βία στὶς αἴθουσες..

Ἡ ἐποχή μας, μετὰ τὸ ’70-’80, εἶναι ἡ ἐποχὴ στὴν ὁποία προβάλλεται ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ἡ βία. Ἡ προβολὴ αὐτὴ εἶναι πρωτάκουστη, καὶ ἔχει τεράστιες ἀρνητικὲς συνέπειες στὴν ψυχοκοινωνικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν, τῶν ἐφήβων ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐνήλικες. Ὅταν βλέπεις κάθε μέρα ἀπὸ 10 φόνους, καταλήγεις νὰ θεωρεῖς (εἰδικὰ ἂν εἶσαι ἔφηβος καὶ παιδί) ὅτι εἶναι κάτι φυσιολογικό, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν πρέπει νὰ χάνεις χρόνο καταγγέλλοντάς το καὶ ἀηδιάζοντας μὲ αὐτό. Δεῖγμα τῆς παραμόρφωσης αὐτῆς ποὺ ἔχει προκληθεῖ (τῶν ἀρνητικῶν συνεπειῶν) τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι Χριστιανοὶ νὰ ὑπερασπίζονται ταινίες βίας μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι καὶ στὴν μυθολογία ἢ τὴ Βίβλο ὑπάρχουν σκηνὲς βίας, καὶ πὼς ἡ καταδίκη καλλιτεχνικῶν ἔργων ἁπλῶς ἐπειδὴ περιέχουν βία εἶναι λανθασμένη. Ἢ νὰ λένε ὅτι δὲν ἔγινε καὶ τίποτε, μιὰ ταινία εἶναι, καὶ τὰ παραλέμε. Κανονικά, οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ καταπολεμοῦν τὴ μιμητικὴ ἐπιθυμία γιὰ βία, ἡ ὁποία διαχέεται στὸν κόσμο μέσῳ ταινιῶν. Ἀφενὸς δὲν θὰ περίμενε κάποιος ἀπὸ Χριστιανὸ νὰ ὑπερασπίζεται τὴ βία των εἰδωλολατρικῶν μύθων. Ὁ Μ. Βασίλειος -τὸν ὁποῖο θὰ ξαναδιαστρεβλώσουν γιὰ ἄλλη μία φορά– δὲν ὑπερασπιζόταν εἰδικὰ τὴ βία τοῦ Ὁμήρου ὅταν ἔλεγε Πᾶσα μὲν ἡ ποίησις τῷ Ὁμήρῳ ἀρετῆς ἐστιν ἔπαινος. Ὁ Μέγας Βασίλειος προέτρεπε νὰ ἐπιλέγουμε μόνο τὰ θετικὰ τῶν Ἐθνικῶν (ὁ τίτλος τοῦ συγγράμματός του ἤδη τὸ λέει), και ὄχι ὅλα, καὶ ὑπὸ αὐτὴ τὴν εὐρύτερη γενικὴ τοποθέτησή του ἑρμηνεύονται οἱ ἐπὶ μέρους προτάσεις γιὰ τὸν καλὸ Ὅμηρο, τὸν καλὸ Σωκράτη κ.ο.κ -ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἡ ἀνθρωπογενὴς βία, ἀφετέρου, τῆς Βίβλου, καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ξέρουν αὐτὸ οἱ Χριστιανοί, καταδικάζεται αὐστηρά. Ὡστόσο, ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ἀποκρύπτει τὴν βία, ἀκριβῶς γιὰ νὰ τὴν καταδικάσει. Ἀντίθετα πρὸς τὴ Βίβλο, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴ μυθολογία (κι αὐτὸ εἶναι ποὺ τὶς ξεχωρίζει ἀπόλυτα ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἐποχή) στὴν μεταπολεμικὴ λογοτεχνία καὶ τὸν κινηματογράφο δὲν ὑπάρχει κανένα Δέον, καμμία ἠθικὴ καταδίκη τῆς βίας. Οὔτε σκέτη περιγραφὴ τῆς ἄδικης καὶ βίαιης κοινωνίας ὑπάρχει, ὅπως μᾶς λένε ὅσοι πιστεύουν ὅτι βία εἶναι «τὰ πάντα» καὶ μετατρέπουν τὴν ἔννοια σὲ ἔννοια-λάστιχο. Γιατὶ στὴν κοινωνία δὲν ὑπάρχει μόνο βία, ἀλλὰ ἡ βία συνιστᾶ τὴν ἐξαίρεση: Κανεὶς δὲν βλέπει στὸ δρόμο, ἐκτὸς καναπέ, 10 φόνους τὴν ἡμέρα στὴν Ἑλλάδα. Ὑπάρχει ἐσκεμμένη προώθηση-προβολὴ τῆς βίας, κι ὄχι περιγραφή της. Αὐτὸ ὑπερασπίζονται οἱ ὁπαδοὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς τέχνης, τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐταιρείας ποὺ παράγει μιὰ ταινία, οἱ ὁπαδοὶ τῆς κνίτικης ἀντίληψης περὶ τέχνης «Εἰκόνα σου εἶμαι καὶ σοῦ μοιάζω» (καὶ στὴν ἀρχαία Ἀθήνα γίνονταν φόνοι κι ἐγκλήματα, ἀλλὰ στὴν τέχνη προβαλλόταν τὸ ἠθικὸ καὶ τὸ ἀνώτερο, κι ὄχι ὁ «ταξικὰ ἀδικημένος φονιάς»), τοῦ «ἐλευθερία ἔχουμε». Λὲς καὶ στὰ ΜΜΕ προβάλλονται δημοκρατικὰ καὶ ἴσα ὅλες οἱ στάσεις ζωῆς, βίαιες καὶ εἰρηνικές, καὶ ἔτσι μπορεῖ ὁ κόσμος νὰ διαλέξει τὴ βία.