Ὡραῖος βαγκνερικὸς κι ὁ Μπροῦκνερ:
Εἶναι αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Νίτσε, ἡ βαγκνερικὴ μουσικὴ εἶναι σὰ ναρκωτικό, τὴν ἀκοῦς γιὰ ὧρες…
Προφανῶς, δὲν χρειάζεται νὰ πῶ πόσο διαφωνῶ μὲ τὴν κοσμοθέαση ὅλων αὐτῶν. Ὅμως, εἶναι δεῖγμα ἐκλέπτυνσης τοῦ γούστου τὸ νὰ μπορεῖς νὰ ἀπολαμβάνεις πράγματα ποὺ ἔφτιαξαν ἰδεολογικὰ ἄσχετοι ἢ κι ἐχθρικοὶ πρὸς ἐσένα. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔχουν οἱ τῆς ἀπέναντι μεριᾶς. Τὸ ἀνώτερο ποὺ μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν οἱ Ἕλληνες ἐχθροί μας εἶναι, ὅπως ὁ Καστοριάδης, νὰ ἐκτιμοῦν τὰ «Κατὰ Ματθαῖον πάθη». Ποὺ εἶναι ξένα κι ὄχι ἑλληνορθόδοξα, ὅπως οἱ ὀρθόδοξοι ὕμνοι τῆς Μ. Ἑβδομάδας.
