ταινιολογίες

Ὅπως καὶ νὰ τὸ πάρεις, οἱ ταινίες δὲν εἶναι στὸ ὀρθόδοξο γοῦστο. Γιατὶ ἡ ταινία, ἡ σειρά, ἔχει κάτι τὸ πέραν τοῦ δέοντος ρεαλιστικὸ ποὺ δὲν τὸ βρίσκεις σὲ μιὰ ὀρθόδοξη εἰκόνα ἢ σὲ μιὰ ἀφηγηματικὴ σειρὰ τοιχογραφιῶν. Ἔχει, βέβαια, τὰ ἐφὲ μιὰ ταινία, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς ὀρθόδοξης τέχνης δὲν εἶναι νὰ ἀναπαραστήσει μὰ νὰ ἑρμηνεύσει (χωρὶς τὸ δεύτερο σημαίνει: νὰ πεῖ ψέμματα χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ πιστοῦ). Ἂν ὁ ἑλληνικὸς κόσμος ἦταν ὁ κόσμος τῆς Εἰκόνας, ὁ νεοτερικὸς κόσμος εἶναι ὁ κόσμος τῆς Κινούμενης Εἰκόνας, τῆς ταινίας.

Βέβαια, ἀναγκαστικὰ σὲ ἕναν νεοτερικό, ἀντιορθόδοξο κόσμο ὅπου ζοῦμε, θὰ πρέπει νὰ ἐκφραστεῖ σὲ ἕνα στρεβλὸ μέσο ἡ «ὀρθόδοξη πίστη». Ἀφοῦ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ κόσμου εἶναι ἡ τηλεόραση, θὰ ἐκφραστεῖ μέσα στὴν τηλεόραση. Εἶναι καὶ ἡ τηλεόρασις μία λύσις, ἀφοῦ ἄλλωστε τὰ τρὸλλ θὰ προσκυνᾶνε μὲ τὴ μάσκα τὶς εἰκόνες στὸ… «ἀτομικό τους θυσιαστήριο», σὰν κάτι πανεπιστημιακοὺς θεολόγους ποὺ μετὰ τὴν προσκύνηση ἀλλάζουν μάσκα. (Φοβοῦνται μήπως πεθάνουν ἀπὸ τὸν ἱὸ καὶ πᾶνε στὰ κτιστὰ βασανιστήρια τῆς κόλασης [αὐτὰ τῶν τοιχογραφιῶν].) Τώρα μάλιστα, ποὺ ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους ὅτι πουλᾶ ἡ πνευματικότητα, καὶ ὅτι ὁ κόσμος ἔχει μπουχτίσει ἀπὸ τὸν λοατκιασμὸ καὶ τὴν ἄθεη ἀνεμελιὰ τῶν ἑλληνικῶν σειρῶν (γι’ αὐτὸ πετυχαίνουν κάτι τούρκικες καὶ κορεατικὲς σειρές), θὰ φᾶμε μπόλικο ταρκοφσκισμὸ (ποὺ δὲν ταιριάζει μὲ ἁγίους ἑλληνικῆς καταγωγῆς) καὶ ἀγγελοπουλισμό (ποὺ ταιριάζει μόνο γιὰ τὴν κλάψα τῆς ἡττημένης Ἀριστερᾶς), τόσο πολὺ ποὺ θὰ παίρνουμε χάπια γιὰ χώνεψη.

Advertisement