Δεν είδα τον ‘Άνθρωπο του Θεού’. Έχω μια έμφυτη αντιπάθεια και δυσπιστία στον «σοβαρό» Ελληνικό κινηματογράφο. Η τελευταία Ελληνική ταινία που πήγα να δω ήταν η απίστευτη εκείνη μπαρούφα, ο «Ελ Γκρέκο» του Σμαραγδή η οποία άρεσε στους κριτικούς προφανώς επειδή με βάση ένα αριστουργηματικό πορτρέτο ιεροεξεταστή του μεγάλου ζωγράφου ξετύλιγε ένα απίστευτο και αβάσιμο ιστορικά από τον βίο του ζωγράφου, αντιεκκλησιαστικό μένος.Τόσα κατάλαβε από το πορτρέτο, και τόσα κατάλαβε από τον Ελ Γκρέκο ο σκηνοθέτας. Ο καμένος στον χυλό φυσάει το γιαούρτι.
Τὸ ἴδιο ἔνοιωσα μὲ τὸν Ἒλ Γκρέκο ἀκριβῶς. Ἑλληνικοῦρες (ἀγάλματα στὴν ἀρχή, νομίζω, ποὺ μεταφέρονται εἰς τὴν Δύσιν ὅπου καὶ ἀνήκομεν), μὲ ἀντιεκκλησιαστικὸ μίσος. Ἐγὼ δὲ φοβᾶμαι τέτοιο πράγμα στὴν ταινία αὐτή (ποὺ δὲν θὰ τὴ δῶ). Ἀλλὰ εἶναι συγκινητικὸ ὅτι τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι πῆγαν καὶ τὴν εἶδαν σὲ σινεμά. Κι ἂς μὴ μετρᾶνε καθόλου γιὰ τὴν νεοελληνικὴ πραγματικότητα.
Χρονογραφίες 