Ἴσως ὁ μόνος ποὺ ἀξίζει νὰ διαβάζεται στὴν ἐφημερίδα αὐτήν, παρὰ τὰ «δυτικὰ – συντηρητικὰ» προβλήματά του, καὶ παρ’ ὅτι μπαίνει προφανῶς ὡς συντηρητικὴ στάχτη στὰ μάτια, δίπλα στὴν πλειονότητα τῶν πολιτισμικὰ ἀριστερῶν ἀρθρογράφων τῆς πάλαι ποτὲ Καθημερινῆς.
Κι αν στο μυαλό τού διαδηλωτή, ο οποίος επειδή φωνάζει «η Μακεδονία είναι ελληνική» νομίζει ότι κάνει την ίδια δουλειά με τον Παύλο Μελά ή τον Ιωνα Δραγούμη, υπάρχει ένα υπόβαθρο αφελείας ή ανασφάλειας, στο μυαλό του κουτοπόνηρου ηγεμόνα που υπογράφει την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας λειτουργεί η αλαζονεία της μετανεωτερικότητας. Εκείνο το αστοιχείωτο «γλώσσα είναι μια διάλεκτος που διαθέτει στρατό και ναυτικό». Αυτός δεν αισθάνεται ανασφαλής. Εχει τη γλωσσολογία με το μέρος του και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στις «Χοηφόρους» του Αισχύλου και τα ταφικά έθιμα που περιγράφει ο Κανταρέ στο έργο του για τον «Βαλκάνιο» τραγικό της «Ορέστειας». Γλώσσα η μία, γλώσσα η άλλη, ποίηση κάνουν όλοι και τα γκράφιτι στην Πατησίων συνεχίζουν την παράδοση του Λεονάρντο.
