Δὲν χρειάζονται

παλινωδίες. Κάνεις τὴν νιοστή σου δόση, μετὰ «ἀγκαλιάζεσαι (μαζὶ μὲ τὶς λοιπὲς διαχύσεις) ὅπως παλιά», καὶ τέρμα. Κατανοητό. Ὄχι περίτεχνα «κατηγορῶ» ὅμως, κατὰ ὑποομάδων ἐξ ὅσων δὲν ἐμβολιάζονται (λὲς καὶ δὲν ἤξερες ἀπὸ πιὸ πρὶν ὅτι ὑπῆρχαν μὴ ἐμβολιαζόμενοι κάθε εἴδους ἰδεολογικῆς ἄποψης). Ὄχι κνίτικες γενικολογίες (πρῶτα «ἀγώνας γιὰ τὴ διατροφή», γιατί ὄχι καὶ γιὰ σοσιαλισμό). Ὄχι κουραστικὲς μεταβολές, ἀπὸ «τὴν τελείως διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου» στὸ «μὴν πεθάνετε γιατὶ εἶναι κρίμα». Δὲν χρειάζονται. Τίποτε «πιὸ ἐκλεχτὸ» δὲν ἔχει. Εἶναι γνωστὸ βάσει δημοσκοπήσεων ὅτι λίγοι (11%) ἔχουν θρησκευτικὰ κριτήρια γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ μὴ ἐμβολιασμοῦ ἐκ μέρους τους, παρὰ τὰ ὅσα ἀναπαράγονται τόσο μαζικά (γιὰ τὶς ἀνάγκες καὶ τῆς παλινωδίας). Ἀλλά, στὴν ἐποχή μας, τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης καὶ τοῦ καλύτερου δυνατοῦ κόσμου, ὅλα αὐτὰ (και ἄλλα πολλά) εἶναι τόσο γνωστὰ ὥστε περιττεύει νὰ εἰπωθοῦν.

Advertisement