Ἁλυσοδεμένοι στὸ βοῦρκο τῆς θυματοποίησης. «Ἐνάντια στὴν κατάκριση γιὰ τὴν ἡπατίτιδα», στὸ Ἱπποκράτειο τῆς Θεσσαλονίκης. Μιζέρια, καὶ μίσος πρὸς τοὺς ἄλλους, ποὺ τάχα μισοῦν τὸν ἄρρωστο, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα θέλουν νὰ προφυλαχτοῦν ἀπὸ ἄτομα ἀνεύθυνα καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ πολιτισμικὸ περιβάλλον τους τὸ ὁποῖο τὰ ἀναπαράγει (γεννοβολᾶ) χωρὶς νὰ νοιάζεται γιὰ περιττὰ πράγματα ὅπως ἡ ὑγεία καὶ ἡ μόρφωση, ἡ ἔνταξη σὲ μιὰ κανονικότητα. Ἡ ἄκαρδη κοινωνία/Ἐξουσία – Σατανᾶς, καὶ τὸ τάχα θύμα της, ποὺ ἐντελῶς τυχαῖα στὸ σπίτι του δὲν τοῦ ἔμαθαν νὰ πλένει τὰ χέρια του πρὶν φάει ἢ ἀφότου χέσει. Ἡ κουράδα τοῦ ἀντιεξουσιασμοῦ, ἀσκεῖ ἐξουσία στὰ μάτια μας:
Ἡ ἐλπίδα τῆς νέας ζωῆς. Ἡ Ἀμάλθεια καὶ τὸ κέρας της, στὴ μαιευτικὴ κλινικὴ τοῦ πανεπιστημιακοῦ νοσοκομείου τῶν Πατρῶν. Καμμία χολεριασμένη κακία, καμμιὰ δηλητηρίαση τῆς κακιᾶς κοινωνίας, κανένας καταγγελτικὸς ἐμετὸς ποὺ σοκάρει τὸν μικροαστό, π.χ. «Τί ἤθελες καὶ γεννήθηκες σὲ μιὰ τέτοια καταπιεστικὴ κοινωνία;» καὶ «τράβα, κάνε ἔκτρωση» (κι ἂν δὲν τὸν σοκάρει, θὰ τὸν σφάξουμε):
