Συριζοκκλησιές

Ἡ σύγκριση ποὺ γίνεται ἐδῶ εἶναι σωστή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσον ἀφορᾶ τὸ μίσος. Τὸ κοινὸ μίσος ΕΣΣΔ καὶ ΣΥΡΙΖΑ. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἡ λοιπὴ Ἀριστερὰ μπορεῖ νὰ ἐφαρμόζουν οἰκονομικὰ ὅ,τι πιὸ φιλελεύθερο ὑπάρχει, ὡστόσο ὡς πρὸς τὴ θρησκεία εἶναι ἐντελῶς, μὰ ἀπολύτως ἐντελῶς, Ἀριστεροί -καὶ αὐτό, μόνο, μετρᾶ. Κι ἐπειδὴ μιλᾶμε γιὰ θρησκεία, ἔχουμε ἀπέναντι τὴν Ἀριστερά. Οὔτε τὸν Βίσμαρκ οὔτε τοὺς Φιλελεύθερους οὔτε τοὺς ἡμιπαγανιστὲς Ναζί. Τὴν Ἀριστερά. Τὸ ἐπιχείρημα περὶ τῆς καλῆς Ἀριστερᾶς, τῆς ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐν βιβλίοις (σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς «ἀτυχεῖς στιγμές της» καὶ τὶς ἀσυνέπειές της), εἶναι ἡ τελευταία σοφιστικὴ γραμμὴ ἄμυνάς της -καὶ δὲν τὸ ἀποδεχόμαστε. Γιατί δὲν τὸ ἀποδεχόμαστε; Γιατὶ, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἡ Ἀριστερά, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μάρξ, κατήγγειλε καὶ ἀπέρριψε / ξεπέρασε τὸν Χριστιανισμὸ ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν ἔλυσε στὴν πράξη τὸ πρόβλημα τῆς δυστυχίας (κατὰ τὴ γνώμη της), εἴτε μᾶς πουλᾶ τρέλλα ζητώντας νὰ τὴν κρίνουμε ὄχι βάσει τῶν πράξεών της ἀλλὰ βάσει τῶν Ἰδεῶν της, εἴτε μᾶς λέει (ἀκόμη πιὸ τρελλά) «ἐγώ, δὲν εἶμαι Ἀριστερά»!

Τὸ νὰ λέμε βέβαια ὅτι οἱ Σοβιετικοὶ δὲν τὶς κατέστρεψαν ὅλες τὶς ἐκκλησίες εἶναι πολὺ ρηχὸ ἐπιχείρημα γιὰ μιὰ γενικῶς κατεστραμμένη χώρα (ἐμφύλιος καὶ πόλεμος). Ἐπιπρόθετα, ἕνα ἐπιχείρημα τοῦ τύπου «σᾶς κάναμε τὴ χάρη, καὶ δὲν σᾶς τὶς καταστρέψαμε ὅλες», θυμίζει ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, «γιατί, οἱ ἄλλοι ἦταν καλύτεροι;» κ.ο.κ. Νὰ ποῦμε κι ἕνα μπράβο στὴ φωτισμένη ἡγεσία τῆς  ΕΣΣΔ ποὺ γκρέμισε μόνο τόσους καὶ ὄχι κι ἄλλους ναούς. Σὰν τοὺς Μουσουλμάνους Ὀθωμανοὺς κι αὐτοί, δὲν τοὺς γκρέμισε ὅλους. Νὰ ἔχουμε καὶ σ’ αὐτοὺς εὐγνωμοσύνη γιατὶ διατήρησαν τόσους ναοὺς κάνοντάς τους τζαμιά.

Νὰ τὰ λένε αὐτὰ ὁ Λιάκος καὶ ἡ Ρεπούση εἶναι κατανοητό, ὄχι ὅμως λογικοὶ ἄνθρωποι. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι τὰ λένε αὐτοί. Εἶναι ὅτι εἶναι ἀφεαυτῆς (χωρὶς κάποια ἐκ μέρους μας δικαιολογία ποσοτικὴ ἢ ποιοτικὴ-ἱστορική) ἀπαράδεκτη ἡ διαρπαγὴ καὶ καταστροφὴ ἐκκλησιῶν, οἱ διώξεις καὶ ἐκτελέσεις τοῦ κλήρου, ἡ ἀντιθρησκευτικὴ προπαγάνδα. Εἴτε τὴν κάνει ἡ ΕΣΣΔ, εἴτε ὁ Διοκλητιανός, εἴτε ὁ Ὀθωμανός. Εἴτε εἶναι δέκα εἴτε 100. Γιὰ ἴδια καθάρματα πρόκειται. Στὴν πραγματικότητα, ἀπὸ τότε ποὺ ἀπέκτησε καθεστωτικὴ δύναμη καὶ ὁ κομμουνισμὸς καὶ τὰ ἀναρχικὰ ἀδέρφια, μόνο καταστροφὲς προκαλεῖ στὸ Χριστιανισμό.

Τώρα, ἂν πρέπει νὰ ξεκολλήσουμε μὲ τὸ ΣΥΡΙΖΑ, προφανῶς αὐτὸ κάποτε θὰ γίνει. Ὅλα στὸν καιρό τους. Πάντως (ἕως αὐτὴ τὴ στιγμὴ ποὺ μιλᾶμε, καὶ γιὰ ἀρκετὸ διάστημα μετά), ὁ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ὅ,τι πιὸ κοπρῶδες κι ἐμετικὸ (ἕνα μεῖγμα ἀπὸ αὐτά) ἔχει βγάλει ἡ νεοελληνικὴ ἱστορία. Μὲ τοὺς Ταγματασφαλίτες συγκρίνεται, πλέον, κατ’ ἐμέ. Ὁ Ἀλαβάνος, γιὰ παράδειγμα, ἔχει χαρακτηρίζει τὴν κυβέρνηση αὐτὴ ὅμοιας βλαπτικότητας γιὰ τὴ χώρα μὲ ἐκείνη τοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη. Ἡ κρίση αὐτὴ ἐπιβεβαιώνεται ἀκόμη καὶ στὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ξεβράζει / χρησιμοποιεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Ἀπέραντης σιχασιᾶς. Σὰν τῆς Κονιόρδου. Ὅλα αὐτὰ τὰ σκ… ποὺ ὣς τὸ 2010 εἶχαν ρόλο ἁπλῶς πολιτισμικοῦ μυστικοσύμβουλου τῶν μεταπολιτευτικῶν κυβερνήσεων (καὶ εἶναι ὑπαίτιοι γιὰ τὴν σαπίλα ποὺ ἐπέφερε ὁ Ἑλληνοδυτικὸς τύπος Νεοέλληνα), ξεβράστηκαν στὴν βουλωμένη τουαλέτα, βγῆκαν στὴν ἐπιφάνεια κι ἔγιναν κυβέρνηση. Καὶ νὰ ἀκούω τώρα κόντρα-κριτικές, «γιὰ νὰ ἀπαλύνουμε τὴ μονομέρεια» ἢ σὰν μερικοὺς ἀντιδεξιοὺς ποὺ τὰ θέλουν ὅλα δίκια, «νὰ μὴν δώσουμε πάτημα στὸν Κυριάκο»…

Ἅμα ἦταν νὰ κάνουμε σοβαρὴ κριτικὴ στὴν γενικευμένη παρακμή, νὰ ἀρχίζαμε δεχόμενοι τὴν κριτικὴ στὴν ΠΑΣΟΚάρα τοῦ ’80 καὶ τὴν μετάλλαξη ποὺ προκάλεσε, ἀντὶ νὰ γενικολογοῦμε γιὰ τοὺς ὑπαίτιους (μαζὶ τὰ φάγαμε) καὶ νὰ μένουμε στὸ στάδιο μιᾶς παραδοχῆς τῆς ὄντως γενικευμένης παρακμῆς (γιὰ τὴν ὁποία ἀκόμη π.χ. κι ὁ Καραμπελιᾶς κάνει λόγο ἐνῶ παράλληλα ἀσκεῖ κριτικὴ στὸ ΣΥΡΙΖΑ). Αὐτὰ λοιπόν, τὰ «Ἄφῆστε τὸν βολικὸ ἀποδιοπομπαῖο τράγο ΣΥΡΙΖΑ γιατὶ τὸ πρόβλημα εἶναι γενικότερο» ὀφείλονται σὲ ἄγνοια τῆς «βιβλιογραφίας» τῆς ὑφιστάμενης κριτικῆς, καὶ δὲν εἶναι παραγωγικά.