Ἀκόμη δὲν ξέρω ποιὸς ἔχει πεῖ στὶς γυναῖκες (ταινίες, γονεῖς, φίλες) ὅτι εἶναι πολὺ κοὺλ νὰ βιντεοσκοπεῖσαι ἀπὸ κάποιον ποὺ μπορεῖ αὔριο μεθαύριο νὰ σὲ προδώσει. Γιατὶ ἡ ἄγνοια κινδύνου ἐξακολουθεῖ νὰ λέγεται ἄγνοια κινδύνου. Καὶ οἱ κακοὶ σύμβουλοι κακοὶ σύμβουλοι.
Εἶναι ἡ κουλτούρα ποὺ θεωρεῖ ὕψιστο ἀγαθὸ τὴν Ἐλευθερία ἀντὶ τῆς καλῆς χρήσης τῆς Ἐλευθερίας, καὶ μετὰ τρέχει νὰ μαζέψει τὰ ἀσυμμάζευτα τοποθετώντας χωροφύλακα ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιο ὅπου πραγματοποιεῖται ἡ συνουσία, γιὰ νὰ κρυφακούει μήπως κανεὶς ζητήσει βοήθεια, καὶ νὰ μπουκάρει ἅμα χρειαστεῖ;
Ὅ,τι καὶ νὰ φταίει, ἡ μισὴ ντροπὴ ἀνήκει στὴ λογικὴ «ἔλα μωρέ, δὲν πειράζει, δὲν ἐνοχλοῦν κανέναν». Λὲς καὶ δεσμεύει ὁτιδήποτε κάποιον σὲ ἕναν κόσμο ἐλευθερίας. Εἶναι ὁ κόσμος σας, τῆς ἐλευθερίας. Ρὸκ κόσμος, ἂς τὸ ποῦμε κι ἔτσι, ἂν καὶ εἶναι βλακῶδες νὰ ἀποδίδεις στὴ μουσικὴ (σὰν πλατωνικός) τὴν ἀλλαγὴ ἑνὸς κόσμου καὶ τὴν οὐσία του. Γιατί νὰ μὴν τὴν ἀποδώσεις στὴν τράπ, δηλαδή; Ὁ Χίτλερ ἄκουγε κλασσική. Ἐλευθερία σημαίνει ὅτι ἀσφαλῶς θὰ τὴν πληρώσει, καὶ καλὰ νὰ πάθει, ὁ γέρος, ἀλλὰ ὅσο καὶ νὰ πληρώσει τὰ βίντεο θὰ μείνουν κτῆμα τῆς ἀνθρωπότητας «ἐς ἀεί». Θὰ μοῦ πεῖτε, ἔτσι εἶναι ὁ ἔρωτας, τυφλός: δὲν κυττᾶ ποὺ ὁ γέρος ἦταν διάσημος τηλεπαρουσιαστής. Ἀκόμη καὶ οἱ γέροι ἔχουν καρδιὰ καὶ αἰσθήματα, καὶ ἴσως εἶναι ὡραῖοι στὰ μάτια πολλῶν.
Εἶναι κι αὐτὸ τὸ παιχνίδι μὲ τὴ δημοσιότητα καὶ τὴν ἰδιωτικότητα. Χιλιάδες βγαίνουν καὶ λένε τὴν ἀποψάρα τους στὸ facebook, δὲν ἀφήνουν θέμα γιὰ θέμα, καὶ μετὰ κλαίγονται ποὺ εἶναι φακελωμένοι. Χωρὶς νὰ παράγει ἢ νὰ γίνει θέαμα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος τῆς ὕστερης νεοτερικότητας. Παλιά, φεύγοντας ἄφηνε ἕνα παιδί, ἕνα βιβλίο, ἕνα σπίτι.
Ἡ ἀνθρωποφαγία εἶναι σίγουρα φανερή. Βλέπαμε δεκαετίες αὐτὸ τὸ ἀηδιαστικὸ πράγμα, τοὺς ἀρβυλα-αμάν, νὰ μᾶς κοροϊδεύουν, τὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους μὲ «συντηρητικὲς ἀπόψεις» ὡς βλαμμένους, καὶ τὰ σαρκοβόρα τῶν ΜΜΕ χαχανίζαν ἀνελέητα σὲ βάρος μας. Τὰ ἴδια σαρκοβόρα, ποὺ σὲ μιὰ στιγμὴ χίμηξαν στοὺς αρβυλα-αμαν, γιατὶ θέλουν ποικιλία στὸ κρέας ποὺ τρῶνε, καὶ ὄχι νὰ τρῶνε συνέχεια μόνο καθυστερημένους λοῦμπεν, παπάδες καὶ ἐθνίκια. Ἅμα λάχει τρῶν καὶ τὰ παιδιά τους, ποὺ λέει ἡ παροιμία μὲ τὸ διάολο.
Τὰ σαρκοβόρα, βεβαίως, πέρασαν στὸ ντούκου ἕναν ἀνώτατο δικαστικὸ ποὺ παραιτήθηκε τῆς προάλλες. Τὸ λέω, γιὰ νὰ ἔχουμε ἕνα μέτρο σύγκρισης, ἀλλὰ καὶ τῆς πουριτανικῆς εὐθυξίας τῶν ΜΜΕ.
Χρονογραφίες 