τότε καὶ τώρα

Τὸ 2010-2012, κατὰ τὴν πτώση καὶ διάλυση τοῦ ΠΑΣΟΚ πολλοὶ ἐπεθύμησαν νὰ τὸ ἀντικαταστήσουν ἢ νὰ πάρουν κομμάτια του. Γι’ αὐτὸ καὶ καβάλησαν τὸ μεγάλο τσουνάμι τῶν Ἀγανακτισμένων ἐλπίζοντας νὰ πάρουν μαζί τους ἕνα μέρος τοῦ ἄεργου πλήθους ποὺ ξημεροβραδιαζόταν στὸ Σύνταγμα καὶ τὸ Λευκὸ Πύργο, κι ἔτσι εἴτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία τους εἴτε νὰ μεγαλώσουν κι ἄλλο καὶ νὰ κυβερνήσουν. Μιλᾶμε γιὰ δεκάδες ἢ καὶ ἑκατοντάδες παράλληλες τέτοιες προσπάθειες.

Ὅπως λένε ὅμως, ἄλλος χάσκει κι ἄλλος μεταλαβαίνει. Ἀφενός, ἐκεῖνοι που συμμετεῖχαν στὶς πλατεῖες δὲν φαντάζονταν ὅτι κάθε κρίση καὶ ἀναμπουμπούλα (δὲν τὴν προκάλεσαν βέβαια οἱ πλατεῖες) δὲν εἶναι εὐκαιρία γιὰ τὴν ἀνασύνταξη τοῦ περίφημου ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ εὐκαιρία γιὰ μοίρασμα ξανὰ τῆς τράπουλας ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ φύκια καὶ πρακτοριλίκια. Πρῶτα βγῆκε ἀπὸ τὴν ἀφάνεια δεκαετιῶν, χάρη στὶς ὑπεράνθρωπες προσπάθειες Ἀριστεριστῶν ἀντιφασιστῶν καὶ κεντροαριστερῶν ΜΜΕ ἕνα «μετανοημένο» νεοναζιστικὸ κόμμα προβαλλόμενο ὡς «ἐθνικιστικό» (ὅρος-θολούρα). Παλιὸ κόλπο τοῦ σημιτικοῦ ΠΑΣΟΚ ἦταν νὰ διασπᾶ τὴ Δεξιὰ ὥστε νὰ μὴ τῆς βγαίνουν τὰ κουκιά. Ὅμως τώρα, ὑπῆρχε κάτι ποὺ ἔκανε τὴ διαφορά, τὸ Μνημόνιο. Μ’ ἕνα σμπάρο, δυὸ τρυγόνια: Ἀρχικά, ρουφοῦσε σὰ μαύρη τρύπα ὅσους ἀφελεῖς δὲν ἦταν ἐμφυλιοδεξιοὶ ἀλλὰ ἦταν ἀμόρφωτοι λοῦμπεν «πατριῶτες» καὶ ὑπὲρ τοῦ ἐθνοκράτους. Κατόπιν, ἐξαιτίας τοῦ κόμματος αὐτοῦ, μποροῦσε νὰ λειτουργήσει, καὶ ἐμπεδώθηκε, ὁ προαιώνιος ἀριστερίστικος πόθος: «Αὐτὸς ἐκεῖ κρατᾶ σημαία, ἄρα ναζὶ θὰ εἶναι». Ταυτόχρονα, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους τοῦ ΠΑΣΟΚ βρέθηκε καὶ προτάθηκε ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ποὺ ἀπὸ ἕνα Τίποτε τοῦ μόλις 3% ἔγινε λαϊκὸ κίνημα μὲ ζουρνάδες καὶ νταούλια. Παλιότερα, οἱ Οἰκολόγοι (δηλαδή, ὅ,τι πιὸ χαβαλεδιάρικο καὶ κούλ) εἶχαν προωθηθεῖ κι ἔφτασαν ὣς καὶ τὸ 17% σὲ δημοσκοπήσεις. Μὲ δυὸ λόγια, ὅλοι οἱ δίχως ζωὴ ποὺ ἀγωνίζονταν στὶς πλατεῖες δὲν κατάφεραν παρὰ μόνο νὰ φέρουν ἀρχικὰ τὸν Τραπεζίτη ὡς πρωθυπουργό -χειρότερος καὶ τοῦ ΓΑΠ- καὶ τελικὰ τοὺς νεοναζί (τοὺς ἀνανήψαντες) καὶ τὸν λαθρο-χίπικο μεσοαστισμὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τζάμπα κόπος καὶ παλμός, βρὲ παιδιά. Ἔτσι εἶναι ὅμως ὁ γιαχωβάδικος καὶ γιακωβίνικος ἀκτιβισμὸς στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων ἀμήν (γιὰ δεξιὸς γιὰ ἀριστερός), εἶναι ἕνα ξεδιάλεγμα-ἐργαστήριο (δωρεάν!) τῶν Ἰσχυρῶν, τὸ ξέρουμε, καὶ τὸ ξέραμε ἤδη ἀπὸ τότε ὅσοι βλέπαμε ἀτομικὰ ἐκνευρισμένοι ὅλο αὐτὸ τὸ ταρατατζοὺμ ὡς τάχατες εὐκαιρία. Ἀλλὰ δὲν εἴχαμε ποῦ νὰ ποῦμε τὸν πόνο μας.

Σήμερα, ἡ μόδα δὲν εἶναι ἡ ἀγανάκτηση, ἡ πικρία, τὸ σπάσιμο. Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα γιὰ τὰ κλεμμένα, αὐτὰ ξεχάστηκαν. Σήμερα, μόδα εἶναι ὁ ἠθικισμός, ὁ «διδασκαλισμός», τὰ καλὰ ἤθη μὲ τὸ σεῖς καὶ μὲ τὸ σᾶς (ὄχι βρισιές, γιὰ τ’ ὄνομα, μὰ πῶς μιλᾶτε ἔτσι κύριε!). Εἶναι ἡ κυριαρχία (διὰ τὴς ΣΥΡΙΖΑϊκῆς ἀπαγωγῆς εἰς ἄτοπον-μαντάρα κάθε ἄλλης ἄποψης) τῆς νοικοκυροσύνης τῶν ὁπαδῶν τοῦ κλεισίματος τῶν ἐκκλησιῶν, εἶναι ἡ ὑστερικὴ πρόσδεση στὴ Δύση. «Καὶ ποῦ θέλετε νὰ πᾶμε, θέλετε νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴ Δύση;» Τί νὰ ἀπαντήσεις σὲ τέτοια ἐρωτήματα ἔχοντας πίσω σου τὸν ἐκσυγχρονισμένο Λαὸ καὶ ὅταν οἱ λάγνα Εὐρωπαῖοι καὶ Εὐρωπαϊστὲς τῆς Ἀριστερᾶς πίστευαν κι οἱ ἴδιοι κατὰ βάθος στὴ Δύση, ἀκόμην καὶ οἱ λαθρολάγνοι ὁμοϊδεάτες τους; Χάρη σ’ αὐτοὺς ἦρθε ἡ Παλινόρθωση τοῦ ἀτόμου ποὺ τὸ 2012 γούρλωνε τὰ μάτια χαμογελώντας ἠλίθια καὶ μοιράζοντας τυχαῖες διαθεσιμότητες (μετά, τοῦ εἶπαν νὰ κόψει τὰ Μίστερ Μπὶν βλέμματα-ἀποτύπωμα τῆς ψυχῆς του, καὶ νὰ κυττᾶ μὲ ἕνα αὐστηρὸ ὕφος γυμνασιάρχη τοῦ ’50 τοὺς πολίτες ποὺ ἀτάκτησαν μὲ τὸν λαϊκισμό).

Ἀκριβῶς τὴν ἴδια τύχη μὲ τοὺς ἀγωνιζόμενους ἐντὸς τῶν Ἀγανακτισμένων θὰ ἔχουν οἱ προσπάθειες πολλῶν νὰ καβαληθεῖ τὸ κύμα (σὰν σέρφινγκ) τῆς μαχητικῆς ἐνασχόλησης μὲ τοὺς Οὐκρανούς, ἡ ὁποία ἐνασχόληση ἑνώνει ἄπειρα κομμάτια, ἀπὸ καθαρὰ φιλελέδες ὀρθοδοξοκτόνους ἕως Ἀριστεροὺς ἀντισταλινικούς, κι ἀπὸ ἀμετανόητους Ἐθνικοσοσιαλιστὲς ἕως λουλουδοῦδες γριὲς χιπστεροῦδες καὶ λοατκιαστές. Ἁπλά, τότε ἡ δεξαμενὴ ἄντλησης ὁπαδῶν ἦταν κυρίως ἀπὸ κέντρο καὶ Ἀριστερά, ἐνῶ τώρα ἀπὸ κέντρο καὶ φιλελεύθερη Δεξιά. Δηλαδή, τελικὰ θὰ φτιαχτεῖ κάτι τελείως ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαντάζονται ὅσοι ἐπενδύουν στὸ ποιὸς εἶναι πιὸ φιλοουκρανὸς καὶ «ἀντιδικτάτορας» ἀπὸ τὸν πλησίον του φιλοουκρανό. Μάλιστα, ὑπάρχουν σημαντικὲς διαφορὲς σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸ ἀμεσοδημοκρατικὸ ταρατατζοὺμ τοῦ 2010-2014 ποὺ θὰ μειώσουν ἀκόμη περισσότερο τὶς πολιτικὲς ἐλπίδες. Πρῶτον, τὸ Μνημόνιο ἀφοροῦσε ἄμεσα καὶ εἰδικὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἡ Οὐκρανία ὡς εἰσβολὴ κ.λπ. εἶναι τελείως ἀδιάφορο καὶ θεωρητικὸ θέμα σὲ σχέση μὲ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὶς ἀνατιμήσεις. Τὸ «Κι ἅμα ἐσένα ἡ Τουρκία σοῦ πεῖ ὅτι θέλει τὴ Θράκη; κ.λπ. κ.λπ.» εἶναι λὲς καὶ τὸ βασικὸ πρόβλημά μας συνίσταται στὴν ἀποσόβηση τῆς ἀφορμῆς καὶ τῆς δικαιολογίας γιὰ κατάληψη τῆς Θράκης, κι ὄχι στὴν ἀποτροπὴ τῆς ἀπόπειρας γιὰ κατάληψη. Δεύτερον, ὁ κόσμος, ποὺ νοικοκύρεψε ἐξαιτίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, εἶναι σὲ ποσοστὰ 50-65% οὐδέτερος ἢ πολὺ ἐπιφυλακτικὸς ὡς πρὸς τὸν ἐνθουσιώδη φιλοουκρανισμό. Καὶ σὲ τεράστια ποσοστὰ ἐνάντιος σὲ ἀποστολὴ ὅπλων. Εἴτε λόγῳ κούρασης εἴτε λόγῳ κοινῆς λογικῆς, τὸ ρεῦμα τοῦ ἐνθουσιώδους φιλοουκρανισμοῦ εἶναι πολὺ μικρότερο ἀπὸ τὸ ἀντιμνημονιακὸ ρεῦμα τοῦ 2011. Δίχως φυσικά (γιὰ νὰ μὴν παρανοηθοῦν οἱ ἀπόψεις μας) ἡ οὐδετερότητα νὰ συνεπάγεται ρωσολαγνεία τῶν Ἑλλήνων ἢ (ὅπως πιστεύουν οἱ καμμένοι ἐγκέφαλοι διάφορων τρόλλ) πίστη στὰ φούμαρα ὅτι ὁ Πούτιν ἐλέγχει καὶ τιθασεύει τὸν Ἐρντογὰν πρὸς ὄφελός μας. Ἡ σημερινὴ ἀπόλυτα ἀντιρωσικὴ στάση τῆς Ἑλλάδας δὲν ἔχει ἱστορικὸ προηγούμενο στὴν ἐκστρατεία τῆς Οὐκρανίας τὸ 1918, γιατὶ ἀντάλλαγμα γιὰ ἐκείνη ἦταν ἡ παραχώρηση τῆς Ἰωνίας καὶ τῆς Σμύρνης. Ἐνῶ τώρα δὲν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα, τὸ μόνο ἀντάλλαγμα θὰ εἶναι νὰ παραχωρηθεῖ τὸ μισὸ Αἰγαῖο στὴν Τουρκία. Εἶναι λοιπὸν σκέτη ὀφθαλμαπάτη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τόπος τοῦ σημερινοῦ πολέμου εἶναι ὁ ἴδιος μὲ ἐκεῖνον ποὺ στάλθηκε καὶ πολέμησε ὁ Ε.Σ. τὸ 1918. Κι αὐτὸ ὁ κόσμος τὸ καταλαβαίνει. Τρίτον, κάποια στιγμὴ ὁ πόλεμος θὰ βαλτώσει, καὶ δὲν θὰ εἶναι πρῶτο καφενειακὸ-ποδοσφαιρικὸ θέμα, τὸ νὰ διαλέξεις «μὲ ποιοὺς εἶσαι;».

Ὅπως καὶ νά ‘χει, εἶναι μυστήριο τί κυβερνητικὸς συνδυασμὸς ἀκροδεξιῶν (ὄχι ἀπαραίτητα νεοναζί..), ἀντιακροδεξιῶν, ἀριστεροφάγων φιλελέδων καὶ δυτικιστῶν Ἀριστερῶν θὰ προκύψει ἐξαιτίας τοῦ Οὐκρανικοῦ. Ὑποθέτω ὅτι τὸ καθεστώς (ἂς μὴν τὸ ὑποστασιοποιοῦμε) σκέφτεται καὶ ξανασκέφτεται πῶς θὰ εἶναι τὸ πολιτικὸ τοπίο μετὰ τὸ οὐκρανικὸ μπούχτισμα τῶν Ἑλλήνων. Κάποιο νέο Μέτωπο «Λογικῆς» δὲν ἀρκεῖ, γιατὶ τώρα οἱ νέες διαιρέσεις ἀλλάζουν ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ πρόσφατα πράγματα. Γιὰ παράδειγμα, οἱ σταλινικοὶ Ἀριστεροὶ ποὺ θεωροῦνται τώρα πράκτορες τῶν Ρώσων καὶ φιλοδικτατορικὰ μιάσματα, μέχρι τὸν Ἰανουάριο ἦταν μιὰ χαρὰ φιλοεμβολιαστὲς καὶ καραντινιστὲς ἐκκλησιοκλεῖστες ἀκριβῶς τόσο ὅσο ὁ Μητσοτάκης. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ συναγωνισμὸς συνεχίζεται ἔντονα (ὁ πόλεμος γὰρ βραχυχρόνιος), νὰ ἀποδειχθεῖ ποιὸς εἶναι πιὸ φιλοδυτικὸς γιὰ τὸ καλὸ τῆς χώρας, μπὰς καὶ προτιμηθεῖ ἀπὸ τὸ καθεστώς. Ἔχω ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ δημοσιογράφους, ΜΜΕ, ἰδιωτικὰ συμφέροντα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα στὸν «ξένο παράγοντα», ὅτι θὰ βγάλουν κάτι πολὺ καλό, κάτι πολὺ πειστικὸ καὶ αὐτὴν τὴ φορά. Ἔτσι, ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ πάντοτε ἐκσυγχρονισμένος καὶ ἀεὶ ἀγανακτισμένος, ὁ ἄλλοτε πλατειολόγος καὶ νῦν φεϊσμπουκολόγος, τοῦ ὁποίου τὸ μόνο πράμα ποὺ ἄλλαξε εἶναι ἡ μπάκα καὶ τὸ χρῶμα τῶν μαλλιῶν, θὰ πειστεῖ μὲ τὸ νέο κυβερνητικὸ σχῆμα, καὶ ἐπιτέλους θὰ παραχωρήσει τὸ μισὸ Αἰγαῖο νὰ πάει ἐπιτέλους κι αὐτὸ στὸν κόρακα, ἀφοῦ θὰ γεμίσουμε νέες θέσεις ἐργασίας καὶ (οἱ λοιποί) θὰ κολυμπᾶμε στὸ χρῆμα.

Advertisement