Παντρεύεται τὸ 1420 ἕνας ξεπεσμένος Παλαιολόγος μιὰ Ἰταλίδα μιᾶς ἄσημης πόλης (ἀλλὰ ἀνηψιὰ τοῦ Πάπα), καὶ ἕνας Δυτικὸς συνθέτει τὸ παρακάτω τραγούδι. Ξέρετε, στὰ πλαίσια τῆς ἐπιδιωκόμενης Ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό, ἂς πάει καὶ τὸ παλιάμπελο τῶν Γερμανικῶν ἀξιώσεων στὴ ρωμαϊκότητα: ὁ Δυτικὸς συνθέτης ὀνομάζει «Ρωμαῖο» (κι ὄχι Γραικό) τὸν βυζαντινὸ γαμπρό.