Τίποτε ποὺ νὰ μὴν ἤξεραν ὅλοι

ἐδῶ καὶ 8 χρόνια, εἰδικὰ στὴν πόλη αὐτήν. Τὴ διάσπαση τῆς κοινωνίας (πατριῶτες, κομμουνιστές, ἀναρχικοί). Τὴν κυριαρχία, καὶ στὴν πρώτη ὁμάδα σύμφωνα μὲ τὸν δικό της χαρακτήρα, ἀτόμων μὲ χαμηλὸ δείκτη νοημοσύνης (κῶλοι, κρεμάλες, κουκουλοφόροι μὲ ρόπαλα-σημαῖες, μὴ «κανονικὴ κοινωνία» κ.λπ., «τραγούδια» χὶπ-χὸπ καὶ «μπίτια» μὲ στίχους γιὰ τὴ Μακεδονία). Τὰ χημικά, κι ὅποιον πάρει ὁ Χάρος (γέρους, παιδιά). Τὴν ἐκδήλωση τοῦ αἰώνιου κυνικοῦ μίσους τῶν Νοτίων («κωλοβούλγαροι»). Τὸ πλῆθος τῆς «κανονικῆς κοινωνίας», πού, ἀναμενόμενα καὶ φυσιολογικά, φεύγει ὅταν ἀρχίζουν τὰ δάκρυα καὶ ἡ ἀσφυξία, γιατὶ στὸ σπίτι του συγκατοικοῦν μαζί του κι ἄλλοι ἄνθρωποι (γυναίκα του, παιδιά του, γονεῖς) τοὺς ὁποίους ὀφείλει μετὰ τὴ λήξη τοῦ «ἀγώνα» νὰ φροντίσει ὅπως φρόντιζε πρὶν ἀπὸ τὸν «ἀγώνα», ἐπιστρέφοντας σῶος. Τὴν μεσοπολεμικὴ αὐταπάτη τῶν πολιτικοποιημένων, περὶ τῆς ἀποτελεσματικότητας τῆς σύγκρουσης «στὸ δρόμο» (π.χ. νὰ «μποῦν» στὸ Βελλίδειο) συνδυασμένη μὲ τὴν μάταιη ἐλπίδα ὅτι ἂν ἐξαιτίας τῆς «σύγκρουσης» ὑπάρξουν «θύματα» (κάθε εἴδους, ἔστω καὶ δακρυσμένα λόγῳ χημικῶν), τότε ἡ «κοινωνία» θὰ «σοκαριστεῖ» καὶ θὰ «ξυπνήσει» -βλ. θάνατοι πολιτῶν στὴν «Μαρφὶν» ὡς ἀπόδειξη περὶ τοῦ ἀντιθέτου. (Μόλις περιέγραψα τοὺς λόγους ποὺ δὲν μπορεῖ ὁ ἀκτιβιστὴς νὰ ἀναλύσει τὴν «κανονικὴ κοινωνία» καὶ νὰ ταυτιστεῖ μαζί της διαφωτίζοντάς την.) Τὴν ξιπασιὰ τῶν φιλοκυβερνητικῶν βολεμένων. Κεντροαριστεροὺς καὶ Ἀριστεροὺς ποὺ θέλουν τὴ λαϊκὴ ἀγανάκτηση νὰ τὴν καρπωθοῦν οἱ ναζιστές (τὰ ἔργα τῶν ὁποίων ὑπερπροβάλλουν συστηματικά), γιὰ νὰ διατηρεῖται τὸ δίπολο «Ἀριστερὰ – Ἀκροδεξιά», κάθε σκέλος τοῦ ὁποίου εἶναι ἄλλοθι τοῦ ἄλλου. Ἂν ὁ κῶλος τοῦ διαδηλωτῆ ἀνῆκε σὲ ἀγωνιζόμενo ὑπὲρ τῶν ΛΟΑΤΚΙ ὁμοφυλόφιλο, τότε ὅλοι οἱ «ἀντιεθνικιστὲς» θὰ χειροκροτοῦσαν τὸ ξεβράκωμα ὡς πράξη ποὺ γενναῖα ἀψηφᾶ τὴν ἀστικὴ – πατριαρχικὴ συμβατικότητα καὶ «κανονικότητα». Τὴ βολικὴ κυβερνητικὴ νοηματοδότηση (μὲ τοὺς «0,60€ / μήνυμα», ΜΜΕ, ψυχ-ἀνώμαλους, πανεπιστημιακοὺς στοχαστὲς τῆς δεκάρας κ.ἄ.), μὲ ἀριστερὰ πρόσημα αὐτὴ τὴ φορά, τῶν συμβάντων, ὥστε οἱ κῶλοι, οἱ εἰκόνες καὶ οἱ κρεμάλες νὰ διαγράφουν ἢ νὰ δικαιολογοῦν ὅσα μύρια προηγουμένως ἔπραξε αὐτὴ ἡ κυβέρνηση τῆς Ἀριστερᾶς, ἔχοντας ἀριστερὰ κριτήρια, ἡ χειρότερη κυβέρνηση μετὰ τὸ 1966.