Ὡραῖος βαγκνερικὸς κι ὁ Μπροῦκνερ:
Εἶναι αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Νίτσε, ἡ βαγκνερικὴ μουσικὴ εἶναι σὰ ναρκωτικό, τὴν ἀκοῦς γιὰ ὧρες…
Προφανῶς, δὲν χρειάζεται νὰ πῶ πόσο διαφωνῶ μὲ τὴν κοσμοθέαση ὅλων αὐτῶν. Ὅμως, εἶναι δεῖγμα ἐκλέπτυνσης τοῦ γούστου τὸ νὰ μπορεῖς νὰ ἀπολαμβάνεις πράγματα ποὺ ἔφτιαξαν ἰδεολογικὰ ἄσχετοι ἢ κι ἐχθρικοὶ πρὸς ἐσένα. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔχουν οἱ τῆς ἀπέναντι μεριᾶς. Τὸ ἀνώτερο ποὺ μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν οἱ Ἕλληνες ἐχθροί μας εἶναι, ὅπως ὁ Καστοριάδης, νὰ ἐκτιμοῦν τὰ «Κατὰ Ματθαῖον πάθη». Ποὺ εἶναι ξένα κι ὄχι ἑλληνορθόδοξα, ὅπως οἱ ὀρθόδοξοι ὕμνοι τῆς Μ. Ἑβδομάδας.
Χρονογραφίες 
Κι’ όμως υπάρχει το διδακτορικό του θεολόγου-φιλολόγου Ελευθέριου Σταματίου «Η Ορθόδοξη Θεολογία», υπότιτλος «Ο απανθρωπισμός του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Πλατωνοαριστοτελισμού», που είναι σπουδή στον Ιωσήφ Καλόθετο, δεύτερης γενιάς Παλαμικό βυζαντινό θεολόγο, (υπάρχει το αντίστοιχο, πολύ εμπεριστατωμένο βιβλίο του μακαριστού καθ. Δημ. Τσάμη). Όπου αναδεικνύεται ο Κορν. Καστοριάδης μέσα από το βιβλίο του «Ο πολιτικός του Πλάτωνα» εκδ. πόλις Αθήνα 2001, όπως υποστηρίζει ο Σταματίου στον Πρόλογο: ‘…κονιορτοποιεί την ταυτιστική μεταφυσική από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μαρξ» ! Ο οποίος Μάρξ βεβαίως με την «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» 1845-46(αν δεν απατώμαι), έτσι κι αλλιώς …ξεμπέρδεψε με φιλοσοφίες, ιδεολογίες και εικοτολογίες και προσπάθησε να ερμηνεύσει την …»ιστορική διαλεκτική διαδικασίᨻ της ζωής, …»υλιστικά και όχι ιδεαλιστικά»! Δηλαδή αντέστρεψε την «πολικότητα» του δίπολου: Θεωρία-Πράξη! Όπως η Ορθοδοξία σε «Πράξη-Θεωρία»!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!