Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταλαβαίνει μόνο ό,τι έχει να κάνει με λεφτά. Έτσι έχει μάθει, αυτή την πολιτική ασκεί, σ’ αυτή τη «γλώσσα» μιλάει. Μοιράζει 150άρια μπόνους στους νέους για να εμβολιαστούν, 100άρια πρόστιμα στους 60άρηδες ανεμβολίαστους, διχίλιαρα στους ταλαιπωρημένους της Αττικής Οδού και πεντοχίλιαρα στους καμένους της Εύβοιας.
[…]
Ένας απλός πολίτης δεν θα εμπιστευόταν ποτέ έναν αντιπρόεδρο ΣτΕ που τον «ελέγχουν» τα ναρκωτικά και τα όργια σεξ να αποφασίζει για τα αναδρομικά του μόχθου του ή για τη συνταγματικότητα αυταρχικών νόμων. Η κυβέρνηση, όμως, τον επέλεξε και τον εμπιστεύτηκε. Ούτε θα ρώταγε ποτέ κάθε πολίτης τη γνώμη ενός Φουρθιώτη για νόμους του κράτους. Δεν θα έβαζε ποτέ στο σπίτι του, και πολύ περισσότερο στο Εθνικό Θέατρο, έναν Λιγνάδη, ενώ όλη η πιάτσα βοούσε επί χρόνια για το ποιόν του.
Να τελειώνουν τα ψέματα και οι πολιτικά ορθές διατυπώσεις: Αυτή η κυβέρνηση είναι πλέον τελειωμένη!
[…]
Να πάρει στα σοβαρά μια κυβέρνηση που υποσχόταν επιτελικό κράτος για να γλιτώσουμε από τις παθογένειες, αλλά καταρρέει σε κάθε κακοκαιρία και πυρκαγιά; Που από το «είχε πολλά μποφόρ» του Χαρδαλιά το καλοκαίρι, φτάσαμε στο «μόνο η Αττική Οδός φταίει» του Στυλιανίδη; Ο οποίος, μάλιστα, παρουσιάστηκε σαν μεγάλη μετεγγραφή, αλλά αποδείχθηκε «παλτό» από τα λίγα.
Ή να πάρει στα σοβαρά μια κυβέρνηση που κόμπαζε για την επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, όταν έχουμε 100 νεκρούς κάθε μέρα δύο χρόνια μετά και 23.000 θύματα; Οταν έχουμε τσαλαπατημένους, φοβισμένους και παρατημένους ανθρώπους σε ράντσα, τα οποία ο Μητσοτάκης και ο Πλεύρης βαφτίζουν ΜΕΘ;
Οτιδήποτε κι αν λέει, οτιδήποτε κι αν κάνει, πάντα κάτι περίεργο υπάρχει από πίσω. Πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, τι κρύβεται στην -αιφνιδιαστική για πολλούς- απόφαση περί διχίλιαρου που «τρώει» ως πρόστιμο η Αττική Οδός, με εντολή πρωθυπουργού; Πόσοι ξέρουν ότι πριν από μόλις πέντε μέρες, στις 21 Ιανουαρίου, το ΤΑΙΠΕΔ προκήρυξε τον διαγωνισμό για τη νέα ανάθεση σύμβασης εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού για 25 χρόνια; Να μια ακόμα κρίση που γεννά ευκαιρίες, κατά το δόγμα Μητσοτάκη.
[…]
Για κάθε σχεδόν κυβέρνηση, η ώρα της αλήθειας φτάνει όταν έχει πια πίσω της την πρώτη διετία της θητείας της. Τότε έρχονται στην επιφάνεια τα πραγματικά της κατορθώματα. Και, φευ, για την παρούσα, αυτά δεν είναι τόσο η διαχειριστική της ανεπάρκεια σε όλους σχεδόν τους τομείς (πανδημία, πυρκαγιές, πλημμύρες, κακοκαιρία κ.ο.κ., κ.ο.κ.) Μακάρι να ήταν! Αλλά, τα όντως μείζονα: η τερατώδης διόγκωση λ.χ. του δημοσίου χρέους (50 δισ. ευρώ σε δύο χρόνια!), η νέα κομματική λεηλασία του κράτους (50.000 προσλήψεις προγραμματισμένες μόνο για το το 2022), η δραματική υπονόμευση της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας (άνω του 70% του ηλεκτρισμού που καταναλώνουμε είναι πλέον αμέσως ή εμμέσως εισαγόμενο, ποσοστό ιστορικά πρωτοφανές), η επιτάχυνση του αφελληνισμού των πλουτοπαραγωγικών πόρων του έθνους, δημόσιων και ιδιωτικών (από την Αττική Οδό, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ώς τις τηλεπικοινωνίες, τις τράπεζες, τις βιομηχανίες τροφίμων και τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα πάντα σχεδόν έχουν περάσει πλέον σε ξένα χέρια…). Και φυσικά, ο σπασμωδικός, αλυσιτελής και μεσοπρόθεσμα αυτοκαταδικαστικός χειρισμός της ιταμής τουρκικής επιθετικότητας.
Δύο πράγματα προστατεύουν τον Μητσοτάκη αυτή τη στιγμή. Ο χειραγώγηση των ΜΜΕ και ο «μπαμπούλας» του Τσίπρα. Ήδη όμως το πρώτο αλλάζει σταδιακά – πόσο μπορεί να συγκαλύψει κανείς το χάος; Μένει το δεύτερο. Ποιος ξέρει όμως, ίσως κι εδώ να έχουμε εκπλήξεις. Ευχάριστες; Πολύ αμφιβάλλω…
Χρονογραφίες 