πλατεῖες

Μερικοὶ νομίζουν ὅτι ἡ πόλη ἦταν καὶ ἀκόμη εἶναι δική τους. (Δὲν ἐννοῶ ἀτομικά, ποὺ εἶναι, ἐννοῶ συλλογικά.) Νομίζουν ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ πρόβλημά τους. Ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πρόβλημα. Δὲν διαφωνῶ. Ὀδυνηρό, πάλι δὲν διαφωνῶ. Ὡστόσο, μνημεῖο -καλῶς- ὑπῆρχε στὴν ἄκρη τῆς πλατείας, σὲ πολὺ καλὴ τοποθεσία, καὶ δὲν χρειάζεται ἄλλο ποὺ θὰ «καταλάμβανε» τὴν πλατεία. Συγγνώμη, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ πόλη ἔχει ἱστορία ποὺ ξεπερνᾶ κατὰ πολὺ τὴν δική τους, κι ὡστόσο κανεὶς δὲν νοιάζεται γι’ αὐτήν, τὴν κατὰ πολὺ μεγαλύτερη ἱστορία. Γιατί λοιπὸν οἱ ἴδιοι νὰ δοῦν καὶ νὰ καταγγέλλουν τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὴ δική τους ἱστορία ὡς ἐχθρότητα, ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀδιαφορία ἐν γένει γιὰ τὸ παρελθόν; Αὐτὴ ἡ πόλη ξεχειλίζει ἱστορία. Ὅπου σταθεῖς, ἔχουν σταθεῖ μυριάδες ἄνθρωποι, ἴσως ἔχουν σφαχτεῖ καὶ δεκάδες. Ἐδῶ περπάτησε ἡ μία μορφὴ τῆς βυζαντινῆς ἱστορίας, ἐκεῖ ἡ ἄλλη. Ἀπὸ ἐδῶ μπῆκαν οἱ μέν, στὸν τάδε ναὸ κήρυξε ὁ δέ, σ’ αὐτὴν τὴν πύλη ἔγινε τὸ ἔλα νὰ δεῖς. Κανονικά, ἡ πόλη θὰ γέμιζε ἀπὸ τόσα μνημεῖα καὶ ταμπέλες, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσες νὰ περπατήσεις παρὰ πατώντας τα. Τὰ γκρεμισμένα βυζαντινὰ τείχη «ἔπνιγαν τὴν πόλη καὶ καλὰ γκρεμίστηκαν. Δὲν ἄξιζαν καὶ τίποτα, ἱστορικά, συναισθηματικά, σὲ κανέναν» (!). Ἐνῶ τὰ ἀπέραντα νεκροταφεῖα ποὺ διαιροῦσαν τὴν πόλη ἔπρεπε νὰ μείνουν ἐκεῖ γιὰ πάντα. Τὰ δικά μας δὲν ἀξίζουν τίποτα, τῶν ἄλλων εἶναι ἱερά. Δυὸ μέτρα καὶ δύο σταθμά, ἄσχετα ἀπὸ τὸν καταδικαστέο τρόπο ποὺ ἔγινε αὐτὸ ἐπὶ Κατοχῆς. Καὶ τέλος πάντων, τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ἀσχολούμαστε περισσότερο μὲ τὸ πρόβλημά τους. Αὐτοὶ κατανοητὰ εἶναι ὅσα λένε. Εἶναι κάτι ἄλλοι, ποὺ χοροπηδᾶνε ἀπὸ καημὸ γιὰ τ’ ἀδέρφια τους τοὺς Μουσουλμάνους «πρόσφυγες» καὶ ταυτόχρονα γιὰ τὰ ἄλλα ἀδέρφια τους, ἐνῶ ὅλοι ξέρουν τὸ βαθὺ μίσος ποὺ ἔχουν οὐκ ὀλίγοι ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους γιὰ ὁτιδήποτε ἑβραϊκό. Δὲν ξέρω ἂν αὐτὸ λέγεται ἀριστερὴ διπολικὴ διαταραχή, ἢ ἀλλιῶς, ἀλλὰ δὲν γίνεται νὰ εἶσαι φίλος καὶ τῶν δύο: Κάπου δὲν ξέρει ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου.

Advertisement