Πραγματικά, «Ἔρχεται καιρὸς ἵνὰ οἱ ἄνθρωποι μανῶσι, καὶ ἐπὰν ἴδωσί τινα μὴ μαινόμενον, ἐπαναστήσονται αὐτῷ λέγοντες, ὅτι Σὺ μαίνῃ, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς«.
Τί ἄλλο παρὰ ἔλλειψη λογικῆς συνέπειας εἶναι νὰ ζητᾶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ κρίνουν μὲ τὸ ἴδιο κριτήριο τὶς ἴδιες συμπεριφορὲς ἀντιτιθέμενων ὁμάδων γιὰ τὸ ἴδιο ζήτημα, καὶ σοῦ ἀπαντᾶνε «Ἐμένα μὲ νοιάζει μόνο ἡ μία ὁμάδα, ὅμως στὴν ἄλλη δίνω συγχωροχάρτι ἢ δὲν εἶναι τὸ θέμα τῆς ἔρευνάς μου», καὶ νομίζουν ὅτι ἀποφαίνονται ἀντικειμενικά; Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἐμβολιάστηκαν σκοπὸ εἶχαν (πέρα ἀπὸ τὸ νὰ μὴν πεθάνουν) νὰ ξαναγυρίσουν στὴν κανονικότητα πρὸ 2020, ἡ ὁποία εἶχε χαρακτηριστικὸ τὴ μάσα καὶ τὸν καταναλωτισμό, καὶ συνεπῶς ἔχουν μεγαλύτερη θεωρητικὴ καὶ πρακτικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴ διατροφὴ καὶ ὅλα αὐτά. Τὸ «Γιατί δὲν κάνουν τὸ 1/10 τῶν διαδηλώσεων τοῦ κορωνοϊοῦ γιὰ τὸ περιβάλλον», θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιστραφεῖ ἐξίσου νόμιμα στὸ «Γιατί οἱ ἄλλοι δὲν κάνουν τὸ 1/10;», ἀλλὰ ξέχασα: Ἔχει κάνει ἡ Γκρέτα μὲ τὰ οἰκολογικά της ἀεροπλάνα καὶ καράβια.
Τὸ ἄλλο πρόβλημα εἶναι ὁ μικρομεγαλισμός. Τὸ ἔχουμε δεῖ πάμπολλες φορὲς στὴν Ἑλλάδα. Π.χ. μὲ τοὺς μετανάστες ἢ τὴν κατάργηση τῶν συνόρων. Δὲν εἶσαι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου. Οἱ ἀπόψεις σου εἶναι φιλολογικὲς ἢ δυνάμει καταστροφικές. Ἂν π.χ. (ὅπως ζητοῦσαν πολλοὶ φιλολογικὰ διαμαρτυρόμενοι) καταργήσεις τὰ δικά σου σύνορα, δὲν θὰ γίνει ἕνα μικρὸ βῆμα πρὸς τὴν παγκόσμια εἰρήνη, ἁπλὰ θὰ καταστραφεῖ ὁλοκληρωτικὰ μόνο ἕνα κράτος καὶ ὁ λαός του, γιὰ χάρη τῶν γειτονικῶν κρατῶν. Ἀλλὰ ὄχι: Τὰ μεγαλεπίβολα σχέδια καὶ οἱ… διαδηλώσεις (!) γιὰ τὸ περιβάλλον πρέπει νὰ εἶναι βασικὸ χαρακτηριστικὸ αὐθεντικότητας, λὲς καὶ ζοῦμε στὶς διαδηλώσεις τοῦ ’80 στὴν Ἑλλάδα κατὰ τῆς πυρηνικῆς ἐνέργειας. Ποιοὶ νόμιζαν ὅτι ἦταν αὐτοί, ποὺ θὰ ἀπαγόρευαν παγκοσμίως τὰ πυρηνικά; Χομπίστες ἦταν, καὶ τίποτε ἄλλο, γιατὶ ἡ φωνή τους δὲν μετροῦσε. Οὔτε κἂν ἡ δική τους χώρα δὲν εἶχε πυρηνικὰ ὥστε νὰ πετύχουν σὲ αὐτὴν τὴν κατάργησή τους. Ἄσχετα, φυσικά, μὲ τὸ ὅτι θὰ ἦταν καλὸ νὰ μὴν ὑπάρχουν πυρηνικά. Ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ παραδεχτοῦν ὅτι εἶναι χομπίστες, καὶ κατηγοροῦν ὡς ζαμανφοὺ ὅλο τὸν κόσμο (ἀλλὰ μόνο ἐκείνη τὴ μερίδα του, τὴν ὁποία σὲ βολεύει νὰ καταγγέλλεις, γιατὶ ἐντάχθηκες στὴν ἄλλη), ὁ ὁποῖος ἔχει καταλάβει πὼς δὲν μετρᾶ ἡ γνώμη του γιὰ τὰ πυρηνικὰ ἢ τὴ διατροφὴ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα θέματα, δὲν τοὺς φταίει κανεὶς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν τὴν πραγματικότητα καὶ τὰ ὅρια τῶν δυνατοτήτων τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι: Σημασία ἔχει νὰ κάνουμε τὸ ἐπαναστατικό μας καθῆκον ἔστω κι ἂν αὐτὸ δὲν συνεπάγεται τίποτε. Νὰ τὰ ἔχουμε καλὰ μὲ τὴ συνείδησή μας. Τὸ νὰ παραδεχτεῖς ὅτι εἴτε εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχει λύση εἴτε/καὶ πὼς Ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ δώσεις τὴ λύση, χαλᾶ τὸ ὀρθολογιστικὸ κοσμοείδωλο τοῦ ἀκτιβιστῆ. «Ὅλα τὰ μποροῦμε, ὅλοι εἶμαστε ἔνοχοι, καὶ ἄφεση ἁμαρτιῶν μας εἶναι ἡ δράση», ἀσχέτως ἂν αὐτὴ δὲν ἔχει πρακτικὸ ἀποτέλεσμα. Σκασίλα τῶν Βραζιλιάνων ἅμα ἐσὺ στεναχωρηθεῖς γιὰ τὸ δάσος τους καὶ κάνεις διαδήλωση στὴν πρεσβεία τους. Κι ἂν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Γῆς πιάναν γερὰ τὰ χέρια κ.λπ., τότε ἐσὺ θὰ φᾶς τεχνητὸ κρέας γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μοίρα τῶν διαμαρτυριῶν αὐτῶν, νὰ τὶς ἑρμηνεύσει / ἐκμεταλλευτεῖ ὁ ἰσχυρὸς κι ὄχι νὰ ἐπιβάλλει ὁ ἀνύπαρκτος ἁπλὸς ἄνθρωπος τὶς ἀπόψεις του. Ἀπὸ ὅλα τὰ «γιατί ὁ θεός σας ἀφήνει νὰ πεινᾶνε παιδάκια στὴν Ἀφρική;» (ἐξαφανίστηκε τὸ ζήτημα τῶν χρεῶν τῶν κρατῶν καὶ ἡ στήριξη σὲ ἀντιμαχόμενους φυλάρχους -ἐσὺ ἀτομικὰ φταῖς ποὺ δὲν ἔστειλες πακέτο μακαρόνια καὶ δὲν ἔπεισες (!) τὴν κυβέρνησή σου νὰ δράσει) ἕως τὴν προτεσταντικὴ (κι ἀριστερή) γενικότερη αὐτομαστίγωση τοῦ «Εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι (Παγκαλικῶς νοούμενα: Τὸ ἴδιο). Ἔφαγες, φτωχέ, ποὺ τολμᾶς καὶ νὰ διαμαρτύρεσαι γιὰ τὰ λίγα ψωρο-ράπιντ, τὸ μπιφτέκι σου, ναί ἢ ὄχι; Ἔνοχος, κῦρ Παντελῆ. Δὲν κυττᾶς ἐμᾶς, ποὺ τρῶμε γκουρμέ, στὸν ἀτμό, χωρὶς ρύπους, καὶ σοῦ δίνουμε τὸ φωτεινὸ παράδειγμα; Ὅσο φταῖμε ἐμεῖς, ποὺ στέλνουμε ἰδιωτικοὺς πυραύλους στὸ διάστημα καὶ δὲν μηδενίζουμε τὰ χρέη τῶν φτωχῶν κρατῶν, ἄλλο τόσο φταῖς κι ἐσύ, ποὺ τολμᾶς νὰ θὲς νὰ πηγαίνεις καθημερινὰ μὲ τὸ βρωμερὸ βενζινοκίνητο ἁμάξι σου στὴ δουλειά σου, ἀντὶ νὰ πᾶς μὲ τὰ πόδια ξεκινώντας ἀπὸ τὶς 3 τὸ πρωί (ἀφοῦ ΜΜΜ δὲν ὑπάρχουν). Ἄσε ποὺ δὲν εἶσαι σὰν κι ἐμᾶς, κοὺλ νομάδας ποὺ δουλεύει ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὅλα κι ὅλα, ἰσότητα». Εἶναι ἡ λογικὴ τῶν ἀντιψὲκ τῆς Ἀποκάλυψης.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ «μάζες» πλησίασαν ἀνατριχιαστικὰ τὸ πρότυπο ζωῆς τῶν ἐλίτ, κι αὐτὴ ἡ προσέγγιση ἔγινε ἐξαιτίας τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτόν, καὶ γι’ αὐτὸ ἄλλωστε μόνη λύση θὰ ἦταν ὁ ἐπανεκχριστιανισμός τους. Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει θεός, πρότυπο τῶν πολλῶν εἶναι ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ μάσα τῶν ἐλίτ, καὶ ἡ θανατοφοβία τῶν ἄθεων ἐλίτ, ποὺ φοβοῦνται μήν, πεθαίνοντας πρόωρα, χάσουν τὴν ἀπόλαυση τῆς ἰσχύος τους. Αὐτὴ ἡ ἐλιτιστικὴ θανατοφοβία μεταφράστηκε στὴ σκέψη τοῦ φτωχοάθεου σὲ φοβία μήπως πεθαίνοντας ὁ ἴδιος προώρα χάσει τὴν τσόντα στὸ συνδρομητικό του κανάλι ἢ μήπως χάσει καὶ τὸν βρώμικο γύρο του. Ὡστόσο, τὰ δεινὰ ποὺ προκαλοῦν οἱ μάζες εἶναι πολὺ μικρότερα.
Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, καὶ κάποιοι βέροι δημοκράτες συμπαθοῦν περισσότερο τὶς ἐλίτ. Εἴτε γιατὶ βαρέθηκαν νὰ περιμένουν τὴν ἐπανάσταση εἴτε γιατὶ ἐπικαλοῦνται κάποιον μπαμπούλα ψεκασμένων. Ὡστόσο, ἡ μεταφορὰ τοῦ στρατοκρατικοῦ μοντέλου ἐκτὸς στρατοῦ, δηλαδὴ νὰ ὑπάρχει μιὰ κοινωνία ὅπου δὲν ἐπιτρέπονται ἐρωτήσεις, ἀμφισβήτηση καὶ ἀντίθετες ἀπόψεις, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδοκιμάζει κάποιος μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τοῦ τὴ σπάει ποὺ ξαφνικὰ -νομίζει ὅτι- γίναμε ὅλοι ἀντιφασίστες. Οὔτε ἀντιφασίστες γίναμε οὔτε φασίστες. Ἁπλά, λέμε (ὅπως κι ἄλλοι σὲ ἀνύποπτο χρόνο) ὅτι τὸ ἄθεο κράτος εἶναι τὸ κατεξοχὴν ὁλοκληρωτικό (φασιστικό, φιλελεύθερο ἢ κομμουνιστικό), εἶναι τὸ Κράτος-Ἀλήθεια (ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ἀλήθεια…), κι ἐμεῖς θὰ θέλαμε τὸ χριστιανικό, ἀκόμη κι ἂν ξέρουμε ὅτι δὲν ἀλλάζει ἡ κατάσταση.
Ἄλλωστε ὅλο τὸ καθεστωτικὸ ἀφήγημα μὲ τοὺς ἀκροδεξιοὺς ψεκασμένους εἶναι ἀβάσιμο. Ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι, φυσικά, ποὺ εἶναι κατά. Θὰ ἀνακαλύψει ὡστόσο κάποιος καὶ ἀκροδεξιοὺς ποὺ εἶναι γενικὰ ὑπέρ, σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ λόγους ἀνωτέρας βίας (καλύτερα Κυριάκος παρὰ μπολσεβίκοι). Θὰ βρεῖ ἀκροαριστεροὺς ποὺ εἶναι κατὰ (ἀντικαπιταλιστικὰ καὶ ἀντικαθεστωτικὰ σκεφτόμενους), ὅπως θὰ βρεῖ καὶ ἀριστεροὺς ποὺ εἶναι ὑπὲρ («τσακίστε τὴ θρησκεία, ἔστω καὶ μὲ τὸ δεκάευρω»).Ὅταν κάποιος δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴ ριζικὴ αὐτὴ διάλυση καὶ ἐπανασύνθεση τῶν ἰδεολογιῶν, ἀρχίζει τὰ γραφικὰ περὶ δαρμένων κομμουνιστῶν, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὡς μέγας δημοκράτης, καὶ σιωπηρὰ (ἀλλὰ ἐν γνώσει) ἀποδέχεται τοὺς διαχωρισμοὺς ἀνθρώπων (που τολμοῦν, κι ἀπὸ πάνω, νὰ μὴν διαδηλώνουν μέρα-νύχτα σὰν τὴ Γκρέτα), ἢ κοροϊδεύει ἐπιπόλαια τὰ περὶ ἄθεου κράτους. Εἴπαμε, ἡ θέληση γιὰ ἀτομικὴ βιολογικὴ ἐπιβίωση εἶναι σεβαστή (ὅπως κι ὁ ἐμβολιασμός), καὶ δὲν σχολιάζεται, ὅταν ὅμως γίνεται ἀφορμὴ γιὰ παλινωδίες κι ἐπιθέσεις στοὺς «χαζούς-ἀδιάφορους», τότε ὀφείλεται μιὰ ἀπάντηση σὲ αὐτὲς τὶς παλινωδίες. Τί νὰ κάνουμε, ἅμα καταντᾶς παιδὶ τοῦ Μάη, ξεχνᾶς τὶς ὑψηλές σου θεωρίες περὶ ἄλλου τρόπου ἀντιμετώπισης τοῦ θανάτου, καὶ δὲν σοῦ μένει ἄλλη ἐπιλογή. Ἀσχοληθεῖτε λοιπὸν μὲ τοὺς οὐφολόγους, ποὺ δὲν ἀγανακτοῦν μὲ τὸν Ἀμαζόνιο ἀλλὰ μὲ (πραγματικά) μωρίες, ὣς ἐκεῖ μπορεῖτε.
Χρονογραφίες 
Ταπεινά φρονω, το καλύτερο άρθρο σου τα τελευταία 3 χρόνια περίπου που σε διαβάζω. Σεβασμός.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!