οἱ αἰσιόδοξοι

Ὑφίσταται μιὰ αἰσιοδοξία στοὺς ὑποστηρικτὲς τόσο τῆς Ρωσίας ὅσο καὶ τῆς Δύσης σχετικὰ μὲ τὶς δυνατότητές τους νὰ ξεπεράσουν τὴν πολύπλευρη σημερινὴ κρίση. Πρὶν ἀπὸ δεκαετίες, ὁ Καστοριάδης εἶχε ὑποστηρίξει ἐπικριτικὰ ὅτι ἡ Δύση προσφέρει στὸν Τρίτο Κόσμο σκουπίδια ὅπως τὴ Μαντόνα, μὲ τὰ ὁποῖα δὲν γίνεται νὰ ἑλκύσει στὶς δυτικὲς ἰδέες τὸν ὑπόλοιπο πλανήτη. Παράλληλα, τόνιζε ὅτι μόνο ἡ Δύση εἶναι ἱκανὴ καὶ ἔχει ἀσκήσει κριτικὴ στὸ παρελθόν της καὶ τὶς παραδόσεις της ὅταν αὐτὲς εἶναι ἀρνητικές. Ὁ καστοριαδισμός (μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ συγκεκριμένος φιλόσοφος ἐξέφρασε μὲ σαφήνεια τὴν εἰκόνα τῆς Δύσης γιὰ τὸν ἑαυτό της) πιστεύει ὅτι μόνο ἡ Δύση ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀσκεῖ αὐτοκριτικὴ ὥστε νὰ αὐτοβελτιώνεται καὶ νὰ ξεπερνᾶ τὰ λάθη, τὰ προβλήματα καὶ τὶς παραλείψεις της. Αὐτὴ ἡ πίστη συνδυάζεται μὲ τὴν περιγραφὴ τῶν πλανητικῶν ἀντιπάλων της ὡς θεοκρατῶν, ὡς μανδαρίνων, ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων διαρκῶς ἀπάνθρωπων, ὡς ὀλιγαρχῶν, ἐθνικιστῶν, πολεμοχαρῶν, μὴ σεβόμενων τὴ στοιχειώδη ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καὶ ἀξία, τὶς ἐκλογὲς καὶ τὴ δημοκρατία. Ὡστόσο, ἀναρωτιέται κανεὶς πῶς γίνεται ἡ ἴδια Δύση ποὺ προσφάτως ὑποστήριξε αὐταρχικὰ μέτρα ἀκόμη καὶ κατὰ ἀπόψεων νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἴδια εἶναι φιλελεύθερη καὶ ἀποδέχεται τὴν κριτικὴ καὶ δὲν τιμωρεῖ τὴν ἀντίθετη ἄποψη.

Καταρχάς, οἱ δυτικὲς χῶρες ποὺ κηρύσσουν τὸν πόλεμο τοῦ Καλοῦ στὸ Κακὸ διατηροῦν πολὺ καλὲς καὶ στενὲς σχέσεις μὲ τὸ Κακὸ αὐτό, δηλαδὴ μὲ ἀρκετὰ αὐταρχικὰ καθεστῶτα ἀπὸ τῶν ὁποίων τὸν αὐταρχισμὸ ἢ τὸν μιλιταρισμὸ καὶ τὶς σφαγὲς οὐδόλως ἐνοχλεῖται ἡ Δύση. Ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι φύσει λιγότερο φιλοπόλεμη, τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια ἕως σήμερα. Στὸ ἐπίπεδο τῶν διεθνῶν σχέσεων δὲν ἔχει σημασία ἡ διάκριση δημοκράτες – ἀντιδημοκράτες. Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ποὺ οἱ ὀλιγάρχες καὶ οἱ ἐθνικιστὲς καταπατοῦν εἶναι ἁπλῶς σημαία εὐκαιρίας γιὰ τὶς κρατικές, οἰκονομικὲς καὶ γεωπολιτικὲς ἐπιδιώξεις τῶν Δυτικῶν. Ἐδῶ θὰ ἐπιχειρηματολογήσει κάποιος ὅτι παρὰ ταῦτα, ἡ κριτικὴ ὑφίσταται, καὶ μόνο στὴ Δύση τῆς ἐπιτρέπεται νὰ ὑφίσταται. Συνεπῶς, ἔχουμε δύο κατηγορίες «κριτικῶν». Ὅσους πραγματικὰ παίζουν ἐν γνώσει τους μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῶν δικαιωμάτων γιὰ χάρη τῶν συμφερόντων καὶ κατόπιν ἀνταμείβονται ποικιλότροπα. Καὶ ὅσους ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ συνειδησιακὰ ἔντιμα λειτουργοῦν ὡς δυτικὸ ἄλλοθι καὶ ὡς βαλβίδα ἐκτόνωσης τῆς δυτικῆς ἀγανάκτησης γιὰ τὴ δυτικὴ ἀναντιστοιχία διακηρύξεων καὶ πράξεων. Λένε οἱ δεύτεροι: «Βεβαίως ἔχουμε τὴν ἐργαλειακὴ ἐκμετάλλευση τῆς ἰδεολογίας τῶν ἀνθρώπινων κ.λπ. δικαιωμάτων ἀπὸ τὰ συμφέροντα ποὺ κυριαρχοῦν στὴ Δύση, ἀλλά, νά, δεῖτε, ὑπάρχει π.χ. κι ὁ Τσόμσκι, ποὺ καταγγέλλει τὴν ἐκμετάλλευση, καὶ ἔτσι ὑπάρχει περίπτωσει νὰ εἰσακουστεῖ», λὲς καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ κάθε Τσόμσκι ἄλλαξε ποτὲ στὸ παραμικρὸ τὶς γεωπολιτικὲς καὶ οἰκονομικὲς ἐπιδιώξεις καὶ πρακτικὲς τῆς Δύσης σὲ βάρος τρίτων. Ἂν εἶναι νὰ μιλᾶμε προκειμένου ἁπλῶς νὰ μιλᾶμε, χωρὶς πολιτικὸ ἀντίκρυσμα, τότε «ἔχουμε καὶ Τσόμσκι, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν», ὅπως ἔχουμε γκαζόζα στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ ὄχι στὴν Οὐγκάντα. Ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι ἀναποτελεσματικὴ στὸ ἐπίπεδο αὐτό, τῶν τωρινῶν διεθνῶν σχέσεων· ἢ ὑποκριτική. Καὶ νὰ μὴν ὑπῆρχε, τὰ ἴδια θὰ γίνονταν. Ἂν ὑπάρχει ὡς ἀξιοπερίεργο ἀκαδημαϊκὸ ἢ δημοσιογραφικὸ φαινόμενο, καλῶς ὑπάρχει. Ἀλλὰ δὲν συνεπάγεται τίποτα πρακτικά.

Δεύτερον, ἡ Δύση ἐδῶ καὶ καιρὸ βρίσκεται ὑπὸ ἕνα ἰδιότυπο αὐταρχικὸ καθεστὼς ἔκτακτης ἀνάγκης, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ «μέτρα ἀσφάλειας» ἐξαιτίας τῆς ἐπίθεσης στὶς ΗΠΑ τὸ 2001 καὶ ἔφτασε ἕως τὴ διαχείριση τῆς πανδημίας. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ στὸν ἰδιότυπο πολυκομματικὸ μονοκομματισμό, ὅπου π.χ. Τσίπρας καὶ Μητσοτάκης ἔχουν λίγο πολὺ τὴν ἴδια ἰδεολογικὴ ἀτζέντα, ὄχι μόνο σὲ νέα ἀλλὰ καὶ σὲ σοβαρὰ θέματα. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ μὲ τὴν μεταχείριση ποὺ ὑφίστανται τὰ μικρὰ κόμματα, ποὺ οὔτε κἂν στὴν κρατικὴ τηλεόραση ἀντιμετωπίζονται μὲ ἰσότιμο τρόπο κατὰ τὶς ἐκλογές. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ φανεῖ ἐπίσης μὲ τὸν ἀπόλυτο πλέον ἀποκλεισμὸ τῆς ἀντίθετης ἄποψης ἀπὸ τὰ κυρίαρχα ΜΜΕ σὲ θέματα ἀπόλυτης προτεραιότητας γιὰ τοὺς κυβερνῶντες. Ὅπως εἶχε πεῖ ἕνας Ἀριστερός (ἡ Ἀριστερὰ ἦταν πάντοτε αὐταρχική, εἰδικὰ ὅταν ἐπευφημεῖται ὡς δημοκρατική), «στὰ παλιὰ χρόνια λέγαμε στὸ βλάκα ποὺ μιλοῦσε στὸ μπὰρ νὰ βγάλει τὸν σκασμό». Τώρα, τὰ δυτικὰ καθεστῶτα ἄκουσαν τὸ παράπονο τοῦ δῆθεν δημοκράτη. Δὲν ἀξίζει νὰ ποῦμε πολλὰ γιὰ τὴν προφανὴ καὶ πάντοτε παρατηρήσιμη κυριαρχία τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας στὴ Δύση, καὶ γιὰ τὴ διόγκωσή της μετὰ τὸ 1991, ὅταν ἐξαφανίστηκε ὁ σοβιετικὸς μπαμπούλας ποὺ ἐξανάγκαζε τὴ Δύση στὴν ἀναδιανομὴ τῶν κερδῶν καὶ στὴν ἀποτροπὴ τῆς δημιουργίας μεγάλου χάσματος πλουσίων καὶ μεσαίων-κατώτερων τάξεων. Αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ μεταφορὰ τῶν ἐπενδύσεων ἐκτὸς Δύσης ἀναπόφευκτα ὁδήγησαν καὶ στὴν ὑποβάθμιση τοῦ ἐπιπέδου ζωῆς, μὲ συμμορίες ἀποβλακωμένων νεαρῶν, μαφίες, ἐπίδοξα πορνίδια (κατὰ τὸ πρότυπο τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν), ἐξάπλωση τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ. Ἀκόμη καὶ θρησκευτικὰ δικαιώματα καταπατήθηκαν λὲς καὶ ζούσαμε στὴν Ἀλβανία τοῦ Χότζα, καὶ ἄνθρωποι μεγαλύτερων ἡλικιῶν γιὰ τοὺς ὁποίους ἀκριβῶς, ὑποτίθεται, ἔγινε ὅλη ἡ προσπάθεια μὲ τὸν κορωνοϊό, καταδικάστηκαν τιμωρητικὰ νὰ δίνουν λεφτὰ ἐπειδὴ δὲν θέλουν… νὰ σωθοῦν. Σὲ τί ἀκριβῶς διαφέρει ἡ Δύση ἀπὸ τὴ Ρωσία; Στὸ ὅτι ἂν κατακρίνουμε τὴν κυβέρνηση δὲν μᾶς συλλαμβάνουν, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ εἰσαγγελεῖς, ἁπλοὶ χρῆστες τοῦ διαδικτύου καὶ ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες (ΜΚΔ) ὀργώνουν τὸ διαδίκτυο μήπως βροῦν κάποιον νὰ διαφωνεῖ μὲ τὶς ἀντιλήψεις τῆς κυβέρνησης; Δὲν συλλαμβάνονταν καὶ ξυλοκοποῦνταν ὅσοι διαμαρτύρονταν τὸ 2018 γιὰ τὴ συνθήκη τῶν Πρεσπῶν; Δὲν ἔριχναν χημικὰ σὲ οἰκογένειες; Ἀγνοοῦμε τὴ μοίρα ἀτόμων (π.χ. Ἀνσάζ) ποὺ ἀποκάλυψαν κρατικὰ ἀρχεῖα καὶ ὑφίστανται διώξεις; Κατάντησε ἡ δημοκρατία μας κάτι ἄλλο ἀπὸ μιὰ ὀλιγαρχία βουλευτικῶν τζακιῶν, κάποια διάρκειας ἑνὸς αἰώνα, διαρκῶς ἐπανεκλεγόμενων γόνων τους, μὲ ψηλομύτηδες πρωθυπουργοὺς ποὺ ἐκλέγονται ἐπειδὴ ἔχουν τὸ ἴδιο ἐπώνυμο μὲ τὸν πρωθυπουργὸ μπαμπά τους; Εἴμαστε σίγουροι ὅτι δὲν παρακολουθούμαστε ἀπὸ τὰ κινητά μας, ἀπὸ κάμερες στὸ σπίτι (π.χ. τουλάχιστον 2-3 φορές, προσωπικά, ὅταν συζητοῦσα σπίτι μου μὲ τὴν οἰκογένειά μου γιὰ συγκεκριμένη ἀρρώστεια ἢ συγκεκριμένο ἀθλητικὸ χόμπυ, τὴν μεθεπόμενη εἴδα στὰ ΜΚΔ νὰ μοῦ διαφημίζονται γιατροὶ καὶ θεραπεῖες γιὰ τὴν ἀρρώστεια αὐτήν, καὶ μαγαζιὰ ἐξοπλισμοῦ γιὰ τὸ χόμπυ αὐτό, ἀντίστοιχα), ἀπὸ τὸ μέηλ μας, ποὺ ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητο, ἄρα δὲν πειράζει ἂν τυχὸν τὸ δοῦν; Τιμωρήθηκε ποτὲ κανεὶς γιὰ τὴν παρακολούθηση χιλιάδων ἢ ἑκατομμυρίων πολιτῶν στὴ μὴ ὀλιγαρχικὴ καὶ μὴ μαφιόζικη Δύση; Ἂν δὲν τιμωρήθηκε, τότε τί δημοκρατία ἔχουμε πέρα ἀπὸ ἐκείνη κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς ψήφου; Ἡ κανονικότητα στὸ ὑπόλοιπο, ἀνώδυνο γιὰ τὸ κάθε καθεστώς, τμῆμα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἔχουμε κάτι τὸ ἀσύγκριτα ὑπέρτερο, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ ὁ κάθε Πούτιν ἐπειδὴ εἰσέβαλε στὴν Οὐκρανία; Ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀνώτερη αὐτοκριτικὴ ἱκανότητα τῆς Δύσης ὅταν ἀπαγορεύεται ἡ κριτικὴ ἢ πετιέται στὰ ἀζήτητα τῶν ΜΜΕ καὶ στὴ χοάνη τῶν ἄπειρων ἀπόψεων τοῦ διαδικτύου; Δὲν εἶναι, τελικά, μόνο λόγια; Δὲν βιώνουμε, ὅσοι διαφωνοῦμε μὲ τὶς κυρίαρχες ἀπόψεις, ἕναν ἐξοντωτικὸ νεομακαρθισμό; Δίνει εὐχαρίστηση δημοκρατικῆς αὐτοκριτικῆς ὑπεροχῆς στοὺς ταυτισμένους μὲ τὴ Δύση τὸ ὅτι ἔχουμε ἁπλῶς «δολοφονίες χαρακτήρων» κι ὄχι δολοφονίες ἀνθρώπων; Πόσο δημοκράτες αἰσθάνονται ὅσοι τσουβαλιάζουν ὡς ὁπαδοὺς τοῦ τάδε καὶ τοῦ δείνα ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν τὶς ἀπόψεις τῶν τάδε καὶ δείνα ἀλλὰ ἁπλῶς διαφωνοῦν μὲ τὶς ἀπόψεις τοῦ καθεστῶτος στὸ συγκεκριμένο σημεῖο; Μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ἡ σημερινὴ δημοκρατία ἔστω καὶ μὲ ἐκείνη ποὺ εἴχαμε τὸ ’80; Στὸ ὅτι βγάζουμε 500-1000 € ἀντὶ τῶν 300 € τῶν Ρώσων κ.λπ., εἶναι τὸ πραγματικὸ ζήτημα; Οἱ Ἀθηναῖοι στὸν Μαραθώνα, μὲ τὰ δημοκρατικά τους κεκτημένα, εἶχαν ἀπέναντί τους τὸν ἰσχυρότερο κολλεκτιβισμὸ τῆς ἐποχῆς, τοὺς Πέρσες. Τί ἀκριβῶς ἀντιδικτατορικὸ σήμερα ἀντιτάσσεται στὸν «δικτάτορα Πούτιν»; Τὸ νὰ μὴ μπορεῖς νὰ πουλᾶς καὶ νὰ ἀγοράζεις χωρὶς πιστοποιητικὰ ἐμβολιασμοῦ καὶ νὰ πληρώνεις 100 € πρόστιμο μὲ βάση ἡλικιακὰ κριτήρια; Ποιὰ ἀνώτερη ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ ἀξία δείχνει ἡ περιφρονητικὴ ἀναφορὰ σὲ «ρώσους ὀλιγάρχες» (ποὺ εἶναι τέτοιοι), ὅταν αὐτὴ τὴν ὁρολογία χρησιμοποιοῦν οἱ Νιοὺ Γιὸρκ Τάιμς ἢ ἡ Οὐάσινκτον Πόστ, δυὸ φυλλάδες; Ποιὸς δίνει παγκόσμια γραμμὴ καὶ ἐπιβάλλει τὴν δική του ἰδιοτελὴ ἑρμηνεία πάνω σὲ κοινὰ χρησιμοποιούμενες φράσεις καὶ ἀπόψεις; Ἕνας παγκόσμιος κυρίαρχος ἢ ἕνας ἀσήμαντος;

Οἱ ἀντιδημοκρατικὲς πρακτικὲς τῆς Δύσης εἶναι δεδομένες καὶ δὲν θὰ ἀλλάξουν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους γι’ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ Δύση θέλει νὰ ἀνταγωνιστεῖ τὶς ἀναδυόμενες μὴ δυτικὲς ὑπερδυνάμεις, καὶ ἀντιγράφει τὶς μεθόδους κοινωνικῆς πειθάρχησης ποὺ αὐτὲς ἔχουν ἀναπτύξει. Λοκντάουν ἐφάρμοσε ἡ Κίνα, λοκντάουν ἐφάρμοσε καὶ ἡ Δύση. Ἐξαιτίας τῶν ἐπιλογῶν τῆς Δύσης σχετικὰ μὲ τὸ ποιὰ ὁμάδα ἔχει τὴν ἰδεολογικὴ ἡγεμονία στὸ ἐσωτερικό της, τὸ μὴ δυτικὸ πρότυπο ὄχι ἁπλῶς θὰ ἐπικρατήσει ἔναντι τῶν ὑπολειμάτων τῆς δυτικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ θὰ καταστεῖ μονίμως κυρίαρχο παρὰ τὰ λόγια περὶ «αὐτοκριτικῆς ὑφιστάμενης μόνο στὴ Δύση». Πολιτισμοὶ ὁλόκληροι ἀντικαταστάθηκαν στὸ παρελθὸν χωρὶς βιολογικὴ ἐξόντωση τῶν μελῶν τους, καὶ οἱ βιολογικοί τους ἀπόγονοι μετὰ ἀπὸ 5-6 γενιὲς δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ νοσταλγία πρὸς τὸν πολιτισμὸ τῶν βιολογικῶν προγόνων τους. Ἡ Δύση ποῦ καὶ ποῦ τονώνει τὴν αὐτοπεποίθησή της μὲ διακηρύξεις ἀνωτερότητας, ὅταν βρίσκεται ἀντιμέτωπη μὲ κάποιον ἰσχυρὸ ἐχθρό, σκεπτόμενη ὅτι ἡ ἴδια δὲν σκέφτεται ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι στὸν πλανήτη, ναρκισσιστικά.

Ἡ αἰσιοδοξία τῶν δυτικόφιλων μὲ βάση τὸ «νὰ ἔχουμε νὰ λέμε, μὲ τὴν αὐτοκριτικὴ ἱκανότητά μας» δὲν εἶναι μόνο μὴ ἀβάσιμη. Στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων εἶναι μιὰ αὐτοδικαιολόγηση τῶν συνεχιζόμενων ἐπεμβάσεων τῆς Δύσης. Δὲν μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ τὴν τελευταία τρύπα τοῦ ζουρνᾶ, τὴν Ἑλλάδα, ποὺ νομίζει ὅτι ἂν εἶναι μικρὰ πλὴν τίμια (λὲς καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ μικρά, καὶ παρουσιάζει τὸν ἐξαναγκασμό της αὐτὸν ὡς ἠθικὴ ἀρετή) θὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν Τουρκία*. Ἡ κριτική της στὴ Ρωσία ἐξηγεῖται καί –ὑπὸ τὴν ἐννοια αὐτή– γίνεται κατανοητή: Ὡς ἔσχατη αὐταπάτη τῆς ἠθικολογία ποὺ τάχα θά (ἀναγκάσει τὴ Δύση νά) μᾶς ἀναγνωρίσει δικαίωμα στὴν ὕπαρξη. Ἡ Δύση πάντα ὡς ἀποικία της μᾶς βλέπει, στὴν ὁποία ἔφτιαξε καὶ ἐγκατέστησε Ἕλληνες ἀπογόνους τῶν Ἀρχαίων στὴ γῆ τῶν ἐξαφανισμένων Ἀρχαίων. Φυσικά, δὲν εἴμαστε κατὰ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ἀλλὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι ὑπαρκτὸ καὶ ὑπολογίσιμο μόνο ἐὰν καὶ ὅσο μπορεῖς νὰ τὸ ἐφαρμόσεις σὲ ὅλους. Ἀκριβῶς ὅπως γιὰ νὰ ἀκουστεῖ ἡ μουσική, πρέπει κάποιος νὰ παίξει τὴ μουσική, ἀλλιῶς «ἀκούει φωνές». Μιλᾶμε, ἀντιθέτως, γιὰ τὰ δυτικὰ θὶνκ τὰνκ αὐτῆς τῆς ἠθικολογίας, ἀπὸ ὅπου ἀπορρέει καὶ διαχέεται στὴ χώρα μας ἡ ἱερὴ ὀργὴ τῆς Δύσης ἐπειδὴ ἡ Ρωσία ξανασήκωσε κεφάλι ἐνῶ κανονικὰ μόνο ἡ Δύση ἔχει δικαίωμα σὲ τέτοια πράγματα. Οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοὶ συνήθως λένε ὅτι κάνουν πόλεμο γιὰ νὰ ἐξάγουν δημοκρατία –τὴν ὁποία δὲν ἔχουν μαφιόζοι στρατοκράτες σὰν τὸν Πούτιν. Εἴδαμε βέβαια τί δημοκρατία ἔφερε π.χ. ἡ Ἀραβικὴ Ἄνοιξη. Οἱ ἴδιοι οἱ φιλοδυτικοὶ τῆς Ἑλλάδας καταγγέλλουν τὸν ἕναν καὶ τὸν ἄλλο ὡς ρωσόφιλο (ἐδῶ ἡ λογικὴ ἐπιχειρηματολογία ἔχει καταστεῖ περιττή, καὶ ἀρκοῦν οἱ ταμπέλες), ἐνῶ θεωροῦν αὐτονόητο καλὸ νὰ ὑπάρχουν πράκτορες καὶ δεδηλωμένοι ἄνθρωποι τῶν Ἀμερικάνων. Τέτοια καστοριαδικὰ ἐπιχειρήματα ταιριάζουν γάντι στοὺς Δυτικούς, εἶναι τὸ τερπνὸ μετὰ τοῦ ὠφελίμου. Σὲ μᾶς ὅμως; Ὅπως καὶ νά ‘χει, οἱ ἡγέτες μας δὲν διακήρυξαν τὴν ὁμοιότητα τῶν περιπτώσεων Κύπρου καὶ Οὐκρανίας· ἀντιθέτως, ἀναίσχυντα εἶπαν ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ μεταπολεμικὰ στὴν Εὐρώπη συμβαίνει τέτοιος πόλεμος. Ἑπομένως, ἡ μοναδικὴ δικαιολογία γιὰ τὴν ὁποία κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδεχτεῖ τὴν ἔνθερμη στήριξη τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης στὴν Οὐκρανία, δὲν δόθηκε ποτέ.

Ἀστήρικτα αἰσιόδοξοι εἶναι ὅμως καὶ ὅσοι βλέπουν στὴν κατεδάφιση τῆς Δύση κατὰ τὴν ἀναμέτρησή της μὲ τὴ Ρωσία σήμερα κάτι καλό. Γιατὶ φαντάζονται μιὰ φυσικότητα καὶ καθημερινότητα ἡ ὁποία εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν τῶν τελευταίων δύο δεκαετιῶν, χωρὶς ὡστόσο νὰ εἶναι παρόμοια (ἐκείνη ποὺ φαντάζονται) μὲ ἐκείνη τῶν προ/παππούδων μας. Αὐτῶν ἡ ζωή τους εἶναι τὸ γυμναστήριο καὶ ὁ καφές, πέρα ἀπὸ τὰ ΜΚΔ. Γι’ αὐτὸ ἐξοργίστηκαν μὲ τὸν ἀποκλεισμό τους ἀπὸ τὰ μέρη αὐτὰ ὡς ἀνεμβολίαστων. Οἱ ἐσωτερικοὶ ἐχθροὶ τῆς καθεστωτικῆς Δύσης εἶναι, ὅπως ἔχει μαλλιάσει ἡ γλώσσα μου νὰ λέω, καὶ θὰ τὸ λέω γιὰ πάντα, φυγότεκνοι κι ὄχι μὲ παιδιὰ πολλὰ ὥστε νὰ κατακλύσουν μὲ αὐτὰ τὴ Δύση. Στὴν καλύτερη περίπτωση, εἶναι ἀφελεῖς. Ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε ποῦ πάει ὁ κόσμος μὲ τὴν ἀναπόφευκτη ἐπικράτηση τοῦ ἐκτὸς Δύσης κόσμου, μποροῦμε νὰ κυττάξουμε στὶς λατινοαμερικανικὲς φαβέλες (παιδικὴ πορνεία, ναρκωτικά, συμμορίες), στὶς ἰσλαμικὲς πόλεις (μὲ τὶς ἐκεῖ ἐνδοοικογενειακὲς σχέσεις τοῦ ξυλοφορτώματος, καὶ τὴ θεοκρατία), καὶ στὸν κινεζικὸ κολλεκτιβισμὸ στὸν ὁποῖο ὁ κομισάριος θὰ σοῦ ὑπαγορεύει πόσα παιδιὰ θὰ κάνεις, σήκω-κάτσε, καὶ θὰ σὲ τιμωρεῖ ἀνάλογα. Δὲν παραθέτω περισσότερα ἀντιπαραδείγματα ἐνάντια στὴν ἀβάσιμη αἰσιοδοξία τῶν ἀντιδυτικῶν, γιατὶ ἡ δυτική μας ἀντίληψη παρέχει αὐτομάτως πολλὰ παραδείγματα τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι μὴ Δυτικὸς καὶ νὰ ἔχεις τὰ δικαιώματα τῆς γυναίκας στὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ἰνδία ἢ τοῦ ἐργάτη στὴν Κίνα καὶ τὴν Λατινικὴ Ἀμερική, καὶ τὴν Ἀφρική.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι γενικὰ αἰσιόδοξοι, γιατὶ τὸ τελευταῖο πράγμα ποὺ πεθαίνει εἶναι ἡ ἐλπίδα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θέλουν νὰ δοῦν ποῦ βαδίζει ὁ κόσμος μὲ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη λογική. Μὲ τὰ λόγια τοῦ Κονδύλη, ὁ σημερινὸς κυρίαρχος ἐπικαλεῖται τὴν Λογική, ὁ αὐριανὸς τὴν Ἐλευθερία.

*Ἀκριβῶς ἔτσι τὸ εἶπε ὁ πρωθυπουργός, ὅτι «θὰ μπορέσουμε νὰ ζητήσουμε στήριξη ἂν χρειαστοῦμε κάτι ἀνάλογο» μὲ τοὺς Οὐκρανούς, καί «μὲ ποιὸ ἠθικὸ ἀνάστημα θὰ ζητήσουμε αὔριο, ἄν, ὅ, μὴ γένοιτο, χρειαστεῖ ἀλληλεγγύη ἀπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο;» Αἰθεροβάμωνες. Ὁ Παπαχελᾶς, ἀπὸ τοὺς καλύτερους Ἕλληνες δημοσιογράφους, σὲ ἄρθρο του γράφει στὰ σοβαρὰ ὅτι τὰ εὐρωπαϊκὰ ΜΚΔ θὰ κάνουν τὴ ζωὴ δύσκολη στὸν Ἐρντογὰν ἐὰν αὐτὸς καταλάβει ἑλληνικὰ νησιά, γιατὶ θὰ πιέσουν τὶς κυβερνήσεις τους! Σὲ τέτοια πελάγη φαντασίας πλέουν οἱ ἐλίτ ποὺ προετοιμάζονται γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μιὰ τουρκικὴ ἐπίθεση.

Advertisement