«Ἀφοῦ θέλουν νὰ λέγονται Οὐκρανοί, ξέχωροι ἀπὸ τοὺς Ρώσους, ἐσᾶς τί σᾶς κόφτει;», ἀκοῦμε συχνά. Μακάρι νὰ ἦταν ἔτσι.
Μᾶς κόφτει καὶ μᾶς παρακόφτει, ὅμως. Γιατὶ ἀντίστοιχα οὔτε θὰ ἀνεχτοῦμε Βλάχους ἢ Ἀρβανίτες ἢ Πόντιους ἢ Κρητικοὺς νὰ δηλώσουν Βλαχικό, Ἀρβανίτικο, Ποντιακὸ ἢ Κρητικὸ ἔθνος. Ὅπως οὔτε θὰ ἀνεχτοῦμε τὸ δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ ὡς «Μακεδόνων» τῶν Βουλγαροσλάβων στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα. Δὲν μᾶς νοιάζει ἡ ἐλευθερία τους ὡς ὕψιστο ἐπιχείρημα, ὑπάρχει καλὴ καὶ κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας γενικῶς καὶ εἰδικῶς. Αὐτὴ μᾶς νοιάζει. Ὁμοίως κατανοοῦμε τοὺς Ρώσους ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται τί πάει νὰ πεῖ -ἐξαιρουμένων Οὐνιτῶν, ναζὶ νοσταλγῶν, Μπαντερικῶν καὶ Συμπροσευχόμενων τοῦ Βαρθολομαίου- «Οὐκρανικὸ Ἔθνος». Ἁπλά, οἱ Οὐνιτομπαντεροσυμπροσευχόμενοι (+Πολωνοὶ στὰ βορειοδυτικά) θέλουν ὅλη τὴν πρώην «Σοβιετικὴ Σοσιαλιστικὴ Δημοκρατία τῆς Οὐκρανίας», ὅλο τὸ ἔδαφός της, γιὰ πάρτη τους. Ἐκεῖ εἶναι τὸ πρόβλημα (τῶν Ρώσων), καὶ ὄχι στὴν περικύκλωση τῆς Ρωσίας, ποὺ εἶναι πρόβλημα ἀλλὰ ἔτσι κι ἀλλιῶς ἔχει λάβει χώρα. Ἐννοεῖται ὅτι δὲν προτείνουμε κάποια βέλτιστη (βάσει τίνος πράγματος;) λύση ὡς ἄτομα ἢ ὡς Ἑλλάδα. Ἁπλά, δὲν μᾶς φαίνεται περίεργη ἡ ρωσικὴ στάση, ὅπως καὶ δὲν μᾶς φαίνεται πρωτοφανὴς ἡ οὐκρανικὴ στάση. Καὶ μερικὰ ζητήματα ἁπλὰ δὲν ἐπιλύονται. Ὡς δυστυχῶς δεδομένη δυστυχῶς πόρνη ἡ σημερινὴ Ἑλλάδα, ὅ,τι κι ἂν πεῖ εἶναι χαμένη ἀπὸ χέρι.
Διαβάζουμε στοὺς τίτλους τῶν εἰδήσεων: Οἱ Οὐκρανοὶ «οχυρώνουν την Οδησσό τραγουδώντας «It’s my life» των Bon Jovi«.
Αὐθεντικὸς οὐκρανικὸς πολιτισμός: Μπὸν Τζόβι. Νανανανα νανανα-να. Πανάρχαιος, σὰν τὰ τσεμπέρια τῆς προγιαγιᾶς σας. Ἀπὸ τὸ δέρμα ὣς τὸ μεδούλι ξενόφερτος, πλαστικός, ἀναλώσιμος. Σὰν τοὺς κακομοίρηδες Σοβιετικοὺς ποὺ ἔκαναν οὐρὰ νὰ φᾶνε τὰ χάμπουργκερ, μὲ τὰ μπιφτέκια ποὺ δὲν σαπίζουν ἀκόμη κι ἕνα χρόνο μετά, καὶ ἄκουγαν χὰρντ ρόκ, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν ἐλεύθεροι. Ὄχι παραδοσιακὸ οὐκρανικό (;) τραγούδι, ἀλλὰ οὔτε κάποιο μεσοπολεμικὸ μπαντερικὸ προπαγανδιστικὸ τραγουδάκι δὲν σκέφτηκαν νὰ τραγουδήσουν οἱ Δυτικιστὲς τῆς πλάκας. Τόσο «ἐπινοημένοι» εἶναι. Θὰ τοὺς φανταζόμουν (ἂν δὲν ὑπῆρχαν φωτογραφίες) μὲ «χαίτη» τοῦ ’80 καὶ σοβιετικὸ μουστάκι. Τόση γραφικότητα, ποὺ θὰ ἦταν γιὰ γέλια ἐὰν δὲν ἦταν ἐπικίνδυνη.
Αὐτὸ ποὺ λένε κάποιοι γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ὅτι εἴμαστε νέο ἔθνος ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 1821, αὐτὸ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς Οὐνιτομπαντεροσυμπροσευχόμενους.
Διαβάζω καθηγητὴ τοῦ ΑΠΘ, ποὺ λέει ὅτι ἡ εἰσβολὴ τοῦ Πούτιν δημιούργησε «ἕνα ἰσχυρότατο οὐκρανικὸ ἔθνος«, καὶ ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὸν «ἐθνοποιητικὸ ρόλο τοῦ πολέμου» τοῦ 2022, ὅπως ἐμεῖς ἐξαιτίας τοῦ 1821 «καταλάβαμε ὅτι εἴμαστε ἕνα ἐθνικὸ κίνημα ἐναντίον ἑνὸς ἀλλόφυλου, ἀλλόθρησκου καὶ ἀλλόδοξου δυνάστη«.
Καὶ ναί, οἱ μποντζοβΟυκρανοί, εἶναι ἕνα νέο ἔθνος. Ἔστω.
Τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες παίζουμε (κυριολεκτικὰ ὡς ἀεὶ παιδάκια) στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἠθικῆς καὶ τῆς Μὴ Ἀντίφασης μὲ τὶς βασικὲς μας τὶς ἀρχές, τὸ «Ἡ Οὐκρανία μοιάζει μὲ τὴν Ἑλλάδα (ἀφοῦ κι αὐτὴ ὑφίσταται ἐπίθεση)» τὸ παίρνει ἀπὸ ἐμᾶς ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν Ἀριστεροφιλελεύθερων καὶ Φιλοδυτικῶν, καὶ τὸ κάνει «Νέο ἔθνος οἱ Οὐκρανοὶ τὸ 2022, ὅπως κι ἐμεῖς γίναμε ἔθνος τὸ 1821». Δὲν εἶναι ἡ δική μας ἑρμηνεία τῶν πραγμάτων, ἡ ὄμορφη, ἠθική, ἀγγελικὰ πλασμένη καὶ συνεπής. Εἶναι ἡ διαστροφικὴ ἑρμηνεία τοῦ Κυρίαρχου (ἐκείνου ποὺ ἐλέγχει τὰ ΜΜΕ καὶ τὸ χρῆμα) αὐτὴ ποὺ μετρᾶ, πάντα, ἀναπαράγεται καὶ γίνεται «ἀλήθεια», καὶ ἐμεῖς μένουμε μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι τώρα τὸ πανάρχαιο οὐκρανικὸ ἔθνος κάνει τὴν ἀντίστασή του ὅπως τὸ πανάρχαιο ἑλληνικὸ ἔθνος τὴν ἔκανε τὸ 1821. Τέτοια ἐξέλιξη ἔχουν οἱ «καλὲς ἰδέες» ὡς συνήθως.
Ἀλλὰ ἐδῶ ἔχουμε τύπους ποὺ νομίζουν ὅτι ὁ Πούτιν θὰ ἐλέγχει τοὺς Τούρκους (πρὸς ὄφελός μας) συμμαχώντας μαζί τους (ὅπως ἄλλοι πιστεύουν ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι καὶ ἡ Ε.Ε. μᾶς προστατεύουν ἀπὸ τοὺς Τούρκους), δὲν θὰ ἔχουμε κι ὅσους νομίζουν πὼς μιὰ φαινομενικὰ ἀθώα γενικολογία δὲν θὰ καταστεῖ ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς διάλυσης τοῦ ἔθνους μας;
Χρονογραφίες 