ρωσοτουρκικά

Κάθε ἑλληνικὴ κριτικὴ στὴ Ρωσία (καὶ αἰτία δυσπιστίας πρὸς αὐτήν) περιεχόμενό της πρέπει νὰ ἔχει μόνο τὴ συμμαχία της μὲ τὴν Τουρκία, ἕναν ἀνομολόγητο πανσλαβισμὸ (ἀναγνώριση «Μακεδονίας») καί (οἱ σοβαροί) τὴν ὑποκριτικὴ Ὀρθοδοξία της. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντά. Ὄχι τὴν ἔλλειψη δημοκρατίας σὲ αὐτήν, ποὺ παρατηρεῖται καὶ ἀλλοῦ, εἰδικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ στὴν κινεζοποιημένη Δύση. Τὸ Διεθνὲς Δίκαιο καὶ ἡ «δημοκρατία» ὑπάρχει μόνο γιὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύουν ὅπως θέλουν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίσχυροι. Εἶναι καλά, ἀλλὰ ἀποδίδουν μόνο ὅταν ἔχεις ἰσχύ. Οἱ ἰδέες εἶναι ἡ παρηγοριὰ τῶν ἀδύναμων καὶ ἡ πρόφαση τῶν ἰσχυρῶν, ποὺ ἔλεγε ὁ Κονδύλης.

Εἴδατε τί ὡραῖα καὶ πόσο ἄνετα ἡ Τουρκία καὶ καταδίκασε (ὄχι μὲ κραυγὲς ζηλωτῆ μισιονάριου σὰν τὸν Κούλη) τὴν ρωσικὴ ἐπέμβαση ἀλλὰ καὶ ἀρνήθηκε νὰ κλείσει τὰ Στενά. Μόνο ἔξυπνοι μποροῦν νὰ παίζουν σὲ δύο ἐπίπεδα, μὲ ἐξεπίτηδες ἀντιφατικὲς θέσεις, ὥστε νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ δεδομένοι νὰ μὴν θεωροῦνται ἀπὸ τὶς μεγάλες δυνάμεις ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουν εὔκολα ἐλιγμοὺς ὅποτε χρειαστεῖ. Στὴν Ἑλλάδα, δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ καταδικάσει πρῶτος-πρῶτος τὴν εἰσβολὴ ὁ πρωθυπουργός. Οὔτε μὲ τέτοιο ἱερὸ μένος, σὰ νὰ ἦταν κάτι ἄλλο ἀπὸ μιὰ κουτσουλιά. Οὔτε ἡ Ἑλλάδα ἔχει συμφέροντα στὴν Οὐκρανία. Φιλότουρκοι εἶναι καὶ οἱ Οὐκρανοί, ὅπως καὶ ἡ ρωσικὴ ἡγεσία. Ἀκόμη κι ἂν ἔδινε γῆ καὶ ὕδωρ στὶς ΗΠΑ γιὰ μιὰ διέλευση ΝΑΤΟϊκῶν στρατευμάτων, ποὺ θὰ ἔδινε ἡ Ἑλλάδα, αὐτὸ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ συνδυάζεται μὲ λεκτικὰ πυροτεχνήματα καὶ ἐκθέσεις ἰδεῶν ὑψηλῆς συναισθηματικῆς φόρτισης. Εἶναι φανερό, οἱ Ἕλληνες εἶναι ἰδεολόγοι, δηλαδὴ ἀνόητοι. Πιστεύουν στὰ σοβαρὰ στὴ δύναμη τῶν ἰδεῶν. Βέβαια, δὲν εἶναι κακοὶ «ὑλιστὲς» σὰν τοὺς «Ὀβριούς». Ὁ Σύλλογος Πνεῦμα καὶ Ἠθικὴ εἶναι οἱ Ἕλληνες…

Οἱ ἀντιδράσεις ὑπὲρ ἢ κατὰ τῶν Ρώσων εἶναι, κατὰ τὰ ἄλλα προϊὸν φανατισμοῦ. Δὲν θίχτηκαν τώρα μὲ τοὺς Ἕλληνες οἱ Ρῶσοι (ὅταν ἔκαναν λόγο γιὰ τὸ τουρκοκυπριακὸ ψευδοκράτος ἐξαιτίας τῶν δηλώσεων Κούλη), οὔτε μὲ τὸν Βαρθολομαῖο. Πάντα καβαλοῦσαν τὸ καλάμι τῆς Τρίτης Ρώμης, πάντα εἶχαν τὴν τάση νὰ παριστάνουν τοὺς ἀληθινὰ Ὀρθόδοξους ποὺ δὲν εἶναι «Φαναριῶτες» μὲ τὸν τάχα τυραννικὸ βυζαντινισμό τους. Ἐὰν τοὺς δώσαμε προσφάτως τὴν μία ἢ τὴν ἄλλη ἀφορμὴ νὰ «νευριάσουν», δὲν σημαίνει ὅτι δὲν θὰ βρισκόταν μιὰ τρίτη πρόφαση καὶ ἀφορμὴ γιὰ τοὺς Ρώσους ἐναντίον μας. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμφέροντα καὶ ἀντιλήψεις Ρωσίας καὶ Ἑλλάδας, ἂν θεωρήσουμε προκεχωρημένο φυλάκιο τῆς δεύτερης τὴν Κωνσταντινούπολη (ποὺ δὲν εἶναι τόσο δεδομένο), εἶναι ἀναπόφευκτα ἀντιτιθέμενα, καὶ τίποτε δὲν τὸ ἀλλάζει. Τὰ μεγάλα καὶ ἁρπακτικὰ ἔθνη δὲν σκέφτονται μὲ ὅρους ἠθικῆς ἀκεραιότητας καὶ ὀρθολογισμοῦ τοῦ διαλόγου, ὅπως οἱ Κούληδες καὶ ὁ μυτοῦ λαὸς τῶν Ἑλλήνων. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ θέμα δὲν εἶναι ἐὰν ἡ Τουρκία πιστεύει στὰ σοβαρὰ καὶ εἰλικρινῶς π.χ. ὅτι ἡ Θράκη εἶναι κομμάτι της ἢ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι θρακιῶτες καταπιέζονται. Οὔτε πιστεύει κανεὶς στὰ σοβαρὰ ὅτι ἂν π.χ. ἡ Ρωσία κερδίσει στὴν Οὐκρανία, τότε ἡ «διεθνὴς κοινότητα» (;) ἔχοντας συνηθίσει (!) σὲ τέτοιες εἰσβολές, λὲς καὶ εἶναι τῆς μόδας, θὰ ἀδιαφορήσει γιὰ μιὰ τουρκικὴ εἰσβολὴ «σωτηρίας τῶν Μουσουλμάνων ἀπὸ τοὺς καταπιεστὲς Ἕλληνες» ἢ καὶ θὰ τὴν ὑποστηρίξει μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἡ Τουρκία θὰ μιλᾶ τὴ γλώσσα τῶν γενοκτονιῶν καὶ τῆς καταπίεσης ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὸ μπερδεύει τὶς προφάσεις μὲ τὶς αἰτίες. Οἱ Δυτικοὶ ἐγκρίνουν ἢ ἀπορρίπτουν εἰσβολὲς μόνο στὴ βάση τῶν συμφερόντων τους. Ἂν τὴν ἐγκρίνουν, τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Ἑλλάδα, θὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ μία ἢ ἡ ἄλλη αἰτιολογία. Ἂν δὲν τὴν ἐγκρίνουν, τότε θὰ ἀπορρίψουν ἄμεσα τὶς ἀνθρωπιστικὲς διαμαρτυρίες τῆς Τουρκίας. Ἂς μὴν κάνουμε ἀπολογητικὴ τύπου «δὲν δίνουμε ἀφορμές», γιατὶ εἶναι σὰ νὰ πιστεύουμε στὴ δύναμη τῶν λόγων κι ὄχι τῶν ὅπλων. Βλέπουμε πόση γελοία ἀνθρωπιστικὴ προπαγάνδα χρησιμοποιεῖται κατὰ τῆς Ρωσίας. Στὴ σελίδα γνωστοῦ δημοσιογράφου ἂν νομίζω καλὰ σχεδὸν ἔβρισαν τὸν Πούτιν. Τί νὰ ποῦμε, βρὲ παιδιά. Βάλτε καὶ τὴ γνωστὴ φωτογραφία μὲ τὸν βουτηγμένο στὸ πετρέλαιο τοῦ Σαντὰμ κορμοράνο, γιὰ νὰ γελάσουμε μὲ τοὺς οὐνίτες ναζὶ τῆς Οὐκρανίας, ποὺ ἔγιναν ξαφνικὰ πανάρχαιο ἔθνος -στὴν κοιτίδα τῶν Ρῶς. (Φυσικά, εἶναι ἐξίσου «ἀντισαποστάκικο» καὶ λαθεμένο νὰ λὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐκρανικὸ ἔθνος. Ἔστω κι ἂν αὐτὸ εἶναι μόνο οἱ ἐκεῖ ναζὶ καὶ οὑνίτες) Ἐδῶ δὲν κλαίει κανεὶς γιὰ τὸ πραγματικὰ ὑπαρκτὸ ἔθνος τοῦ Θιβέτ, ποὺ ἡ Κίνα ἐξαερώνει, κλαίγονται τώρα γιὰ ἕνα κράτος ὅπου οἱ μισοὶ εἶναι ρωσόφωνοι. Πραγματικά, εἶναι ἐπίσης ἀστεῖο νὰ γίνεται λόγος γιὰ ἀκεραιότητα τῶν συνόρων γενικὰ καὶ ἀόριστα. Στὴν ΕΣΣΔ, τὰ ἐσωτερικὰ σύνορα ἦταν φτιαχτά, τελείως αὐθαίρετα, σύμφωνα μὲ τὸ καπρίτσιο τοῦ καθενὸς γραφειοκράτη. Δὲν εἶναι τὰ σύνορα π.χ. ποὺ ἔχει ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία, ποὺ εἶναι προϊὸν πολέμου καὶ ἰσχύος δύο ἐθνῶν. Στὴν Ἀρμενία, δηλαδή, στὸ Ἀρτσάχ, γιατί δὲν μᾶς ἔπιασε ὁ πόνος μὲ τὴν παραβίαση τῶν πρώην σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων ἐκ μέρους τῶν Ἀρμένιων; Γιατὶ ἀκριβῶς θεωρήσαμε οἱ Ἕλληνες ὅτι τὰ ἐδάφη αὐτὰ εἶναι ἀρμενικὰ ἀπὸ πάντα κι ὅτι τὸ νόμιμο δὲν εἶναι καὶ ἠθικό. Ἂς μὴν συγκρίνουμε λοιπὸν ἀνόμοια σύνορα.

Ἡ παραμύθα τῶν καλῶν Ρώσων διαψεύδεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνατολικοευρωπαῖος ποὺ δὲν τοὺς ἀντιπαθεῖ. Ἴσως μόνο οἱ Σέρβοι, ἀλλὰ κι αὐτοὶ εἶναι θύματα, σὰν τοὺς φιλορώσους Ἕλληνες. Καὶ αὐτὸ φάνηκε μὲ τὸν πόλεμο τοῦ 1999, ὅταν ἀφέθηκαν μόνοι. Οἱ Ρῶσοι εἶναι αὐτὸ ποὺ οἱ Σλαβορῶσοι κατηγοροῦσαν ἐπὶ αἰῶνες τοὺς Βυζαντινοὺς καὶ μεταβυζαντινοὺς Ἕλληνες ὅτι εἶναι: κυνικοί. Ὄχι ὅμως κυνικότεροι ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς ἐχθρούς τους. Ἡ παραμύθα περὶ τῶν κακῶν Ρώσων βασίζεται σὲ ἀκατανόητες ἢ ἰδιοτελεῖς ἐκρήξεις ὀργῆς σχετικὰ μὲ τὴν δῆθεν παράλογη ἀπαίτηση τῆς Ρωσίας, μιὰς στρατιωτικῆς ὑπερδύναμης, νὰ μὴν στοχεύεται μὲ πυρηνικοὺς πυραύλους τοποθετημένους στὴν Οὐκρανία οἱ ὁποῖοι σὲ λίγα λεπτὰ μετὰ τὴν ἐκτόξευσή τους θὰ φτάνουν στὴ Μόσχα. Πῶς ἀντέδρασαν οἱ ΗΠΑ μὲ τοὺς ρωσικοὺς πυραύλους στὴν Κούβα; Τὸ ἴδιο κάνει τώρα καὶ ἡ Ρωσία. Εἶναι δυνατὸν ἕνα τόσο ἀρχαῖο (σχετικὰ μὲ τὸ ἀμερικανικό) ἔθνος νὰ ἀποδεχτεῖ τέτοια συντριβὴ χωρὶς νὰ τὰ παίξει ὅλα γιὰ ὅλα; Ἤ: θὰ μιλᾶμε γιὰ αὐταρχικὴ Ρωσία στὴ χώρα μας, ὅπου ἐπεμβαίνει εἰσαγγελέας γιὰ ὅ,τι γράφεις γιὰ τὸν κορωνοϊό, ὅπου τὰ θύματα τοῦ κορωνοϊοῦ προσμετρῶνταν μὲ τὰ πλέον αὐστηρὰ κριτήρια καὶ τὰ μέτρα ἦταν ἀπὸ τὰ πιὸ αὐστηρὰ παγκοσμίως χωρὶς αὐτὸ νὰ ὁδηγήσει σὲ περιορισμὸ τῶν θυμάτων, ὅπου ἔκλεισαν χωρὶς ἀποδεκτὸ ἀντίλογο τὶς ἐκκλησίες (ἐνῶ στὴ λατρεμένη μας Δύση τὶς ἄφηναν ἀνοικτές, μὲ δικαστικὲς ἀποφάσεις σὲ Ν. Ὑόρκη καὶ Γαλλία), ὅπου σήμερα τιμωρητικὰ οἱ ἀνεμβολίαστοι δὲν δικαιοῦνται δεύτερο πιστοποιητικὸ νόσησης, καὶ τὴ λιστοπετσωμένη χώρα (παλαιότερα: φιλοσύριζα στὰ ΜΜΕ) ὅπου κυβερνοῦν 2-3 πολιτικὲς δυναστεῖες καὶ παραδίπλα στέκονται ἀκλόνητοι γνωστοὶ μαφιόζοι ἐδῶ καὶ 40-30 χρόνια;

Ἡ Ρωσία εἶναι πολὺ μεγάλο ἔθνος γιὰ νὰ δεχτεῖ ποτὲ τὴν ἰδέα ὅτι πρέπει νὰ γίνει ἕνα «εὐρωπαϊκὸ κράτος» ἰσότιμο μὲ κάτι γεωπολιτικοὺς νάνους. Ὁ γερμαναρᾶς Ἔνγκελς ἔγραφε κάπου (1888) ὅτι σκοπὸς εἶναι ὅταν ἀνατραπεῖ ὁ τσαρισμὸς στὴ Ρωσία, ἡ τελευταία νὰ γίνει μιὰ ἄκακη κουλτουριάρα ρωσικὴ πολιτεία, κι αὐτὸ ἦταν τὸ χάπι μὲ τὸ ὁποῖο θὰ χρυσωνόταν ἡ σμίκρυνσή της ξανὰ ἀπὸ αὐτοκρατορία πασῶν τῶν Ρωσιῶν σὲ Μοσχοβία τοῦ 15ου αἰ., πρὸς τέρψη τῶν πεπολιτισμένων καὶ διαφωτισμένων Ἀγγλογάλλων καὶ τευτονοεσθονολιθουανῶν. Ἐντελῶς ἀνερυθρίαστα γράφει ὅτι ἀφοῦ Πολωνοί, Ρουμάνοι, Οὖγγροι καὶ Νοτιοσλάβοι ἀφεθοῦν νὰ ρυθμίζουν τὶς ὑποθέσεις τους χωρὶς ξένη ἀνάμειξη (ποὺ εἶναι μόνο τσαρικὴ ρωσική), τότε «τὸ εὐγενικὸ (σημ.: χαρακτηρισμὸς ποὺ σκλαβώνει!) ἔθνος τῶν Μεγαλορώσων δὲν θὰ ἐπιδιώκει πιὰ ἀνόητες κατακτήσεις πρὸς ὄφελος τοῦ τσαρισμοῦ, παρὰ θὰ ἐκπληρώσει τὸν ἀληθινὸ ἐκπολιτιστικό του προορισμὸ στὴν Ἀσία καὶ θ’ ἀναπτύξει σὲ συνάφεια μὲ τὴ Δύση τὶς σημαντικὲς πνευματικές του ἱκανότητες«. Τέχνες καὶ γράμματα! Στὴ Μόσχα, ἀδελφές μου! Μὲ τὰ μπαλέτα Μπολσόι… Ὁ ρατσιστὴς γερμαναρᾶς πολιτικάντης-φιλόσοφος (ποὺ ἀποκαλοῦσε ἐθνίδια ὅσα ἔθνη ἔστεκαν ἐμπόδιο «στὴν Ἐπανάσταση» μὲ τὶς «πρόωρες ἐπαναστάσεις τους»), βέβαια ξεχνοῦσε τὴ στιγμὴ ποὺ ἔγραφε τέτοιες παχιὲς βλακεῖες ὅτι ἕνας ἀκόμη λαὸς «τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων», οἱ Γερμανοί του, ἀκριβῶς τότε (1871) εἶχαν βαρεθεῖ νὰ εἶναι αἰωνίως ἐθνοκρατικὰ ἀνύπαρκτοι «κουλτουριάρηδες» καὶ μουσικάντηδες, καὶ ἀποφάσισαν νὰ ἱδρύσουν τὴ Γερμανικὴ Αὐτοκρατορία, καὶ «σήμερα ἡ Εὐρώπη, αὔριο ὁ Κόσμος»… Ὁ Ἔνγκελς γράφει ἀλλοῦ (1889-1890), ὅτι μετὰ τὴν πτώση τοῦ τσαρισμοῦ ὁ κουλτουριάρης, δημοκρατικὸς πλέον ρωσικὸς λαὸς δὲν θὰ ἔχει πλέον τὴν ὅρεξη νὰ ἀσχολεῖται μὲ «παιδιακίσματα ὅπως ἡ κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης, τῶν Ἰνδιῶν καὶ τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας» (!). Σωστά: ὁ ρωσικὸς λαὸς θὰ ἄφηνε αὐτὰ τὰ άσήμαντα παιδιακίσματα μόνο στὸ λαὸ τῶν Ἄγγλων καὶ ἐκεῖνο των Γάλλων, ποὺ ἔχουν τέτοιες ποταπὲς χυδαῖες τάσεις γιὰ παγκόσμια κυριαρχία καὶ Ἰνδίες καὶ ἀποικίες… Τέτοιους εὐσεβεῖς πόθους ἔχουν οἱ Δυτικοὶ γιὰ τοὺς Ρώσους, καὶ δὲν ντρέπονται νὰ τὸ λένε. Ἡ Δημοκρατία στὴ Ρωσία τοὺς μάρανε. Λὲς καὶ κυβερνιέται 3 χιλετίες τώρα, καὶ ὑπάρχει, μὲ δημοκρατία ἡ Κίνα. Δὲν εἶναι ἡ δημοκρατία τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὰ πιὸ ἐπεκτατικὰ καὶ φιλοπόλεμα κράτη στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, οὔτε ἡ κοινοβουλευτικὴ Μ. Βρετανία, ὄχι. Ἀλλὰ πρέπει νὰ πιστέψουμε τὶς μαρξιστικὲς θεωρίες ὅτι οἱ «ἐκδημοκρατισμένοι Ρῶσοι» δὲν θὰ κάνουν τέτοια κακὰ πράγματα.

Φυσικά, ἐδῶ δὲν ὑποστηρίζουμε τὸ δικαίωμα τὸ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου μεγάλου κράτους σὲ ἰμπεριαλισμοὺς καὶ ἁρπακτικότητα. Ἡ Ρωσία ἀπὸ τὴν ἵδρυση καὶ μετὰ τῆς Ἐξαρχίας φέρεται ἀνθελληνικά. Δὲν εἶναι λόγῳ ἔνταξής μας στὸ ΝΑΤΟ. Οὔτε χρόνο δίνει στὴν Ἑλλάδα νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἐπερχόμενη Τουρκία (στὴν ὁποία δίνει S-400) οὔτε ἀποδέχεται τὴν ἑλληνικὴ ἐκκλησιαστικὴ πρωτοκαθεδρία, ἀναίσχυντα ἀναγνώρισε ἀμέσως τὰ Σκόπια ὡς Μακεδονία δίχως νὰ τὴν ἔχουμε «ἐκνευρίσει». Τὸ ἂν δὲν ἀναγνωρίζει 69 φύλα εἶναι πάρα πολὺ θετικὸ ἀλλὰ δευτερεῦον μπροστὰ στὴν ὑποστήριξή της πρὸς τὴν Τουρκία. Ἂν κριτήριο φιλίας μας πρὸς κάποιον ἦταν ἡ ἐσωτερική του πολιτικὴ μόνο, τότε νὰ ἀγαπούσαμε καὶ τὸν φιλοσκοπιανὸ Ὀρμπάν. Καὶ θεωρεῖ ὅτι προκειμένου νὰ προστατεύσει μιὰ ρωσικὴ μειονότητα πρέπει νὰ καταλάβει ὅλη τὴν Οὐκρανία (τὸ μὴ ὀρθόδοξο κομμάτι της), θεώρηση ὀρθὴ ἀπὸ ἄποψη ἰσχύος μιὰς ἰμπεριαλιστικῆς ὑπερδύναμης ἀλλὰ ἠθικὰ ἢ καὶ «ἐθνικιστικὰ» μὴ δικαιολογήσιμη. Δείχνουμε ὡστόσο πόσο ξεδιάντροπα προπαγανδιστικὴ εἶναι ἡ ἄποψη γιὰ τοὺς Ρώσους ποὺ «ἐπιτέλους πιά, πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι τὰ παγκόσμια ἀφεντικὰ εἶναι ἄλλοι, κι ὄχι οἱ ἴδιοι»…. Πιὸ πρόχειρη μεταμφίεση τῆς δικαιολόγησης τῆς Ἀγγλοσαξωνικῆς κυριαρχίας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει. Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα ὅταν πατρίδα μας εἶναι ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη. Βλέπουμε ὡς προορισμὸ ὅλων τὸ νὰ γίνουμε Παρίσι -εἰδικὰ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ Παρίσι ἔχει γίνει Κάιρο.

Οἱ Ρῶσοι κέρδισαν τὴν Σιβηρία ὅπως οἱ ΗΠΑ τὴν Κεντρικὴ-Δυτικὴ βόρεια Ἀμερική: μὲ βία καὶ πόλεμο, κι αὐτὸ δὲν συγχωρεῖται ἀπὸ τοὺς μοναχοφάηδες Δυτικούς. Δὲν τίθεται θέμα ὑποκριτικῆς ἠθικολογίας λοιπόν. Ουτε ἠθικῆς ἀνωτερότητας καὶ ἰδεωδῶν τῶν Ρώσων. Τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα εἶναι γνωστά, κατὰ τὰ ἄλλα δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ πρέπει νὰ σπαταλᾶμε ἐθνικὸ κεφάλαιο αὐτοξεμπροστιαζόμενοι κατὰ τῆς Ρωσίας ἢ ὑπὲρ αὐτῆς. Θὰ μπορούσαμε νὰ υἱοθετήσουμε τὴν ἀρχή, ὅτι κάποια πράγματα γίνονται (οἱ ΝΑΤΟϊκὲς ὑποχρεώσεις μας) καὶ δὲν λέγονται, χωρὶς φανφάρα καὶ γελοιότητες τοῦ καλοῦ δούλου ποὺ τρέχει πρῶτος πρῶτος νὰ φωνάξει πόσο ἀνήμπορος εἶναι, μεγιστοποιώντας τὴν ἀνημποριά του. Κυρίως, νὰ μελετήσουμε τὴν Τουρκία.

Advertisement