Τοῦ Κώστα Κουτσουρέλη
Ακόμη και οι πιο φανατικοί πουτινοκτόνοι (και εδώ στην Ελλάδα το είδος αφθονεί…), πρέπει να πάγωσαν με τις δηλώσεις Μπάιντεν που ανοιχτά ζήτησε την ανατροπή του Ρώσσου προέδρου. Διπλωμάτες και υπηρεσιακοί παράγοντες στις ΗΠΑ πήραν αποστάσεις, ο Τύπος, ακόμη και ο φιλικός, έμεινε εμβρόντητος, ο ίδιος ο Λευκός Οίκος έσπευσε να τα μαζέψει.
Από τον Νόαμ Τσόμσκι ώς τον Εμμανουέλ Μακρόν όσοι έχουν ακόμη κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι τους ξέρουν ότι α) τέτοιες δηλώσεις ενισχύουν τον Πούτιν στο εσωτερικό και β) τον καθιστούν πιο αδιάλλακτο στο ουκρανικό. Δεδομένου του ότι η Ρωσσία είναι η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, μεγαλύτερη και από τις ΗΠΑ, η έξοδος από το ουκρανικό σφαγείο μπορεί να γίνει με έναν και μόνο τρόπο: με διαπραγματεύσεις, με συνομιλίες, με συμβιβασμούς. Και για όλα αυτά, προαπαιτούμενο είναι η προθυμία εκάστου μέρους να κάτσει στο ίδιο τραπέζι – με τον εχθρό του. Να τον εμπιστευθεί μάλιστα, όχι να του χώσει το περίστροφο στον κρόταφο…
Όσο η Δύση (ειδικά η Δύση!… είναι να γελάει κανείς…) παριστάνει τον καντιανό ηθικό φιλόσοφο (fiat iustitia et pereat mundus! δικαιοσύνη κι ας χαλάσει ο κόσμος!), δύο πράγματα είναι βέβαια: ότι η δικαιοσύνη δεν πρόκειται να επιβληθεί και ότι ο κόσμος μας κάνει πράγματι γενναία βήματα προς τον χαλασμό του.
Και επειδή ανέφερα τον Νόαμ Τσόμσκυ. Δεν ξέρω αν οι δικοί μας φωστήρες τον θεωρούν κι αυτόν μαριονέττα της Μόσχας επειδή υποστηρίζει έναν συμβιβασμό με τον Πούτιν, κι επειδή μάλιστα λέει (άκουσον, άκουσον!) ότι αυτός ο συμβιβασμός θα μπορούσε ευκολότατα και αναίμακτα να είχε γίνει χωρίς πόλεμο, αν δεν τον τορπίλιζαν τα γεράκια και το βαθύ κράτος της Ουάσιγκτον (και ο… ήρως Ζελένσκυ)…
Αυτό που ξέρω είναι ότι με τη στάση του σώζει την τιμή των διανοουμένων και του κριτικού λόγου, την καλύτερη, την πιο ακριβή παράδοση του δυτικού πολιτισμού δηλαδή. Μέσα στην εξαλλοσύνη του γιουγκοσλαβικού τη δεκαετία του 1990, ένας συγγραφέας ύψωσε το ανάστημά του και υπερασπίστηκε την αλήθεια, με αφάνταστο προσωπικό κόστος, ο Πέτερ Χάντκε. Σήμερα, ο Τσόμσκυ κάνει το ίδιο. Chapeau.
Τί συζητᾶμε τώρα. Ἐδῶ ἔχουμε φτάσει σὲ καταστάσεις μανίας, ἐμμονῆς ἢ ὅπως θέλει κανεὶς ψυχολόγος νὰ τὸ πεῖ, στὴν Ἑλλάδα ὅσον ἀφορᾶ τὴ Ρωσία. Ἔχει κλάψει ποτὲ τὸ νεοελληνικὸ ἔθνος τόσο πολὺ γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, ἢ τὴν κατεχόμενη Κύπρο; Τόσο δάκρυ γιὰ τὶς Οὐκρανές; Τόσοι τόνοι ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ἕλληνες πιά, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἀγνόησε τοὺς πλημμυροπαθεῖς τῆς Καρδίτσας/Τρικάλων, καὶ οἱ ΜουσουλμανικὲςΚΟ εἶχαν τρελλαθεῖ στὸν ἀνθρωπισμὸ στὰ νησιά;
Χρονογραφίες 