Ξύπνησα πρωί, τραγούδησα τὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο (τῆς Οὐκρανίας, φυσικά. Ποιᾶς ἄλλης νομίζατε;). Ἔφαγα, μπῆκα στὸ ἁμάξι, ἄνοιξα τὸ ραδιόφωνο. Σταθμὸς 1, ἔπαιζε τὸν Οὐκρανικὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο, Σταθμὸς 2, τὸ ἴδιο. Ὅλοι οἱ σταθμοὶ τῆς πόλης ἐκείνη τὴν ὥρα ἔπαιζαν τὸν ὕμνο τῆς ἁγίας, μαρτυρικῆς Οὐκρανίας. Ἔφτασα στὴ δουλειά. Μόλις ποὺ πρόλαβα: Τὴν ἔπαρση τῆς Οὐκρανικῆς Σημαίας. Συγκινημένοι ψάλλαμε τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο. Κάποιοι εἶχαν φέρει καὶ ρωσικὲς σημαῖες (ποὺ κατασχέθηκαν ἀπὸ σπίτια ρώσων πρακτόρων ποὺ ἦρθαν 30 χρόνια πρίν) καὶ τὶς ποδοπατοῦσαν ἐνῶ ἔψελναν. Τὸ ἀπόγευμα, εἶδα στὶς εἰδήσεις ὅτι ὅλα τὰ ἐπίθετα ὁμογενῶν σὲ -ώφ ἢ ἄλλη ρωσικὴ κατάληξη θὰ πάρουν οὐκρανικὲς καταλήξεις, γιὰ νὰ ξεπλυθεῖ τὸ μίασμα.
Τὸ βράδι, ποὺ πῆγα στὸ Μέγαρο, ἀφοῦ πετάξαμε ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα δυὸ τύπους ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ καταδικάσουν τὴ Ρωσία κατὰ τὸν ἔλεγχο τῶν εἰσιτηρίων τους, εἴπαμε τρεῖς φορές «Κατάρα στὴν ἀντιδημοκρατικὴ Ρωσία!». Κάποιος ποὺ παρατήρησε ὅτι καὶ ἡ Ἀρμενία τὸ 1990 κατέλαβε παράνομα περιοχὲς ποὺ βάσει τῶν σοβιετικῶν συνόρων ἦταν ἀζέρικες, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ Ἕλληνες δὲν ταχθήκαμε μὲ τὸ μέρος τῶν Ἀζέρων ποὺ δέχονταν ἐπίθεση τότε, κι ὅτι κατὰ συνέπεια ἐφαρμόζουμε διπλὰ κριτήρια, λυντσαρίστηκε ἀπὸ τοὺς μουσικοὺς τῆς ὀρχήστρας. Πρὶν κοιμηθῶ τὸ βράδυ, βγήκαμε στὰ μπαλκόνια καὶ ψάλλαμε χειροκροτώντας τὸν Οὐκρανικὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο ὅλη ἡ γειτονιά.
Χρονογραφίες 