Η λέξη πολιτισμός που χρησιμοποίησε ο κ. Βαρουφάκης είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται από όλες τις φιλελεύθερες ιδεολογίες που γεννήθηκαν τον 19ο αι. Οι εθνικιστές την χρησιμοποιούν για να δείξουν κοινωνικές διαφορές μεταξύ εθνών (τώρα τι σχέση έχουν τα Αμερικανάκια Ελ εθνικιστές με εθνική ιδιαιτερότητα δεν ξέρω) οι κεντρώοι για να δείξουν την νίκη της προόδου και του ωφελιμισμού (τον έλεγχο της ζωής από την γραφειοκρατία) κτλ. Όμως είναι μία λέξη που εφευρέθηκε μόλις τον 18ο αι. Αρχικά σημαίνει τον νόμο ή την κρίση που τρέπει σε υπόθεση της πολιτείας (civil) την δίκη (Civilisation […] un jugement qui rend civil un procès criminel) (αγγλ. 1704, γαλλ. 1721). Μετά, εκείνο που κάνει τα άτομα πιο ικανά προς κοινωνία (sociables) (Mirabeau 1757) και την κατάσταση που απομακρύνει τον άνθρωπο από την άγρια κατάσταση (1772). Εδώ το civilisation είναι κάπως μετάφραση της οἰκουμένης που σημαίνει τον οικισμένο χώρο, ασχέτως αν σχετίζεται με τα υπαρξιακά θέματα του Ευρωπαίου («πόθεν ερχόμαστε» κτλ) και την αντικατάσταση στον λόγο των διανοουμένων της εποχής, της αρετής με την κοσμιότητα (βλ. JGA Pocock). Σύντομα όμως θα αποτελέσει ιδεολογική πρόφαση του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού αφού πολιτισμένες χώρες θεωρούνται οι ευρωπαϊκές και οι φίλοι τους, ενώ απολίτιστες, οι αποικίες, και ημιπολιτισμένες, τα προτεκτοράτα (βλ. C. Schmitt). Παράλληλα με την λέξη civilisation κάνει την εμφάνιση η λέξη culture/Kultur από την καλλιέργεια ως παιδεία για να προβάλλει τον 19ο αι. το (προσποιητό) ύφος της η μπουρζουαζία. Περί το τέλος του 19ου αι. αρχές 20ου, τούτη η τελευταία λέξη περνάει επίσημα στις επιστήμες ως αναλυτικό εργαλείο, ως επιστήμες του πολιτισμού (sciences de la culture) για να τις κάνει να διαφέρουν μεθοδολογικά από τις φυσικές επιστήμες. Πλέον η ιστορία χωρίζεται σε πολιτισμούς όπως στην γνωστή μορφολογία του Spengler. Οι Νεοέλληνες μεταφράζουν άμφω τις λέξεις ως πολιτισμό, ενώ ελληνιστί σήμαινε απλώς τα πολιτικά πράγματα. Παρά την αξιολογικά ελεύθερη χρήση της λέξης από την επιστήμη, βλέπουμε ότι συνεχίζεται να χρησιμοποιείται από την πολιτική προπαγάνδα αξιολογικά, αδιαφορώντας για την πολυσημία του όρου, προσφέροντας μόνον στην σύσταση της πολιτικής κοινότητας του καθενός. Θέλω να πώ, πώς χρησιμοποιεί με θετική αξία την λέξη ο υποτιθέμενος μαρξιστογενής όταν η μπουρζουά κουλτούρα είναι μια ψευδής συνείδηση για τον Μαρξ, ή ο εθνικιστής που δανείζεται την ιδέα της συνύπαρξης των πολιτισμών ή ο κοινός προοδευτικός («φιλελεύθερος») που δεν δέχεται ως πολιτισμό το ρωμαϊκό δίκαιο που απαγορεύει στις γυναίκες να δικάζουν ή τις θρησκευτικές τελετές;
Σε κάθε περίπτωση έχουμε όχι απλώς μια τεχνητή λέξη αλλά μία λέξη που εντάσσεται στην μπουρζουά πολιτική ορθότητα που κατέστρεψε την γλώσσα. Οι λέξεις δεν είναι για να δημιουργούν ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα, το συναίσθημα δημιουργείται από την σύνθεσή αυτών. Πχ. οι actions of war ελληνιστί είναι πολεμήια ἔργα. Στην νεοελληνική γλώσσα αντίθετα η λέξη έργο χρησιμοποιείται με μία ας πούμε θετική αξία ως κάτι παραγωγικό ενώ κανονικά σήμαινε γενικά το πραγματικό. Όταν καταστρέφεις την γλώσσα καταστρέφεις και την λογική των πραγμάτων και οδηγείς στην σύγχυση. Έτσι η ιδεολογική χρήση της γλώσσας από την φιλισταϊκή μπουρζουζία του 19ου αι. (για να κάνει φανερή την ύπαρξή της, να δημιουργήσει εθνικό αίσθημα, να πολιτευθή δημοκρατικώς κτλ) οδηγεί σήμερα κατά την εποχή της επικοινωνίας, στην ακοινωνησία των πάντων.
Χρονογραφίες 