θρησκευτικὰ τοπία

1. Ὀρθόδοξος, μὲ μαμὰ Πεντηκοστιανὴ καὶ ἄλλα 2 ἀδέρφια: Ὁ σταθερὰ Ὀρθόδοξος πατέρας «τοὺς ἔκανε διωγμό», δηλαδὴ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ πᾶνε «ἐκκλησία» ἀλλὰ μετὰ λίγο προτοῦ πεθάνει εἶδε πόσο καλὰ ἦταν τὰ παιδιά του συγκρίνοντάς τα μὲ τὰ κακὰ παιδιά ὀρθόδοξων συγγενῶν του, καὶ ζήτησε συγγνώμη ἀπὸ τὰ παιδιά του. Φαντάζομαι ὁ «Διωγμός» νὰ μὴν ἦταν σὰν τοῦ Διοκλητιανοῦ. Ἁπλά, ὁ ἄνθρωπος (μὲ θρῆσκο πατέρα) ἔβλεπε τὰ παιδιά του νὰ τὰ καταπίνει ἡ αἵρεση τῆς συζύγου του, καὶ τράβαγε τὰ μαλλιά του. Πάντως, ἔκτοτε τὸ παιδὶ ἔφτασε σὲ σημεῖο νὰ γλωσσολαλεῖ. (…) Ὁ Κύριος ἤθελε νὰ σπουδάσει Ἀρχιτεκτονική (δὲν λέει πῶς στὸ καλὸ τοῦ τὸ εἶπε), ἀλλὰ αὐτὸς ἔκανε τοῦ κεφαλιοῦ του.

(Πρέπει νὰ ἁγίασε ὁ μπαμπάς του, ἂν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ τρία παιδιά του δὲν πῆρε τὸ μέρος του. Συντριβή. Ἂν ἐξαιρέσεις τὸ γάμο μὲ αἱρετική (ἂς πρόσεχε), καὶ ἀπορῶ γιατί νὰ ἰσχύει τὸ κατ’ οἰκονομίαν γιὰ τὶς προτεσταντικὲς ὁμάδες ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο Ὀρθοδόξου μὲ ἑτερόδοξο.)

2. Ὀρθόδοξη, ὀργανωσιακή. Ἄρχισε νὰ νοιώθει μιὰ ἔκσταση ὅταν πήγαινε ἐκκλησία, καὶ φυσικὰ κατέληξε-κατάντησε κατηχητικό. Οἱ τριγύρω της εἴτε ἁμαρτωλοὶ εἴτε ἀκατήχητοι, καὶ χρειαζόντουσαν κήρυγμα. Πῶς νὰ περπατᾶς, τί μουσικὴ νὰ ἀκοῦς, καὶ νὰ φορᾶς ἀνδρικὰ σακάκια μὲ βάτες θεωρώντας τα μιὰ ἀκραιφνῶς θηλυκὴ ἐνδυμασία, καὶ φυσικὰ νὰ θρέφεις μουστάκι (Ἄλλο ἂν δὲν θὰ σὲ παντρευτεῖ κανείς ἐὰν πεισματικὰ «διατηρεῖς τὸ κατ’ εἰκόνα, δηλαδὴ τὸ μουστάκι»: Οἱ ἁμαρτωλοὶ ὑποψήφιοι γαμβροὶ φταῖνε πάλι, γιατὶ εἶναι σεξολάγνοι ποὺ ἀρνοῦνται τὸ «κατ’ εἰκόνα» -καὶ δὲν μιλάω κὰν γιὰ βαψίματα κι ἀρώματα). Κοσμοδιορθωτισμός. Ἡ οἰκογένειά της βαριόταν τὸ ἀργὸ ψάλσιμο, γιατὶ δὲν γνώριζε -τοὺς ἐξήγησε- ὅτι ἕνας παπὰς ποὺ τὰ ἔψελνε πιὸ ἀργὰ αὐτὸς (κι ὄχι ὁ γρήγορος) ἔγινε ἅγιος, καὶ ἔτσι χρειάστηκε ἕνα μικρὸ κήρυγμα, νὰ τοὺς γίνει μάθημα ποιὸς ἔχει τὸ πάνω χέρι στὰ θεολογικά, στὸ κεντρικὸ ζήτημα μιᾶς οἰκογένειας. Σὲ ξένα περιβάλλοντα ἔλεγε ὅτι μεγάλωσε σὰν ὀρφανή, ἂν καὶ οἱ νεκροὶ τὴν σπούδασαν ἐπαρκῶς.

(Πρέπει νὰ ἁγίασαν οἱ γονεῖς της. Δὲν εἶναι λίγο νὰ ἔχουν τζάμπα ἱεροκήρυκα σπίτι τους).

3. Μὴ Ὀρθόδοξος, ποὺ ἔγινε Ὀρθόδοξος. Ἀσχολήθηκε μὲ τὸ νὰ μεταφέρει στὴν Ὀρθοδοξία τὰ προτεσταντικὰ ἐρωτήματα ὅπως τί εἴδους ἄνθρωποι ὑπῆρχαν πρὸ Ἀδάμ, καὶ νὰ δώσει τάχα ὀρθόδοξες όρθολογικὲς ἀπαντήσεις σὲ αὐτά, ὄχι ὡς δόγματα βεβαίως βεβαίως, ἀλλὰ ὡς «θεολογούμενα» (πσσσ), ἐξαιτίας τοῦ προτεσταντικοῦ φόβου μήπως χαχανίσουν ἄθεοι καὶ ἐπιστημονιστές -ἢ οἱ Προτεστάντες- ποὺ δὲν ἔχουμε ἀπαντήσεις γιὰ κάθε ἀστεῖο τους φλέγον θέμα. Νὰ πάω ἢ νὰ μὴν πάω στοίχημα, ὅτι αὐτὲς οἱ «ὀρθόδοξες ἀπαντήσεις» εἶναι δανεικὲς ἀπὸ «ψαγμένους Προτεστάντες» τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἔστω κι ἀπὸ 2ο καὶ 3ο χέρι; Ἐπὶ κορωνοϊοῦ νομίζω ὅτι θὰ ἐναντιωνόταν φανατικὰ στοὺς ἀνεμβολίαστους, κι αὐτὸ στὰ πλαίσια τοῦ προτεσταντισμοῦ του. Μὴν μᾶς ποῦν καὶ δολοφόνους οἱ ἄθεοι -ποιοί; αὐτοὶ ποὺ ἀποδέχονται τὶς ἐκτρώσεις.

Τρεῖς τύποι προτεσταντισμοῦ: Μεταστροφῆς σὲ αὐτόν, προτεσταντίζουσας Ὀρθοδοξίας, καὶ βαθύτερου μπολιάσματος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ προτεσταντικὰ ζητήματα. Δοχεῖα συγκοινωνοῦντα. Σὲ δύο ἀπὸ αὐτὰ βλέπουμε ὡς βασικὸ στοιχεῖο τὴν ἀπαίτηση (ὡς τελετὴ περάσματος) νὰ ἀπαξιώσεις τοὺς πιὸ κοντινούς σου, ἢ τὴν ἀδικαιολόγητη φαντασίωση ὅτι σοῦ μίλησε ὁ Θεός, εἰδικὰ ἐσοῦ καὶ ἀπαραιτήτως σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς μιαροὺς πλησιεστέρους συγγενεῖς. Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση ὅτι εἶσαι ἐκλεκτός, ὅτι σὲ προστατεύει σὲ κάθε βῆμα σου ὁ Θεός, ἐνῶ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σὲ ἀφήσει μόνο σου προσωρινά (παιδαγωγικά) ἢ μόνιμα, ἢ ἐσὺ νὰ νομίζεις ὅτι κάτι ποὺ σοῦ συμβαίνει εἶναι θεϊκὸ σημάδι, γιατὶ ἔχεις τὸν ὀρθολογισμὸ αὐτὸν ποὺ δὲν σ’ ἀφήνει ἥσυχο. Νομίζω ὅτι ἡ προτεσταντίλα δὲν ὑπάρχει σὲ πρώην Μουσουλμάνους ποὺ γίνονται Ὀρθόδοξοι: Δηλαδή, ἐπικεντρώνονται στὸ θαῦμα (ἢ κάτι ἀντίστοιχο) ποὺ τοὺς μετέστρεψε, ἀντὶ νὰ συνεχίσουν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κατάσταση τῶν πρώην ὁμοθρήσκων τους. Οὔτε μεταφέρουν τὴν προβληματικὴ καὶ τὶς ἀπορίες τοῦ Ἰσλὰμ στὴ νέα τους πίστη.

Advertisement