Γυμνοί, περδόμενοι τὸν μήνα Αὔγουστο…

Διαβάζω πρῶτα ἕνα ἄρθρο τοῦ Athens Voice «γυμνοὶ, Αὔγουστο μήνα, τὸ σούρουπο», καὶ μοῦ ‘ρχεται μιὰ ἐναλλακτική: Γυμνοί, ἐν τῷ μηνὶ Ἀθύρ, κοριοὶ στὸ βουλιαγμένο κρεββάτι, κι ἐσὺ ἀμολᾶς ἀνέμελα μία ἠχηρὴ πορδὴ ἔπειτα ἀπὸ μέρες ἀπλυσιᾶς μὲ γλυκὸ νερό, καὶ βρώσης ληγμένων τοῦ παρακείμενου ἑστιατορίου. Ὅμως, ἐγὼ ροχάλιζα σὰ γουρούνι, καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ αὐτὸ στὴν πλάση ὅλη. Ἄλλωστε, ὁ ἔρωτας εἶναι ἀπρόσωπος. Κι ἂν σὲ λένε Μαρία, κι ἂν σὲ λὲν Ἄννα, τὸ ἴδιο μοῦ κάνει.

Ἔπειτα, διαβάζω στὰ ΜΚΔ ἕναν προκὰτ ὕμνο στὸ σῶμα («Δόξα στὸ σῶμα» -μὲ ἀφορμὴ ἐθνικὲς ἐπιτυχίες στὸν ἐπαγγελματικὸ ἀθλητισμό…), συνδυαζόμενο μὲ νιτσεϊζοντα ἀέρα κοπανιστὸ περὶ ἁγνῆς γυμνότητας (δεῖγμα τοῦ πόσο ἄσχετος εἶναι ὁ συγγραφέας μὲ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ γυμνό) καὶ κατάρες πρὸς τὴν φωτοφοβούμενη Ἀνατολὴ καὶ τὴν διαφωτιστικὴ Δύση. Καὶ σκέφτομαι ἕνα ἄλλο ἄρθρο, αἰώνων παλιό, στὴν ἀλήστου μνήμης Ἐλευθεροτυπία, ἡ ὁποία εὐτυχῶς ἔκλεισε παντοτινὰ καὶ γιὰ πάντα, τὸ ὁποῖο συνοψίζει ὅλη τὴ νεοελληνική πρόσληψη (ἴσως καὶ μὲ πατριωτικὴ σάλτσα -ἀ λὰ Ἐλευθεροτυπία, φυσικά) τῆς ἀρχαίας ἑλληνικότητας: Ὁ νεαρὸς ἕλλην σερβιτόρος (ἢ κάτι τέτοιο), μᾶς λέει ἡ ἀρθρογράφος, σωστὸς Κοῦρος, φέρνει τὸ φαγητὸ στὴν ταβέρνα κι ἡ δυτικὴ -δὲν μᾶς ἔλεγε τὸ ἄρθρο ἐὰν κοντεύει τὰ 200 κιλά- λειώνει ἐρωτικὰ γιὰ χάρη του, ἐνῶ ταυτόχρονα κι ὁ δυτικὸς σύζυγός της ἐκστασιασμένος καὶ τύφλα στὸ μεθύσι ξαφνικὰ τὸν βλέπει σὰν Γανυμήδη. Αὐτὸ θὰ πεῖ Ἑλλαδάρα κι ὄχι κρυόκολη Δύση: Ταϋλάνδη μὲ Κούρους. Πιὸ κὶτς πεθαίνεις, ὅμως ἔτσι γράφτηκε τὸ ἄρθρο, ἀκριβῶς. Αὐτὴ ἡ τσοντο-παρλαπίπα εἶναι ἡ ἀφρόκρεμα τῆς μεταπολεμικῆς ἑλληνικότητας. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα καὶ τ’ ἀγόρι μας. Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ περίεργοι, οἱ ἀνέλληνες χριστιανόπληκτοι Ἀνατολίτες, ποὺ δὲν καταλαβαίνουμε τὴν Ἀπελευθέρωση ποὺ συντελεῖται, ποὺ δὲν γουστάρουμε νὰ ἀνακηρύσσεται Summum Bonum τὸ φαγητὸ καὶ τὸ σέξ, καὶ ποὺ κατὰ συνέπεια σκᾶμε στὰ γέλια μὲ κάτι τέτοια. Δόξα σὲ ὅλα τὰ ὑγρὰ καὶ στέρεα τοῦ σώματος λοιπόν. Δόξα καὶ στὰ ἀέριά του. Φορέβερ γιάνγκ, ρέ.