ψευτο-ψευτοαδιέξοδα

Μόνο ὅταν τὸ κάνεις χωρὶς σάλτσες ἰδεολογικές, μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ περίφημο θαῦμα τῆς διατήρησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστης. Χωρὶς σοφιστεῖες ἀριστεροῦ εἴδους, περὶ ἔλλειψης περιβαλλοντικῆς μέριμνας ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὸ κάνουν. Λὲς καὶ ἡ πλειονότητα αὐτῶν ποὺ τὸ κάνει προσδοκοῦν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ νὰ συνεχίσουν τὴν ἴδια καταναλωτικὴ μάσα καὶ ζωὴ στὰ γνωστὰ πρότυπα πρὸ τοῦ 2020. Περισσότερο ἀδιάφοροι εἶναι ὅσοι βρίσκονται στὴν δεύτερη περίπτωση. Ἀλλὰ καὶ χωρὶς δεξιὲς κολλεκτιβιστικὲς σοφιστεῖες περὶ ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, ἐνῶ ἀφορᾶ ἁπλῶς τὴν ἀτομικὴ ἐπιβίωση. Ἡ ὁποία ἀπὸ μόνη της εἶναι ἐπιδίωξη ἀπολύτως θεμιτή, μόνο ποὺ δὲν χρειάζεται κανένα περιτύλιγμα καὶ δικαιολογία γιὰ νὰ πείσει. Γιατὶ αὐτὸ τὸ περιτύλιγμα συνδυάζεται μὲ τὴν (ἐνοχικὴ ἄραγε;;) ἀφελὴ ἐπίθεση στοὺς μὴ ἐμβολιαζόμενους ὡς αὐτοθυσιαζόμενους ἤτοι χαζούς. Δὲν ἀρκεῖ, δηλαδή, τὸ νὰ διατρανώνεις ὅτι δὲν φαντάζεσαι πὼς βοηθᾶς νὰ μὴν κολλήσεις τὸν ἄλλον. Ἄλλωστε, αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἐπιχείρημα σιγὰ-σιγὰ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ρητορική (διακριτικά, βέβαια), καὶ νὰ τὸ ἐπικαλεῖσαι (λέγοντας ὅτι δὲν τὸ συμμερίζεσαι) εἶναι κάπως γραφικὸ καὶ παλιό.

Τώρα, μὲ τοὺς ἐκείνους ποὺ ἔχουν μὲ τὴ σέσουλα τὸ ἔξτρα 3 x10 = 30 € τὴ βδομάδα (2, καὶ 1 φορὰ γιὰ τὴν ἐκκλησία). Αὐτὰ τὰ προβλήματα δὲν εἶναι διὰ τὰς ἀνωτέρας κοινωνικὰς τάξεις, ἐντάξει. Αὐτὲς εἴτε θὰ φᾶνε ὑγιεινὰ καὶ ἀκριβά, εἴτε θὰ φᾶνε μὲν ὑγιεινὰ καὶ ἀκριβὰ ἀλλὰ -γιὰ καλὴ χώνεψη- θὰ βγάλουν κι ἕνα λόγο περὶ δασῶν τοῦ Ἀμαζονίου ποὺ καταστρέφονται γιὰ νὰ τρῶν οἱ πληβεῖοι ἅπληστα τὸ φθηνιάρικο μπιφτέκι τους. Μὲ μεγάλη προσοχὴ ἀναμένεται νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς Γῆς οἱ Βραζιλιάνοι τὴν ἄποψή μας γιὰ τὸν Ἀμαζόνιο, καὶ νὰ συγκινηθοῦν. Ὅταν ὅμως θὰ φᾶς τὸ τεχνητὸ κρέας γιὰ χάρη τοῦ Ἀμαζονίου (γιατὶ ἐκεῖ εἶναι πιθανότερο νὰ καταλήξουν τὰ «κινήματα» -ἑτερογονία τῶν σκοπῶν- καὶ τὸ ἀτομικὸ ξελαρύγγιασμα γιὰ τὴ διατροφὴ ποὺ καταστρέφει τὸ δάσος), τουλάχιστον θὰ παρηγορεῖσαι ὅτι δὲν κόπηκαν ἐξαιτίας σου δέντρα. Τὸ «Ἔξω οἱ βάσεις τοῦ θανάτου» τὸ εἴπαμε, γιὰ νὰ ἔχουμε περιεκτικότερη πασοκοχριστιανικὴ κοσμοεικόνα; Ἔτσι ἔχουν τα κοινωνικὰ προβλήματα: Ἄλλα εἶναι χόμπυ χωρὶς κόστος καὶ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα, σὰν τὰ περὶ διατροφῆς (ἴσως γιὰ νὰ αὐτοδικαιολογηθεῖ μιὰ πράξη ποὺ δὲν χρειάζεται δικαιολόγηση οὔτε ἀπολογία -ὥστε νὰ γίνει μιὰ συζήτηση χωρὶς νόημα). Καὶ ἄλλα εἶναι τὰ πραγματικά, ὅπως τὸ ὅτι ὁ πιὸ πιστὸς ἀπὸ ἐσένα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ πηγαίνει νόμιμα στὴν ἐκκλησία, ἢ τὸ ὅτι σιωπηρὰ ἀποδέχεσαι τὸ διαχωρισμὸ τῆς κοινωνίας ὡς μεγάλος δημοκράτης (οἱ διωχθέντες κομμουνιστὲς μᾶς μάραναν). Στὸ ἀριστεροφιλελὲ ἀναποδογύρισμα τῶν ἀξιῶν, τὰ πραγματικὰ προβλήματα χλευάζονται, καὶ τὰ χόμπυ τους θεωροῦνται ὑψίστης σημασίας καὶ πραγματοποιήσιμα.

Θνητὸς ἤσουν καὶ πρίν, ἀλλὰ καὶ μετά (παρὰ τὰ ὅσα ἐλέχθησαν κατὰ τὸ παρελθόν, καὶ ἡ Στατιστικὴ εἶναι περίεργη θεά). Αὐτὸ ποὺ ἄλλαξε ἦταν ἀπὸ τὴν «διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ Θανάτου ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ» στὸ «τρέξτε νὰ σωθεῖτε» καὶ «δὲν εἶσαι ἀκόμα ἅγιος» (ὅπου «ἅγιος» μὲ τὴν τρέχουσα σημασία τῶν τηλεπρωινάδικων). Λὲς καὶ οἱ σύγχρονοι ἅγιοι ποὺ ἀρρώσταιναν ἀνίατα θεωροῦσαν ἀπελπιστικὸ ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἄφησε νὰ ἀρρωστήσουν ἀνίατα. Λὲς καὶ δὲν ἐνδέχεται νὰ πεθάνουμε στὸ ἑπόμενο δεκάλεπτο ἀπὸ 1.002 ἄλλες αἰτίες ἀλλὰ μόνο σὲ λίγα χρόνια καὶ ἀπὸ τοὺς ἱοὺς ἐξαιτίας τῆς περιβαλλοντικῆς καταστροφῆς. Ἔτσι νομίζει ἡ νέα θεολογία. Ἄλλος εἶπε ὅτι πρῶτος στὴν ἱστορία ὁ Χριστιανισμὸς ὡς ὕψιστη ἀξία ἔθεσε τὴ βιολογικὴ ἀνθρώπινη ζωή (!!). Δὲν μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ πραγματικὴ θανατοφιλία (π.χ. αὐτὰ ποὺ λένε διασωληνωμένοι ὅτι τάχα ὅλα εἶναι ψέματα κ.λπ.). Ἀλλὰ -στἢν ἄλλη ἄκρη- τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι πραγματικῶς λόγια ἀπιστίας. Μὲ βάση τὰ «δὲν ξέρεις τί σοῦ ἔρχεται», ἂν ζούσαμε στὴν ἱσπανικὴ γρίπη θὰ ἔπρεπε νὰ σκάβουμε μόνοι μας τὸν τάφο μας ἀπὸ τὸν τρόμο μας. Φαίνεται ὅτι ἔχουν περάσει ἀνεπιστρεπτὶ τὰ «ἡ μαζικοδημοκρατικὴ μαλθακότητα καὶ ἡ φυγότεκνη γεροντικότητα ἔχουν καταστήσει ἀνυπόφορο τὸ θάνατο στὴν κοινωνία». Τώρα, δὲν εἶσαι ἅγιος. Τότε, παλιά, ἤσουν. Ἄ, καλά! Κάτσε, νὰ φωνάξουμε τὴ γενιὰ τοῦ Μάη, ποὺ τὰ ξέρει καὶ τὰ λέει καλύτερα.

Φυσικά, καὶ θὰ τοῦ βγοῦν τὰ σχέδια τοῦ προγκρεσιβισμοῦ. Δυὸ αἰῶνες τώρα, τοῦ βγαίνουν. Εἶναι γραφτὸ νὰ τοῦ βγοῦν, σὲ μιὰ προδρομικὴ ἐποχή. Εἶναι ἀνίκητος. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι θὰ συμφωνήσουμε μὲ τοὺς ἐκπροσώπους του.

Καὶ ἡ ἀπουσία μεταπολιτευτικῆς κλαψοσάλτσας περὶ διωκόμενων κομμουνιστῶν δὲν θὰ ἔβλαπτε (ἐκτὸς κι ἂν πρόκειται γιὰ ξέπλυμα ὅσων γκρέμιζαν ἐκκλησίες ἀλλὰ ἐν Ἑλλάδι δὲν τὸ κατάφεραν, ἀλλὰ δὲν πειράζει τώρα γιατὶ οἱ ἀπόγονοί τους τρῶν μαγειρεμένα στον ἀτμὸ καὶ νοιάζονται γιὰ τα δάση τοῦ Ἀμαζονίου, μαζὶ καὶ γιὰ μετανάστες καὶ γιὰ μυτοῦ). Κομμουνιστὲς καὶ φιλελεύθεροι εἶναι τὸ ἴδιο πράμα, ὡς ἄθεοι. Ἔχουν ἑνοποιήσει ὅλη τὴν τεράστια κυβερνητικὴ ἐμπειρία τους. «Εἴμαστε μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ ζωή», ποὺ εἶπε ὁ Τσίπρας, ποὺ ἄδικα τὸν βρίζουν τὰ δεξιόσκυλα, γιατὶ συμφωνεῖ 100% μὲ τὸν λατρεμένο τους πρωθυπουργό. Καὶ τὸ Κράτος, τό ‘παμε, δὲν εἶναι οὔτε φύσει καλὸ οὔτε φύσει κακό. Κακὸ εἶναι τὸ ἀντιχριστιανικό, καὶ καλὸ τὸ χριστιανικό. Σ’ ὅποιον ἀρέσει.

Advertisement