ἐθνικιστικά

Ἡ σύγκριση Κύπρου ἢ Ἑλλάδας, καὶ Οὐκρανίας συνεπάγεται τὴν ἀντίληψη ὅτι κάθε ἰσχυρισμὸς τοῦ ἐπιτιθέμενου εἶναι σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὀρθὸς ἢ ἄδικος, δηλαδὴ ὅτι ἀνώτερη ἀρχὴ δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξη ἀδικιῶν ἀλλὰ ἡ κρατικὴ ἀκεραιότητα.

Ἂς ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐθνικιστὲς ἢ ἐθνοκρατιστές. Ἀγαπᾶμε τὸ ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος καὶ τὸ κυπριακὸ κράτος, ὄχι γιατὶ εἴμαστε ἐθνοκρατιστὲς ἀλλὰ μόνο γιατὶ αὐτὰ ἐκφράζουν κι ἐνσαρκώνουν στὴν ἐποχή μας τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Ὁ ἐθνικισμὸς ὡς ὕψιστη ἀρχὴ λογικὰ συνεπάγεται τὴν ἄποψη ὅτι θα λυπηθοῦμε ὡς Ἕλληνες ἀπὸ μιὰ ἐνδεχόμενη μελλοντικὴ διάλυση τοῦ ἀλβανοκοσσοβαρικοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ κράτους πιστεύοντας στὴν ἀρχὴ τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν ἐθνῶν.

Πράγματι, αὐτὸ εἶναι ἀνεξήγητο ἀστεῖο. Οὔτε κἂν ὁ Μὰρξ δὲν καταδίκαζε ὡς κακοὺς ὅλους συνολικὰ τοὺς ἰμπεριαλιστικοὺς πολέμους, ἀλλὰ πρῶτα ἐξέταζε ἐὰν αὐτοὶ συμφέρουν τὴν ἐξαιτίας τῶν πολέμων πρόοδο ποὺ θὰ προκληθεῖ καὶ ποὺ κατόπιν θὰ φέρει τὴν Ἐπανάσταση. (Τὸ ξέρουν αὐτὸ ὅσοι καταδικάζουν -ὡς Λενινιστές- κάθε ἰμπεριαλιστικὸ πόλεμο;) Γιατί, μιλώντας γιὰ τὰ ἔθνη-κράτη, νὰ εἶναι ὕψιστη ἀρχὴ ἡ ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα κάθε κράτους;

Ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ, ὅσοι παλιὰ φώναζαν ὑπὲρ τῆς ἀρμενικῆς κατοχῆς ἀζερικῶν ἐδαφῶν καὶ κατὰ τῶν διεθνῶς ἀναγνωρισμένων σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων Ἀρμενίας-Ἀζερμπαϊτζάν, τώρα φωνάζουν ὑπὲρ τῶν ἴδιων σοβιετικῶν ἐσωτερικῶν συνόρων Οὐκρανίας-Ρωσίας καὶ κατὰ τῆς ρωσικῆς κατοχῆς οὐκρανικῶν ἐδαφῶν. Καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἔχουμε διαβάζει μὲ τὰ ματάκια μας, ὅσους τότε δικαιολογοῦσαν τὴν ἀπραγία τῆς Ρωσίας νὰ βοηθήσει ἔνοπλα τὴν Ἀρμενία λέγοντας πὼς εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι αὐτὰ ἦταν τὰ δεδομένα ἀρμενιο-ἀζέρικα ἱερὰ κι ἀπαραβίαστα σύνορα, τώρα αὐτοὶ λένε ὅτι τὰ σοβιετικὰ σύνορα Ρωσίας-Οὐκρανίας ἦταν φτιαχτά. Οἱ ἱερὲς ἀρχὲς ἀναποδογυρίστηκαν.

Τὰ πράγματα ἐξηγοῦνται ἁπλά: Δὲν ὑπάρχει κάποιος κανόνας, ὡς ἱερὴ ἀρχή, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ποιὸς ἔχει δίκαιο. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα κριτήριο, αὐτὸ τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας, τότε καὶ οἱ δυὸ μεριές, φιλορῶσοι-φιλοουκρανοί, δὲν τὸ πληροῦν. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τῆς ἀδικίας δὲν εἶναι λιγότερο ἀσαφές. Γιατὶ ὁ ἐπιτιθέμενος μπορεῖ κάλλιστα νὰ εἶναι σὲ εὐρύτερη ὀπτικὴ (χρονικά) ὁ ἀμυνόμενος ποὺ (γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸ πρῶτο χτύπημα τοῦ Παναγιώτη Κονδύλη) ἀποφασίζει ὅτι δὲν πάει ἄλλο κι ὅτι μετὰ ἀπὸ 20 χρόνια ἡ ὑπόθεσή του θὰ εἶναι χαμένη ἀπὸ χέρι -μπορεῖ ὅμως καὶ ὄχι, δηλαδὴ μπορεῖ ἁπλῶς νὰ εἶναι ὁ ἄδικος ἐπιτιθέμενος. Τὸ «δικαίωμα ἑνὸς λαοῦ» π.χ. νὰ ἐπιλέξει τὴν ἔνταξη στὸ ΝΑΤΟ καὶ τὴν Ε.Ε. μπορεῖ νὰ ἐκληφθεῖ ἐξίσου εἰλικρινὰ καὶ ἀντικειμενικὰ ὡς παλλαϊκὸ αἴτημα καὶ πόθος ἔναντι τῶν ἀδίστακτων «αἰώνιων Μοσχοβιτῶν», ἀλλὰ ἔξίσου εἰλικρινὰ καὶ ἀντικειμενικὰ νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς ΝΑΤΟϊκὴ ἐπιθετικότητα ἢ καὶ ὡς καθαρὴ ἀνοησία μιὰ διεφθαρμένης ἐλίτ (τέτοιοι εἶναι καὶ ἡ οὐκρανική) ποὺ πίστεψε στὶς νεφελώδεις δίχως κόστος προσκλήσεις τῆς Δύσης καί, νομίζοντας ὅτι τὸ ΝΑΤΟ θὰ κάνει γιὰ χάρη της τὸν Γ΄ Παγκόσμιο, ὁδήγησε σὲ καταστροφὴ τὴν ἴδια της τὴ χώρα. Πόσο λάθος εἶναι νὰ ψάχνουμε γιὰ «ἀντικειμενικὲς ἀξίες» μᾶς τὸ δείχνει ἡ ὑποθετικὴ περίπτωση ὅπου ἡ εἰσβολέας Ρωσία θὰ εἶχε προηγουμένως ταράξει τὴν Τουρκία στὶς ταπεινώσεις καὶ σὲ ἀντιτουρκισμό. Νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι τὸ 50% τουλάχιστων τῶν φιλοουκρανῶν θὰ ἔκανε τὰ στραβὰ μάτια.

Στὸ συγκεκριμένο ζήτημα: Ὄχι, οἱ Ἕλληνες δὲν γενοκτόνησαν τοὺς Τούρκους τῆς Κύπρου, καὶ συνεπῶς δὲν ἔχει καμμιὰ βάση ἡ τουρκικὴ εἰσβολή. Ναί, ἀντιθέτως, οἱ Οὐκρανοὶ πῆραν πολλὰ μέτρα ἐναντίων τῶν Ρώσων τῆς Οὐκρανίας, μιᾶς χώρας ἡμιρωσόφωνης ὅπου ξαφνικὰ τὰ ρωσικὰ ἀπαγορεύτηκαν, καὶ τὰ ὁποῖα κάνουν κατανοητὴ τὴν ἄρνηση τῶν Ρώσων νὰ συμβιώσουν μὲ ἐθνικιστὲς Οὐκρανούς. Ἡ ἄρνηση αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἐκφραστεῖ εἴτε μὲ ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγώνα εἴτε, τὸ εὐκολότερο, μὲ ρωσικὴ εἰσβολή. Ἐπαναλαμβάνω ἐδῶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀναγκαστικὰ ἔπρεπε νὰ καταδικάσει τὴν εἰσβολὴ στὰ πλαίσια τῶν συμβατικῶν της ὑποχρεώσεων, χωρὶς νὰ παραληρεῖ.

Ὁμοίως, ἂν στὴ Θράκη συμμορίες-τάγματα νεοναζιστῶν ποὺ ἦταν ἐνταγμένα ὡς ὁμάδες στὸν Ε.Σ. ἔσφαζαν ἀμάχους στὰ καλὰ καθούμενα καὶ μὲ τὴν συνενοχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καὶ τὴν ἔγκριση τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατὰ συνέπεια ἡ Τουρκία ἔπαιρνε τὴν εὐκαιρία νὰ εἰσβάλει, τότε φυσικὰ ἐμεῖς θὰ πολεμούσαμε ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας καὶ κατὰ τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς, ὡστόσο θὰ γνωρίζαμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶχε χάσει σὲ ἠθικὸ ἐπίπεδο. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα οὔτε ἔπραξε οὔτε θὰ διαπράξει τέτοιες θηριωδίες σὰν τῶν Οὐκρανῶν νεοναζί. Ἡ περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἄποψη ἀθέλητα συνεπάγεται ὅτι δὲν θὰ ἔχουμε ἠθικὸ δικαίωμα νὰ πολεμήσουμε ἐὰν συμβεῖ μιὰ προβοκάτσια ἢ ἂν φερθεῖ ἄσχημα τὸ ἑλληνικὸ κράτος στὴν περιοχή.

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι αὐτό. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Ἑλλάδας δὲν συνοδεύτηκε ἀπὸ καταγγελία τῆς Τουρκίας γιὰ ὅσα ἔκανε καὶ κάνει στὴν Κύπρο. Χάνεται ἔτσι τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει ἕνα τέτοιο ρίσκο, νὰ ἐπιλέξουμε μεριά. Φυσικά, τὸ θέμα δὲν εἶναι τί λέμε ἐδῶ, ὡς ἱστοσελίδα, τὸ θέμα εἶναι πῶς παρουσιάζει στοὺς ξένους τὰ πράγματα καὶ τὶς ἐπιλογές της ἡ Ἑλλάδα ὡς κράτος.

Ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία δείχνει πῶς τὰ πάντα χρησιμεύουν ὡς προπαγάνδα. Νεοναζὶ ἔχει καὶ ἡ Ρωσία, καὶ ἡ Οὐκρανία. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ μόνη χώρα μαζὶ μὲ τὶς ΗΠΑ ποὺ δὲν ἔχει καταδικάσει τὸ ναζισμό, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ Ρωσία. Πραγματικά, δὲν καταλαβαίνει κανεὶς γιατί ἡ φιλοευρωπαϊκὴ Οὐκρανία ἀρνήθηκε νὰ καταδικάσει. Εἶναι, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Οὐκρανοὶ ἐθνικιστὲς παραποιοῦν ἀκόμη καὶ τὴν σοβιετικὴ ἱστορία ἐμφανίζοντας τὸν μεσοπολεμικὸ σταλινικὸ λιμό, ποὺ ἔπληξε Ρώσους καὶ Οὐκρανούς, ὡς ρωσικὴ ἀπόπειρα γενοκτονίας τῶν Οὐκρανῶν ὡς ἔθνους -ἐνῶ ἡ κολλεκτιβοποίηση ἦταν ἕνα μέτρο ποὺ πάρθηκε γιὰ ἄλλους λόγους, μὴ ἀντιουκρανικούς. Ἀρκεῖ νὰ κάνει μιὰ διαδικτυακὴ βόλτα κάποιος σὲ ἑλληνικὲς πραγματικὰ ναζιστικὲς ἱστοσελίδες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ ὑποστήριξη πρὸς τὴν Οὐκρανία εἶναι ἀπόλυτη, ὥστε νὰ διαπιστώσει ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ νεοναζὶ τῆς ἴδιας χώρας (Ἑλλάδας) εἶναι διαιρεμένοι -ἀκριβῶς ἀντίστοιχα μὲ τὴν ἑλληνικὴ Ἀριστερά-, καὶ συνεπῶς ὅτι ἡ ἄποψη πὼς οἱ Ἕλληνες νεοναζὶ εἶναι στὸ πλευρὸ τοῦ Πούτιν εἶναι μιὰ βολικὴ ἀνακρίβεια ἀφοῦ οἱ ἀμετανόητα καὶ δημόσια ἐθνικοσοσιαλιστὲς εἶναι φιλοουκρανοί. Ὡστόσο, στὸν πόλεμο ποὺ γίνεται στὴν Ἑλλάδα, ἀποσιωπῶνται ὅλα τὰ παραπάνω, ἴσως γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Χίτλερ-Πούτιν.

Δὲν ξέρουμε ἐὰν ἡ παγκοσμιοποίηση τελειώνει (ἐμπορικά; πολιτισμικά; ), συμπέρασμα ἀρκετὰ παρακινδυνευμένο, πάντως ἡ διάλυση κάθε σταθερῆς ταυτότητας συνεχίζεται ἀνεμπόδιστα. Ἔτσι μόνο ἐξηγεῖται ἡ λυσσασμένη πάλη φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων Ἀριστερων, καὶ φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων ἀκροδεξιῶν, φιλοουκρανῶν καὶ φιλορώσων Χριστιανῶν κ.ο.κ. Τί σημαίνει πιὰ ἡ κοινὴ «ἀντιιμπεριαλιστικὴ ταυτότητα» ὅταν ὁ μὲν βλέπει μόνο τὴ ρωσικὴ εἰσβολὴ ἐνῶ ὁ δὲ βάζει καὶ τὰ προηγούμενα 30 ἔτη καὶ θεωρεῖ ὅτι ἀναπόφευκτα θὰ ὑπῆρχε ρωσικὴ ἀντίδραση; Τί πάει νὰ πεῖ «ἐθνικισμός» (διάβαζε ἀκροδεξιὰ ἢ καὶ νεοναζισμός), ὅταν ὑπάρχουν ἀσυμβίβαστες ὀπτικὲς τῆς Ρωσίας ὡς «ἑβραϊκῆς» ἢ ὡς «ἀντιδημοκρατικῆς σωτηρίας ἀπὸ τὴ Δύση»; Τί θὰ πεῖ «Δεξιὰ» ὅταν ἀπὸ τὴ μιὰ ἔχεις ἐκεῖνον ποὺ ζεῖ στὸν Ἐμφύλιο ἀκόμη ὡς ἐχθρὸς τῶν Σλαύων καὶ τὸν φιλελεύθερο μαζί του, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχεις ἐκεῖνον τὸν παραδοσιακὸ Δεξιὸ ποὺ βαρέθηκε νὰ καταπίνει τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια βλέποντας νὰ κυβερνᾶνε οἱ γνωστοί; Τί πάει πιὰ νὰ πεῖ «Ἐκκλησία» ὡς διακριτὴ παρουσία στὴν κοινωνία, ὅταν ἡ μὲ τὸ μέρος τοῦ Βαρθολομαίου, ἀνταγωνιστικὴ τῆς ὑπαρκτῆς, μονὴ στὸ Ἅγιο Ὄρος κάνει κηρύγματα ἀντιρωσισμοῦ καὶ φιλοουκρανισμοῦ ἢ ἀναδημοσιεύει κείμενα θεολόγων (!) ποὺ λίγο-πολὺ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀμφισβητοῦν ὡς ἀνυπόστατη τὴν ἠθικὴ διαφθορὰ τῆς Δύσης (καὶ τὶς φιλορωσικὲς σχετικὲς κατηγορίες ἐναντίον της), μὲ ὅσους δὲν ἀντέχουν τὶς ἀλλεπάλληλες «συμπροσευχές», τὴν κορωνοθεολογία καὶ βλέπουν τὸν δυτικὸ ὀχετὸ στὰ ΜΜΕ/ΜΚΔ; Τί πάει νὰ πεῖ πια «Δημοκρατία» γιὰ ὅσους δημοκράτες βλέπουν τὴ Δύση ὡς φάρο δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν καὶ ὅσους ἐξίσου είλικρινεῖς δημοκράτες ἀντιθέτως βλέπουν ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία τῶν σκοτωμένων δημοσιογράφων ποὺ ξεσκεπάζουν σκοτεινὲς ὑποθέσεις καὶ σκοτωμένων ἁπλῶν μαρτύρων σὲ δικαστικὲς ὑποθέσεις -αὐτὴ ἡ δυτικὴ δημοκρατία νὰ παριστάνεται ἀνερυθρίαστα ὅτι συνιστᾶ ἀντίπαλο δέος τοῦ ἀνελεύθερου πουτινικοῦ καθεστῶτος; Ἴσως στὸ μέλλον ἡ μία ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές, ἡ νικήτρια, θὰ κάνει τὴν κατάλληλη ἀναθεώρηση τοῦ παρελθόντος (δηλαδή, αὐτοῦ ποὺ ζοῦμε ἀκριβῶς τώρα).

Πρὸς τὸ παρόν, ἀπολαμβάνουμε αὐτὴν τὴν ἀπίστευτη ἀνάμιξη τόσο μισητῶν ἀναμεταξύ τους παρατάξεων. Ἀντιιμπεριαλιστὲς Ἀριστεροὶ μαζὶ μὲ μετανοηθέντες πρώην ναζί, ἀντιχριστιανοὶ ἀρχαιολάτρες ἀντιδυτικοὶ μαζὶ μὲ ἀντιοικουμενιστὲς Χριστιανούς -ἀπὸ τὴ μία. Καθαροὶ Νεοναζὶ παρέα μὲ διαπρύσιους κήρυκες τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, σλαβοφοβικοὶ Δεξιοὶ παρέα μὲ ἀνοιχτοκοινωνιστὲς τῆς «Εὐρώπης», ἐθνικιστὲς μαζὶ μὲ δηλωμένα ἀπάτριδες. Χριστιανικὲς ἀξίες τοῦ κοινωνικὰ ἡττημένου Χριστιανισμοῦ, ὅπως ἡ συμπόνια πρὸς τὰ θύματα καὶ τοὺς ἀδίκως κατηγορούμενους, ξεχαρβαλώνονται καὶ ἔχουν γίνει ἁπλῶς χρήσιμο ὑλικὸ προπαγάνδας, «ντοκουμέντων» κι ἐπιχειρηματολογίας τῆς μίας καὶ τῆς ἄλλης πλευράς, ποὺ θέλει νὰ δείξει πόσο θύματα εἶναι οἱ δικοί της καὶ πόσο συνειδητὰ κακοὶ καὶ δολοφόνοι ἀμάχων εἶναι οἱ ἀπέναντι. Καθένας πιστεύει ὅτι θὰ πάρει τὸ πάνω χέρι ὅταν νικήσει ἡ παράταξή του.

Κάπως ἔτσι τελειώνει αὐτὸς ὁ βόθρος ποὺ λέγεται μεταπολεμικὴ Δύση. Μὲ μιὰ προετοιμασία γιὰ τὸ ὁριστικὸ τελείωμα τῶν ταυτοτήτων, μὲ δημογραφικὸ Μηδέν, παρὰ τὶς πρόσκαιρες νίκες (π.χ. ἀποδυνάμωση Ρωσίας καὶ πρόσδεση Εὐρώπης στὶς ΗΠΑ). Θὰ πνιγεῖ μέσα στὰ ἴδια της τὰ λύματα καταπίνοντας καὶ ἀνασαίνοντάς τα.

Advertisement