τὰ ὅπλα κάθε ἐποχῆς

Μὲ ἀφορμὴ αὐτό

Μόνο σὲ κάποιο καντιανὸ σύμπαν μπορεῖ κάποιος νὰ ἐνοχλεῖται στὰ σοβαρὰ ποὺ καθένας χρησιμοποιεῖ τὰ ὅπλα τοῦ ἀντιπάλου του. Καὶ καλά, μὲ τοὺς μισότρελους τοῦ ἄρθρου 120, μπορεῖ εὔκολα νὰ γίνεται λόγος γιὰ δικαιωματισμό, γιὰ μὴ πίστη στὸ ἄρθρο 120. Δὲν χρειάζεται ὅμως νὰ πᾶς στὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ποὺ εἶναι τόσο ἀρχαία στὰ μυαλὰ τῶν συνανθρώπων μας ὅσο καὶ ἡ Ρώμη. Κι ὁ Χίτλερ κι οἱ Μπολσεβίκοι μὲ δημοκρατικότατες ἐκλογὲς ἐπικράτησαν ἢ ἀπέκτησαν τόση δύναμη ὥστε νὰ ἐπικρατήσουν. Ὁ κόσμος δὲν ξεκίνησε τὸ 1960 οὔτε μεταπολεμικά, αὐτὰ εἶναι γνωστά, καὶ πρὸς τί ἡ ἔκπληξη;

Το ζήτημα λοιπόν, δὲν εἶναι ἂν κάποιος χρησιμοποιεῖ τὸ σκοινὶ ποὺ τοὺ ἔδωσες γιὰ νὰ σε κρεμάσει. Τὸ χρησιμοποιεῖ. Τὸ ζήτημα εἶναι ἡ αὐταπάτη (Ἀριστερᾶς καὶ πρώην πασοκικοῦ χώρου) ὅτι ὅλα αὐτὰ (κι ὄχι μόνο οἱ 120άρηδες) εἶναι καραγκιοζιλίκια κι ὅτι μόνο ἂν ἐνσωματωθεῖς γιὰ νὰ σώσεις τὴ ζωούλα σου θὰ προχωρήσεις σὲ τάχα σοβαρότερα θέματα. «Μετά, θὰ λογαριστοῦμε», ποὺ λέει ἀφελῶς ἡ Ἀριστερά. Μόνο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν δὲν ὑπάρχει κανένα «μετά». Πῶς νὰ ὑπάρχει Μετὰ σὲ μιὰ ἄθεη ἐσχατολογία, ποὺ ὅλα τὰ καταπίνει καὶ τὰ ἐνσωματώνει (ἐνσωματώνοντας τὸν ἑαυτό της σὲ αὐτά -στὴν πραγματικότητα) ὥστε νὰ τὰ «μεταμορφώσει» σὲ δικά της (νομίζει!) ὅπλα γιὰ τὴν «ριζική κατανομή και ανακατανομή του πλούτου», ποὺ ὅλο πλησιάζει μὰ δὲν ἔρχεται κι οὔτε θὰ ἔρθει ποτέ.

Ἡ Βασιλειάδα εἶχε ἀκριβῶς προϋπόθεσή τῆς τὴν ἀπουσία τοῦ θεμέλιου λίθου τῆς ἐποχῆς, τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Δὲν εἶχε προϋπόθεση τὰ λεφτὰ τοῦ Βασίλειου. Λεφτὰ εἶχαν καὶ οἱ ρωμαῖοι παγανιστὲς ἀριστοκράτες, κι ἔκαναν ὄργια. Ἐπειδὴ δηλαδὴ πρέπει νὰ σωθοῦν οἱ καλῶν προθέσεων ἀριστεροπασόκοι καὶ νἀ ἀποσιωπηθεῖ ἡ συμβολὴ ἄλλων ὁμοίων τους (ἀπὸ τὸ ’70 ὣς τὸ ’90) στὸ σημερινὸ χάλι διὰ τῆς γενικῆς ἀπαξίωσης τῆς κοινωνίας, ἢ ἐπειδὴ τετραγωνίζοντας τὸν κύκλο πιστεύουμε στὸ παραπάνω («θὰ ἐνσωματώσουμε καὶ τὴν πανδημία σὲ ὅπλο ὑπὲρ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης»), ποὺ εἶναι ἀπείρως ἀφελέστερο καὶ ἀπὸ τὴν φιλολογικὴ ἀναφορὰ στὴ Βασιλειάδα, νὰ μὴν τὸ ποῦμε; Ὅμως, ὑπάρχει κάτι χειρότερο πίσω ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τῶν προαποφασισμένων συμπερασμάτων. Εἶναι ἡ πίστη ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύση, ὅτι, δὲν μπορεῖ, κάπως θὰ ὑπάρξει, κάτι θὰ σκεφτοῦμε (ὡς κοινωνία κι ὄχι συνιστώσα της), ἀκόμη καὶ μὲ θεωρητικὲς προϋποθέσεις ἐντελῶς ἀνάποδες ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς κάθε Βασιλειάδας. Εἶσαι ἕνα ζῶο ποὺ φτιάχνει ἐργαλεῖα, τρώει καὶ γουστάρει ἡδονή, τὰ περιθώρια γιὰ ὁποιαδήποτε λύση σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἔχουν ἐξαντληθεῖ τουλάχιστον 30 χρόνια πρίν. Δὲν εἶναι προαποφασισμένο συμπέρασμα, εἶναι τὰ ἱστορικὰ ὅρια. Στὴν κάθε Βασιλειάδα δὲν ὑπῆρχε κοινωνία τῆς ἀφθονίας, ὅπως σήμερα. Ὅταν σκοντάψεις στὴν ἱστορία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις ὅτι ὁ γιαλὸς εἶναι στραβὸς κι αὐτὰ εἶναι γιὰ ἱστορικοὺς καὶ θεολογικὰ συνέδρια. Πρέπει νὰ τὸ ἐπισημάνεις, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ κόστος νὰ ὁμολογήσεις ὅτι δὲν μπορεῖ -μὲ τέτοιες ἄθεες λογικὲς- νὰ ὑπάρξει λύση. Ὅτι -ἀκόμη χειρότερα-, παιδιά, τζάμπα διανοεῖστε σχέδια καὶ προγράμματα, ἐντελῶς τζάμπα. Τέτοια παραδοχὴ ὅμως θὰ ἦταν ἱεροσυλία! γιὰ ἀγωνιστὲς ποὺ ἐνσωματώνονται πιστεύοντας ὅτι ἐνσωματώνουν καὶ θὰ λογαριαστοῦν μετά. Τὸ ὅτι ὁ χρόνος προχωρᾶ, ἄνθρωποι πεθαίνουν καὶ γεννιοῦνται, πόλεμοι γίνονται καὶ εἰρήνη -αὐτὸ δὲν εἶναι ἡ λύση, τὸ «προχωρᾶμε».

Τέλος, γενικά, κανέναν δὲν ἐνδιαφέρει τίποτα. Γιατὶ, εἴπαμε, εἶσαι ἕνα ἐξελιγμένο ζῶο μὲ μόνο τὶς στοιχειακὲς ἀρχὲς τοῦ πόνου καὶ τῆς εὐχαρίστησης, ποὺ εἶναι ἐντάξει μόνο μὲ αὐτές (κοινὴ συνιστώσα τῶν δῆθεν ἀντίθετων ἰδεολογιῶν), καὶ δὲν θὰ πουλήσεις στὰ καλὰ καθούμενα τὴν περιουσία σου γιὰ ξενῶνες γιὰ χάρη ἄγνωστων ἢ τῶν ἐχθρῶν σου. Θὰ πετάξεις ἰδεολογικὰ καὶ μιὰ ταχυδακτυλουργικὴ ἐμφάνιση τῶν «ἀνώτερων, ἀνθρωπιστικῶν συναισθημάτων» ἀπὸ τὴν ξερὴ ὕλη (ἀπὸ τὴν ὁποία ἄλλοι -οὐκ ὀλίγοι- συμπεραίνουν εὐχαρίστως τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα συναισθήματα).

Advertisement