Το αυτοάνοσο της Αριστεράς είναι ο υλισμος. Προσπαθεί να εμπνευσει ανωτερες αξίες (ποιές;) όταν εκπαιδεύει τους πιστούς της να αρκούνται στην ικανοποίηση υλικών αναγκών, όπως και τα κτήνη. Αντε, και ολίγο παντεσπάνι με βάση τις αξίες της μπουρζουαζιας από την οποία προήλθαν οι ταγοί της. Γαλλικά, πιάνο και κανα μπαλέτο.
Η κατάσταση της χώρας όπως και της ίδιας της Αριστεράς ήταν χρονικό προδιαγεγραμμενου θανάτου. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει το Κοιτάω την Πάρτη μου των φιλελεδων, υιοθετώντας το δικό τους αξιακο σύστημα, φορώντας στο κούτελο την ταμπέλα του «εργάτη» και διεκδικώντας μεγαλύτερα ποσοστά επί του τζίρου από τους διαχειριστές του μαντριου.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τον Κοκκαλη και τον Γερμανό ως την Τρεμη και το μισό Mega Chanel δεκάδες αρπαχτικα προηρθαν από τον χώρο της Αριστεράς. Διότι η ταξική τους προέλευση ήταν μόνο συγκυριακή και ζητούμενο τους να εξελιχθούν σε γουρούνια της Κίρκης.
Τὸ «γιατί, οἱ ἄλλοι εἶναι καλύτεροι;» εἶναι καθαρὰ συριζαίικο.
