Κι ἐδῶ τὸ ζήτημα ἀντιμετωπίζεται ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἰδέας τοῦ δικαιωματισμοῦ, καὶ δὲν ἐξετάζεται ὅτι ἱστορικὰ μπορεῖ νὰ παρατηρηθεῖ παντοῦ καὶ πάντοτε, ἀνεξάρτητα ἀπὸ μεσοπολεμικὴ ἢ νεότερη εὐημερία καὶ τὴν ἀνυπαρξία τους τὸ νὰ ἐκμεταλλεύεσαι ὅ,τι βρίσκεις διαθέσιμο. Τὸ ἀριστεροφιλελεύθερο κατηχητικὸ μᾶλλον δὲν ἔχει ἀκούσει γιὰ τὸ σκοινὶ ποὺ θὰ δώσει ὁ καπιταλισμὸς στὸν κομμουνισμὸ ὥστε ὁ δεύτερος νὰ κρεμάσει τὸν πρῶτο, παρὰ μόνο τὶς ἄδικες διώξεις ἁγνῶν κομμουνιστῶν ἀπὸ τὸ μὴ ἄθεο μετεμφυλιακὸ κράτος καὶ τοὺς παπάδες του. Ὣς ἐδῶ καλά: Δηλαδή, κάνουν τὸν Κινέζο.
Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἂν ὑπάρχει Ἕνας δικαιωματισμός, ποὺ δὲν ὑπάρχει. Εἶναι ὅτι κάθε ἀξίωση γιὰ νέο δικαίωμα κρίνεται μὲ κάποιον τρόπο (βία ἢ διάλογος) ὡς καλὴ ἢ κακή, βάσει τῶν περιστάσεων ἀναγκαστικὰ ποὺ καθορίζουν τί εἶναι βία καὶ τί διάλογος. Ὅμως, ὅπως κι ἂν κριθεῖ ἕνα δικαίωμα, καλὸ κακὸ κ.λπ., αὐτὴ ἡ κρίση δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται σὲ καμμιὰ περίπτωση μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς λέξης-καραμέλα ἢ τοῦ προτεσταντικοῦ «ἄχ, ὑποκριτές, δὲν τὸ πιστεύετε». Ὅταν κάποιος μιλᾶ γιὰ ἕνα πιθανὸ δικαίωμά του, δὲν μπορεῖ ν’ ἀρχίσουν ὡς ἀντεπιχειρήματα τὰ περὶ δικαιωματισμοῦ ἢ ὑποκρισίας. Οὔτε ὁ «δικαιωματιστὴς» ποὺ θέλει σοσιαλιστικὲς πορεῖες ἀποδέχεται ὡς κομμάτι κάποιου ὑπαρκτοῦ Δικαιωματισμοῦ τὸν πιστὸ ποὺ θέλει λιτανεῖες παντοῦ καὶ πάντα. Οὔτε ὅμως ὅσοι δὲν θέλουν «οὔτε πορεῖες», «οὔτε λιτανεῖες», «οὔτε κορωνοπάρτυ» οὔτε γενικὰ τίποτε, θὰ εἶχαν κάποια ἀμφιβολία γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν σχετικῶν μὲ τὸν ἑαυτούλη τους ἀνθρώπινων δικαιωμάτων. Μὴν πεῖτε ὅτι εἶναι στωικοὶ καὶ θὰ δεχτοῦν περικοπὲς σὲ αὐτά, τὰ «σωστὰ» δικαιώματα. Γιατὶ π.χ. ἐμένα μὲ ἐνοχλοῦν τὰ γήπεδα μπάσκετ δίπλα στὸ σπίτι μου -ἀπόγευμα ὣς βράδυ καθημερινὰ θόρυβος χάριν τοῦ ἑπόμενου ἐπίδοξου Ἀντετοκοῦνμπο-, πράγμα ποὺ ξεπερνᾶ τὴν προβαλλόμενη συναίνεση «ὄχι πορεῖες, ὄχι λιτανεῖες». Ἀρκεῖ οἱ ἴδιοι νὰ ἀποφασίζουν τί εἶναι ὀρθὸ δικαίωμα. Ἔτσι… Τὸ ἔτσι-γιουβέτι νὰ εὐδοκιμεῖ. Καὶ φυσικά, ἡ ἐνσωμάτωση μὲ τὴν αἰτιολογία «ἄντε, νὰ προχωρᾶμε» διαρκῶς. Ἀρκεῖ νὰ καταλαβαίνεις ὅτι ἐσὺ κάνεις αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο κατηγορεῖς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ σὲ πιὸ «λογικὸ πλαίσιο».
Χρονογραφίες 