶ κομμουνιστές) δείχνει ὅτι ἐνσωμάτωσαν τὰ χιτλερικὰ πορίσματα γιὰ τὴ διαχείριση τῶν ἀνθρώπων τόσο καλὰ ὅσο καὶ τὸ ὅτι ἔδωσαν δουλειὰ σὲ ναζιστὲς ἐπιστήμονες.

Δ΄) Μιὰ ἀντιφατικὴ σύγχρονη λατρεία γιὰ τὰ γονίδια. Ἂν οἱ Ναζὶ πίστευαν στὴ «φυλή», ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη κάθε τόσο ἀνακαλύπτει γονίδια ποὺ φταῖνε γιὰ τὸ χ κακὸ ἢ στὰ ὁποῖα ὀφείλεται τὸ ψ καλό. Στὸν κατὰ συρροὴν δολοφόνο λείπει τὸ τάδε ἔνζυμο, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴ θέση τοῦ θύματός του.

Ε΄) Λατρεία γιὰ τὴν ταχύτητα καὶ τὸ Ι.Χ.: Ἡ ἐθνικοσοσιαλιστικὴ Γερμανία γέμισε μὲ Autobahn καὶ τὸ «κατσαριδάκι» ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸ στὸν Χίτλερ.

Στ΄) Ἡ «ὑγιεινὴ διατροφή», ἡ ἀποστροφὴ γιὰ τὸ κάπνισμα, ἦταν ἀγαπημένες ἀντιλήψεις τοῦ Χίτλερ. «Ὁ κόσμος στὸ μέλλον θὰ εἶναι χορτοφαγικός», ἔλεγε (2) ὁ Χίτλερ στοὺς κρεοφάγους, κι ὁ Γκαῖμπελς ἔγραφε ὅτι μετὰ τὴ λήξη τοῦ Β΄ Π.Π. ὁ Χίτλερ «θὰ κανόνιζε τὸ ζήτημα» (3). Τὸ ναζιστικὸ καθεστὼς θέσπισε νόμους ὑπὲρ τῶν ζώων, περιορισμοὺς στὸ κυνήγι κ.ἄ.

Ζ΄) Ὁ Χίτλερ θεωροῦσε δυστύχημα τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἄραβες νικήθηκαν στὸ Πουατιέ: ἂν νικώντας ἐξισλάμιζαν τοὺς Γερμανούς, οἱ τελευταῖοι θὰ ἀποκτοῦσαν ἕνα ἀκαταμάχητο ἰδεολογικὸ ὅπλο (τζιχάντ) γιὰ τὴν παγκόσμια ἐπικράτηση. Ἐκτιμοῦσε τὸ πολεμικὸ-ἐπιθετικὸ πνεῦμα τοῦ Ἰσλὰμ καὶ σιχαινόταν τὴν σχετικὴ φιλειρηνικότητα τῶν Χριστιανῶν. Σήμερα, οἱ πολυπολιτισμικοὶ Ἀριστερο-Φιλελεύθεροι ἐξυμνοῦν τὴν μεσαιωνικὴ ἀραβικὴ Ἀνδαλούς (Ἱσπανία) καὶ διαβεβαιώνουν πόσο κατώτερος / ἀμόρφωτος / βάρβαρος ἦταν ὁ μεσαιωνικὸς Χριστιανισμὸς σὲ σχέση μὲ τὸ Ἰσλάμ. Ὁ Χίτλερ ἔλεγε ἐντελῶς τὰ ἴδια (4), δηλαδή, δὲν ἐκτιμοῦσε μόνο τὶς πολεμικὲς ἀρετές τοῦ Ἰσλάμ. Ἐνδεικτικὸ τοῦ πόσο ἄλλαξαν μεταπολεμικὰ οἱ δυτικὲς ἀπόψεις (ἀριστερο-φιλελεύθερες) καὶ συνέπεσαν μὲ τὶς ναζιστικές, εἶναι ὅτι ἀντιθέτως πρὸς τοὺς σημερινοὺς Ἀριστερούς, οἱ Μὰρξ – Ἔνγκελς θεωροῦσαν τὴν ἥττα τῶν Ἀράβων στὸ Πουατιὲ σωτήρια γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς Εὐρώπης (5).

Η΄) Σὲ μιὰ ἰδιότυπη συνέχεια τοῦ Kulturkampf, ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς θέλησε νὰ ἀντικαταστήσει τὰ Χριστούγεννα μὲ προχριστιανικὲς τελετές, νὰ «ἀποεβραιοποιήσει» τὸν Χριστιανισμό, εἰσήγαγε στὴν γερμανικὴ ἐκπαίδευση τὸ 1938 τὴν χρονολόγηση «ΚΕ» (Κοινὴ Ἐποχή) καὶ «ΠΚΕ» (πρὸ Κοινῆς Ἐποχῆς) ἀντὶ τοῦ «μ.Χ.» καὶ «π.Χ.» (6). Καὶ μεταπολεμικά, ἡ ἀποστροφὴ γιὰ τὸν «Ἰουδαιοχριστιανισμὸ» ὡς πηγὴ τοῦ Κακοῦ μὲ παράλληλη ἐξύμνηση τῆς παγανιστικῆς Ἀρχαιότητας ὄχι ἁπλῶς συνεχίστηκε ἄμεσα, ἀλλὰ εἶναι διαδεδομένη ἄποψη, ἂν σκεφτεῖ κάποιος τὸν Δαυλό (ποὺ ἐξυμνοῦσε τοὺς Ἄραβες) ἀλλὰ καὶ τὸν Καστοριάδη, ἐνῶ ἡ χρήση τῶν ΚΕ / ΠΚΕ (CE, Common Era / BCE, Before Common Era) κάνει θραύση στὴ Δύση. Ὁ Χίτλερ ἐκτιμοῦσε τὶς ἀπόψεις τοῦ –στὶς μέρες μας, θεωρούμενου ἡρωομάρτυρα– Ἰουλιανοῦ, καὶ συμμεριζόταν τὴν ἄποψη πολλῶν τωρινῶν καὶ παλιῶν ἑλλήνων Ἀριστερῶν ἀλλὰ καὶ ἑλλήνων ἀρχαιολατρῶν ὅτι ὁ Παῦλος διέστρεψε τὸ Χριστιανισμό μὲ σκοπὸ νὰ καταστρέψει τὴ Ρώμη, τὴν ἄποψη τῆς ἀντίθεσης Ἑλληνισμοῦ – Χριστιανισμοῦ, κι ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν Ἑβραῖος, ἀντίστοιχα (7).

Θ΄) Σὰν τοὺς σημερινοὺς (κεντρο)δεξιοὺς πολιτικάντηδες καὶ κάμποσους «βέρους συντηρητικούς», ἦταν ὁ ναζιστικὸς δημόσιος «σεβασμὸς στὴ θρησκεία», ἀρκεῖ αὐτὴ νὰ μὴν περιεῖχε τὴν ἀπαίσια Παλαιὰ Διαθήκη (βλ. «πατριωτικὲς» τηλεπερσόνες τῆς ἑλληνικῆς τηλεόρασης, ποὺ δηλώνουν «Ὀρθόδοξοι» ἀλλὰ κάνουν ἐμετὸ στὸ ἄκουσμα τῆς Π.Δ.)· καὶ σὰν τὴν ἀντικληρικαλιστικὴ Ἀριστερὰ καὶ τὸ φιλελεύθερο «Νέο Ἀθεϊσμό», ἦταν ὁ χιτλερικὸς ἐπιστημονισμὸς καὶ πίστη στὴν ἀντίθεση θρησκείας-ἐπιστήμης (8).

Ι΄) Τὸ πρῶτο στὴν δυτικὴ ἱστορία δικαστήριο ποὺ ἐνέκρινε καὶ προωθοῦσε τὶς ἐκτρώσεις γιὰ λόγους ὑγείας ἦταν τὸ ναζιστικὸ «δικαστήριο γενετικῆς ὑγείας» (Τὸ “Erbgesundheitsgericht“: Βλ. Μ. Burleigh – W. Wipperman, The Racial State: Germany 1933-1945, Cambridge 1991, σ. 141) τὸ 1934.  Μία ἀπὸ τὶς πρῶτες πράξεις τῶν Γερμανῶν στὴν κατεκτημένη Πολωνία τὸ 1939 ἦταν νὰ ἐπιτρέψουν πλήρως τὶς ἐκτρώσεις γιὰ ὅσες Πολωνὲς τὸ ἐπιθυμοῦσαν. Ὅσο λιγότεροι Σλάβοι γεννιόντουσαν τόσο πιὸ εὔκολα θὰ διατηρεῖτο ἡ γερμανικὴ κατοχὴ τῆς Πολωνίας γιὰ πάντα. Ἡ ναζιστικὴ προτροπὴ ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων ὀνομάστηκε «ἐπιλογὴ τῆς ἐλευθερίας» (Auswahlfreiheit), ἀφοῦ ὣς τότε ἡ ἔκτρωση ἀπαγορευόταν στὴν καθολικὴ Πολωνία. Σὲ λόγο του ὁ Χίτλερ τὸ 1942 εἶχε πεῖ γιὰ τοὺς κατεκτημένους λαούς: «μὲ κάθε τρόπο πρέπει νὰ ἐθίσουμε τὸν πληθυσμὸ στὴν ἰδέα ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ κάνεις πολλὰ παιδιά, ὅτι τὰ ἔξοδα εἶναι πολλὰ καὶ ὅτι ἡ πολυτεκνία εἶναι βλαβερὴ γιὰ τὴν γυναικεία ὑγεία» (Βλ. T. Chelouche, Doctors, Pregnancy, Childbirth and Abortion during the Third Reich, The Israel Medical Association Journal 9.3 (2007), 203). Ἡ Ἀριστερὰ κι οἱ Φιλελεύθεροι μεταπολεμικά, παρουσίασαν ὡς ἠθικὴ τὴν ἔκτρωση καὶ τὴν θεσμοθέτησαν, ἐπιστρέφοντας ὅπως καὶ οἱ Ναζὶ στὴν καθημερινὴ προχριστιανικὴ ἠθική (ἀποσιωπώντας ὡστόσο τὸν μὴ χριστιανὸ Ἱπποκράτη, ποὺ τάχθηκε κατὰ τῶν ἐκτρώσεων) καὶ κάνοντάς την ἐπίσημο δόγμα.

 

Ὅπως προαναφέρθηκε, δὲν ὑπάρχουν μόνον ὁμοιότητες. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς διαφορὲς εἶναι ἡ μέριμνα γιὰ τὰ θύματα, τὴν ὁποία ὡς ἀρχὴ ἐχθρεύτηκε καὶ καταπολέμησε ὁ ναζισμός, προσπαθώντας νὰ ἀντιστρέψει τὴ δεοντολογία τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ προσπάθεια αὐτὴ τοῦ ναζισμοῦ ἀπέτυχε καὶ δὲν ἐνσωματώθηκε στὴν κοσμοθεώρηση τοῦ μεταπολεμικοῦ κόσμου. (Δὲν ἔχει ἐν προκειμένῳ σημασία ἐὰν ἡ μέριμνα ἦταν μόνο σὲ ἐπίπεδο διακηρύξεων ἢ ὄχι.) Ἐξαιτίας ὅμως τῆς μετατροπῆς τῆς μέριμνας αὐτῆς σὲ νέα ἱερὰ ἐξέταση, ὁ μεταπολεμικὸς κόσμος πέρασε ἀπὸ τὸ ναζιστικό (καὶ προναζιστικό) κυνήγι «μαγισσῶν» / θυμάτων, σὲ ἕνα κυνήγι ὑποτιθέμενων «κυνηγῶν μαγισσῶν»· ἁπλῶς μετέθεσε τὸ κυνήγι μαγισσῶν σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο. Ἄλλωστε, ἡ καταγγελτικὰ ἀντιχριστιανικὴ μορφὴ τῆς μεταπολεμικῆς μέριμνας γιὰ τὰ θύματα εἶναι πρακτικὰ ἀσύμβατη μὲ τὴν μεταπολεμικὴ «ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὶς ἀπαγορεύσεις» (ἡ ὁποία εἶναι ἐπιδεικτικὰ ἀχριστιανική): Ἡ «ἀντιαπαγορευτικὴ» ἀπεριόριστη ἐκδίπλωση τῆς μιμητικῆς ἐπιθυμίας ( = «ἐπιθυμῶ ὅ,τι [ἔχει / ἐπιθυμεῖ] ὁ πλησίον»), ἄρα καὶ τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, πολλαπλασιάζει τὶς συγκρούσεις γιὰ τὸ κοινὰ ἐπιθυμητὸ ἀντικείμενο, καὶ συνεπῶς τὰ θύματα, τὰ ὁποῖα κατόπιν τρέχει (καὶ δὲν προφταίνει) νὰ φροντίσει ὁ ἀπελευθερωμένος ἀπὸ ἀπαγορεύσεις κόσμος.

Ἡ ἐνδεχόμενη ἔνσταση, ὅτι μιλᾶμε γιὰ τὰ ἰδιωτικὰ γοῦστα τοῦ ἡγέτη τοῦ ναζισμοῦ κι ὄχι γιὰ διαδεδομένες ναζιστικὲς πρακτικές, φαίνεται νὰ μὴν λαμβάνει ὑπόψη της ποῦ «θὰ τὸ πήγαιναν» οἱ Ναζὶ ἂν νικοῦσαν: «θὰ τὸ πήγαιναν» καὶ κατὰ τὰ ἰδιωτικὰ γοῦστα τους, φυσικά, ὅπως φαίνεται παραπάνω.

Ἡ ἀνησυχία διαφόρων ἀντιεθνολαϊκιστῶν δημοδιδάσκαλων τοῦ Γένους γιὰ τὸν φασισμὸ ποὺ ἔρχεται (ἀλλὰ ποτὲ δὲν φτάνει νὰ γίνει καθεστώς, πέρα ἀπὸ τραμπουκισμοὺς ἢ καὶ περιστασιακοὺς φόνους) σκοντάφτει στὸ γεγονὸς ὅτι συγκεκριμένα στοιχεῖα τοῦ φασισμοῦ (εἴτε ἐγγενῶς φασιστικὰ εἴτε πνευματικὰ προϊόντα τῆς ἐποχῆς τοῦ φασισμοῦ) ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὸν μεταπολεμικὸ κόσμο -αὐτὰ βέβαια, εἶναι ἀδύνατον τόσο νὰ ἐκριζωθοῦν ὅσο καὶ νὰ ξαναπολιτικοποιηθοῦν ὅπως ἐπὶ Μεσοπολέμου: Οἱ καθεστωτικὲς καὶ συμβολικὲς πλευρὲς τοῦ ναζισμοῦ εὐτυχῶς δὲν θὰ ἐπανέλθουν ποτέ (π.χ. ὅσο ἡ Δύση παραμένει δυτική, θὰ ὑπάρχει ἐλευθερία ἐκλογῶν, γνώμης, τὰ βασανιστήρια θὰ θεωροῦνται ἀπάνθρωπα, δὲν θὰ ἐξοντώνονται Ἑβραῖοι κ.ἄ.). Ὅσο κι ἂν ὑπάρχουν ἢ πληθαίνουν οἱ ρετρὼ γραφικοὶ φιλοχουντικοί, δὲν θὰ γίνουν ποτὲ ἰσχυρὴ μειοψηφία. Ἡ μετασοβιετικὴ «φασιστικὴ ἀντίδραση» πέρα ἀπὸ ὑπαρκτοὺς ρεβανσισμοὺς τῶν ἀκροδεξιῶν πρέπει νὰ συσχετιστεῖ καὶ μὲ τὴν προγενέστερη ἀδιάκοπη διακήρυξη τῆς Ἀριστερᾶς νὰ ὁρίζει αὐτή, καὶ μόνον αὐτή, τί εἶναι φασισμός. Τὸ ξεχείλωμα τῆς ἔννοιας τοῦ φασισμοῦ ὥστε νὰ περιλαμβάνει πάρα πολλὰ μὴ φασιστικὰ πράγματα δὲν ὁδήγησε στὴν ἐκμηδένιση τῆς ἀπήχησης τοῦ φασισμοῦ ἀλλὰ στὸ νὰ ταυτιστοῦν ἕνα σωρὸ φυσιολογικὰ πράγματα μὲ τὸν φασισμό. Γιὰ παράδειγμα, ὅταν ἡ δημοκρατικὴ κρατικὴ βία ἐνάντια στὴν παραβίαση τῶν συνόρων ἀπὸ ἄοπλους (νὰ μὴ θυμίσω πῶς φέρονταν ὅλα τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα σὲ τέτοιες περιστάσεις, γιατὶ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ μερικοὶ Ἕλληνες συμπαθοῦντες -ἢ οἱ πατεράδες τους- «διάβαζαν») ἢ ἔνοπλους χαρακτηρίζεται «φασισμός», τότε ὁ πραγματικὸς φασισμὸς δὲν ἐξουδετερώνεται ἀλλὰ βοηθᾶται νὰ ἀναγεννηθεῖ γιατὶ ταυτίζεται μὲ τὸ φυσιολογικὸ καὶ πανανθρώπινο: Κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα, γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο, νὰ μπαίνει στὴν περιοχὴ κάποιου (εἴτε αὐτὴ εἶναι χώρα εἴτε τὸ σπίτι) χωρὶς τὴν ἄδειά του, ἡ ὁποία βεβαίως μπορεῖ νὰ ἀνακληθεῖ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ χωρὶς προαπαιτούμενα. Βεβαίως, πίσω ἀπὸ τέτοιες θεωρίες κρύβεται μιὰ ὁρισμένη ἀντίληψη περὶ κράτους καὶ ἐξουσίας ὡς κακῶν: Στὴν πραγματικότητα, ὅποτε ὁπαδοὶ τέτοιων ἀντιλήψεων περὶ «Ἐξουσίας» καὶ τοῦ «Κράτους» ἀπέκτησαν τὴν ἐξουσία σὲ διάφορα μέρη τῆς ὑφηλίου, τὰ δικά τους καθεστῶτα ἦταν πολὺ πιὸ «κρατικιστικὰ» κι ἀπείρως ἐξουσιαστικότερα ἀπὸ τὰ ἀστικὰ δυτικά.

Ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἡ συνηθισμένη ἄποψη τῆς Ἀριστερᾶς γιὰ διάφορους ἡγέτες καὶ καθεστῶτα σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Γῆς βασίζεται ὄχι σὲ ἀναμενόμενα ἐπιχειρήματα περὶ τῆς πραγμάτωσης τῆς ἀταξικῆς κοινωνίας ἢ τῆς ἐξάλειψης τῆς ἐξουσίας στὶς χῶρες ἐκεῖνες χάρη στὰ καθεστῶτα ἐκεῖνα, μὰ σὲ ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοποιοῦσαν καὶ ἀποδέχονται καὶ οἱ φασίστες καὶ οἱ ἐθνικοσοσιαλιστές: ἐθνικι(στι)κὴ ἀνεξαρτησία, ἄνοδος τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, ὑγεία – ἀσφάλιση – παιδεία – σιγουριά, τὰ τραῖνα ποὺ ἔρχονται στὴν ὥρα τους κ.ο.κ. Ἡ τάση τῆς Ἀριστερᾶς νὰ οἰκειοποιεῖται ἐτσιθελικὰ τὸν ἀντιφασισμὸ τοῦ Β΄ Π.Π. ἢ περιορίζοντάς τον στὰ μέτρα της νὰ τὸν συνδέει μὲ πρόσφατα πράγματα παραγνωρίζει ὅτι οἱ δυτικὲς δημοκρατίες τοῦ Β΄ Π. Π. ἦταν ἐξίσου ἀντιφασιστικὲς χωρὶς νὰ πιστεύουν στὴν ἀταξικὴ κοινωνία ἢ τὴν κατάργηση τῶν συνόρων-χαρακιῶν καὶ τῆς ἐξουσίας.

Τὰ παραπάνω δὲν συνεπάγονται ὅτι ἡ Ἀριστερὰ εἶναι ἴδια μὲ τὸ φασισμό, ὅπως ἡ θεωρία τῶν δύο ἄκρων (ἀλλὰ καὶ ὁρισμένοι ἀκροδεξιοί) ὑποστηρίζει. Γιατὶ ἐνῶ ὁ φασισμὸς σὲ ἐξαερώνει γιὰ κακοὺς σκοπούς (φυλετικὲς διώξεις, τυραννία, μιλιταρισμός κ.λπ.), ἡ Ἀριστερὰ-Ἀναρχία σὲ σκοτώνει γιὰ καλούς (κατάργηση μισθωτῆς ἐργασίας, ἐξουσίας, ἀταξικὴ κοινωνία) κι ὄχι λ.χ. γιὰ νὰ βγάλει λεφτὰ (γιὰ τὰ ὁποῖα σὲ σκοτώνει ἡ δυτικὴ δημοκρατία) -κι ἡ παραπάνω διάκριση δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει ἀντιληπτὴ ὡς εἰρωνεία γιὰ κανένα στοιχεῖο της, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἠθικῆς ἀξιολόγησης τῶν σκοπῶν. Ἢ μᾶλλον: ἡ εἰρωνεία ἕπεται ἀλλὰ πρωταρχικῶς συνιστᾶ γεγονὸς ὅτι ἡ τυραννία κι οἱ διώξεις εἶναι κακοὶ σκοποὶ ἐνῶ ἡ ἀταξικὴ κοινωνία καλός. Ἂν οἱ Ἀκροδεξιοὶ δίνουν ἔμφαση στὸ ὅτι καὶ Ἀριστερὰ καὶ Ναζισμὸς σκοτώνουν, ἐνῶ οἱ Ἀριστεροὶ δίνουν ἔμφαση στὸ ὅτι Ἀριστερὰ και Ναζισμὸς ἔχουν ἄλλες ἐσχατολογίες–κοσμοθεωρήσεις, εἶναι ζήτημα γούστου: Ὅποιος δὲν εἶναι (ἀκρο)δεξιὸς ἢ ἀριστερός, βλέπει καὶ τὶς δυὸ ὁπτικὲς καὶ δὲν κλείνει τὰ μάτια στὴ μιὰ χάριν τῆς ἄλλης. Τὸ ὅτι ἡ Ἀριστερὰ πολέμησε τὸν φασισμὸ στὸν Β’ Π.Π., εἶναι βεβαίως ἀπόδειξη γιὰ τοὺς μὴ Ἀριστεροὺς καὶ μὴ Ἀκροδεξιοὺς ὅτι ἡ Ἀριστερὰ δὲν εἶναι «φασισμός». Ὡστόσο μὲ βάση τὰ κριτήρια ἑνὸς Ἀριστεροῦ, ὁ ἀντιφασιστικὸς ἀγώνας τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι γεγονὸς ποὺ πρέπει νὰ ἑρμηνευτεῖ ἔχοντας ὑπόψη τὸ ὅτι ἡ ἴδια δὲν θεωρεῖ τὴν καταπολέμηση τοῦ φασισμοῦ ἐπαρκὴ ἀπόδειξη ἀντιφασιστικῶν πεποιθήσεων, ἀφοῦ ἡ Ἀριστερὰ κατ’ ἐπανάληψη ἔχει θεωρήσει φασίστες τοὺς μὴ Ἀριστερούς (δυτικὲς δημοκρατίες καὶ φιλελεύθερους) παρ’ ὅλο ποὺ κι αὐτοὶ πολέμησαν μαζί της τὸν φασισμό. Ἄρα τὰ ἀντιφασιστικὰ παράσημα ποὺ ἐπιδεικνύει ὁ Ἀριστερὸς δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν κάνουν νὰ διακηρύσσει πὼς αὐτὸς εἶναι ἀντιφασίστας, ἀκόμη κι ἂν οἱ μὴ Ἀριστεροὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι εἶναι.

Πάντως, ἡ δυστυχῶς ἀναμενόμενη ἄνοδος τοῦ ἀντισημιτισμοῦ ἢ οἱ μελλοντικὲς διώξεις ὁμοφυλόφιλων στὴ Δύση (στὶς ὁποῖες πρωτοστατοῦσε καὶ τὸ Γ΄ Ράιχ) δὲν θὰ προκληθοῦν κυρίως ἀπὸ ἀκροδεξιοὺς καὶ (φιλο)φασίστες, τουλάχιστον σὲ σχέση μὲ ὅ,τι γινόταν ὣς σήμερα: Προετοιμάζονταν ἐπὶ μισὸν αἰώνα ἀπὸ τοὺς συντρόφους τῶν «ἀντιρατσιστῶν» (ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ΕΣΣΔ ἀλλάζοντας πολιτικὴ ἀποκήρυξε τὸ Ἰσραὴλ ὡς κακὸ κράτος), καὶ κατὰ κύριο λόγο θὰ πραγματοποιηθοῦν κάποτε ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ Ἰσλάμ, ὅταν οἱ πιστοί του, ὡς νοικοκύρηδες – συνιδιοκτῆτες πλέον στὸν νέο σπιτικό τους, ἀποφασίσουν ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα ἡ νέα πατρίδα τους νὰ λειτουργεῖ ὅπως ἡ παλιά: ὄχι ὡς «τόπος ἁμαρτίας» καὶ ὄχι ἐλεγχόμενη ἀπὸ ἀπίστους καὶ δὴ ἄθεους, δηλαδὴ μὲ βάση τὰ πρότυπα τῶν ἀπίστων καὶ τῶν ἀθέων. Οἱ τελευταῖοι ἄλλωστε δὲν γεννοῦν. Πράγμα ποὺ σημαίνει: Ἡ ἐπικράτηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Ἰσλὰμ ἁπλῶς θὰ ἐπιταχύνει τὴν ἐξαφάνισή τους –δὲν θὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ τὴν προκαλέσει ὅμως– καὶ θὰ ξαναφέρει λησμονημένες πρακτικὲς τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ μὲ τελείως ἄλλη ἀφετηρία.

(1) Δύο διευκρινίσεις γιὰ τὶς ὁμοιότητες. i) Ἡ ὕπαρξη ὁμοιοτήτων ἀσφαλῶς δὲν συνεπάγεται ἀπαραίτητα σχέση αἰτίας – ἀποτελέσματος· μπορεῖ νὰ σημαίνει ὅτι προϋπάρχει ἕνα κοινὸ ρεῦμα. Νὰ λέγεται ὅμως ὅτι σὲ κάθε περίπτωση ὑπῆρξαν μόνο παραλληλίες καὶ οὐδέποτε σχέσεις αἴτιου-αἰτιατοῦ μεταξὺ ναζιστικῆς καὶ μεταπολεμικῆς νοοτροπίας, προϋποθέτει ὅτι δὲν διαποτίστηκαν ἑκατομμύρια Εὐρωπαῖοι τοῦ Μεσοπολέμου μὲ τὶς ναζιστικὲς ἀντιλήψεις, καὶ ὅτι τάχα τὶς ἔδιωξαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους τὸ 1945. ii) Δὲν ὑποστηρίζεται, φυσικά, ἐδῶ ὅτι ὅποιος ἀρέσκεται στὸ α ἢ β προαναφερθὲν μεμονωμένο πράγμα εἶναι δυνάμει Ναζί· ἀλλὰ ὅτι ἡ ταυτόχρονη παρουσία ὅλων αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων τοῦ μεταπολεμικοῦ κόσμου μόνο στὸν χιτλερικὸ «κόσμο» ἔχει προηγούμενο. Βέβαια, ἂν κάποιοι ἔχουν 90 κι 100% ταύτιση μὲ τὰ κοινὰ στοιχεῖα, δὲν τοὺς φταίει κάποιος.

(2) H. R. Trevor-Roper, Hitler’s table talk 1941-1944. His private conversations, Ν. Ὑόρκη 2003, σ. 125, “there’s one thing I can predict to eaters of meat, that the world of the future will be vegetarian!”. Τύφλα νά ‘χουν οἱ ἀντισπισιστές.

 (3) The Goebbels Diaries 1942-1943, ed. L. P. Lochmer, Ν. Ὑόρκη 1948, στὶς 26-4-1942 (σ. 188): “Fuehrer believes more than ever that meat-eating is harmful to humanity. Of course he knows that during the war we cannot completely upset our food system. After the war, however, he intends to tackle this problem also”.

(4) Βλ. Albert Speer, Inside the Third Reich: memoirs by Albert Speer, Ν. Ὑόρκη 1970, σ. 96. Καὶ H. R. Trevor-Roper, Hitler’s table talk 1941-1944. His private conversations, Ν. Ὑόρκη 2003, σ. 667: “Only in Spain under Arab domination has culture been a potent factor. Under the latter, the standard of civilisation attained was wholly admirable; to Spain flocked the greatest scientists, thinkers, astronomers and mathematicians of the world, and side by side there flourished a spirit of sweet human tolerance and a sense of the purest chivalry. Then, with the advent of Christianity, came the barbarians. Had Charles Martel not been victorious at Poitiers —already, you see, the world had fallen into the hands of the Jews, so gutless a thing was Christianity!—then we should in all probability have been converted to Mohammedanism, that cult which glorifies heroism and which opens the seventh Heaven to the bold warrior alone. Then the Germanic races would have conquered the world. Christianity alone prevented them from doing so”.

(5) Engels, “Der magyarische Kampf“, ἐφ. Neue Rheinische Zeitung, φ. 194, 13-1-1849, Karl Marx, Friedrich Engels, Werke, Berlin 1961, τ. 6, σ. 170. Ἑλλ. μετ. ἀπὸ τὸν Π. Κονδύλη, στὸ Ἑλλάδα, Τουρκία, Ἀνατολικὸ ζήτημα.

(6) Βλ. περ. Weiße Blätter, Μάιος 1938, σ. 149, καὶ TIME Magazine, 7-3-1938, ἄρθρο: “Germany: Jewish joke”.

(7) H. R. Trevor-Roper, Hitler’s table talk 1941-1944. His private conversations, Ν. Ὑόρκη 2003, σσ. 76: “I didn’t know that Julian the Apostate had passed judgment with such clear-sightedness on Christianity and Christians. You should read what he says on the subject.” καὶ 76-78, 722.

(8) H. R. Trevor-Roper, Hitler’s table talk 1941-1944. His private conversations, Ν. Ὑόρκη 2003, σ. 59-60: “it’s not opportune to hurl ourselves now into a struggle with the Churches. The best thing is to let Christianity die a natural death. A slow death has something comforting about it. The dogma of Christianity gets worn away before the advances of science. Religion will have to make more and more concessions. Gradually the myths crumble. All that’s left is to prove that in nature there is no frontier between the organic and the inorganic. When understanding of the universe has become widespread, when the majority of men know that the stars are not sources of light but worlds, perhaps inhabited worlds like ours, then the Christian doctrine will be convicted of absurdity”.

Advertisement