Ο Μακρόν υπήρξε η ενσάρκωση της φιλελέφτ καθεστωτικής αλαζονείας. Πρωτοστάτησε στις παλαβές «πράσινες» πολιτικές με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έφαγαν άφθονο ξύλο από τους πραιτωριανούς του «φιλελεύθερου» Προέδρου), οραματίζεται την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού συγκεντρωτικού υπερκράτους και, βέβαια, ήταν από τους πρωτεργάτες του «κορωνοφασισμού», επιβάλλοντας σκληρά λοκντάουν και απάνθρωπα υγειονομικά πιστοποιητικά που δημιούργησαν πολίτες δύο ταχυτήτων. (ο δικος μας ο Κούλης τον έχει αντιγράψει ουκ ολίγες φορές). Το μόνο θετικό του ήταν πως τουλάχιστον δεν υπέκυψε στη woke μόδα που σάρωσε τα προηγούμενα χρόνια τον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Η Λεπέν, πάλι, αν και έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί της τελευταία (να φανταστείτε πως υπουργός του Μακρόν την κατηγορησε ότι είναι πολύ «μαλακή» σε θέματα ισλαμικής μετανάστευσης! ), είναι πιο φιλελεύθερη από το Μακρόν στα θέματα της πανδημίας (αν και όχι όσο θα ήθελα, καθώς η κριτική της ήταν συχνά αντιφατική και άτολμη) και σίγουρα -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- θα βάλει φρένο στην πορεία για περισσότερό ευρωπαϊκό συγκεντρωτισμό. Και κάτι ακόμη που έχει αξία ανεκτίμητη : τυχόν νίκη της θα μας δώσει την χαρά να δουμε , για μια ακόμη φορά, τις ξινισμένες φάτσες δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, πολιτικών, influencers και λοιπών στυλοβατών του φιλελεφτ καθεστώτος να περιφέρονται στα δελτία ειδήσεων και να κλαψουρίζουν για την «άνοδο του φασισμού» , το «τέλος του δυτικού πολιτισμού» και άλλα τέτοια φαιδρά που συνηθίζουν οι λελέδες.
ΥΓ Το να υποστηρίζει στα σοβαρά κάποιος ότι η Λεπέν είναι φασίστρια ή ότι θα επιβάλλει δικτατορικό καθεστώς κινείται στα όρια της γραφικότητας. Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το πρόγραμμα της, θα διαπιστώσετε πως η Λεπέν είναι μια κλασική κρατικίστρια Γαλλίδα πολιτικός και τίποτε άλλο. Το ότι, μάλιστα, αυτές οι κραυγές έρχονται από τους ανθρώπους που εδώ και δυο χρόνια προωθούν την κινεζοποίηση της Δύσης, υποστηρίζοντας τα λοκντάουν, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τη λογοκρισία κάθε διαφορετικής άποψης, δείχνει το απύθμενο θράσος και την υποκρισία τους. Δεν κινδυνεύουν από την Λεπέν οι δυτικές ελευθερίες αλλά από την ολοκληρωτική ατζέντα της φιλελέφτ ελιτ.
Πατριωτισμὸς μὲ ἁπλόχερο ξύλο πρὸς τοὺς πατριῶτες ἁπλοὺς πολίτες Γάλλους, καὶ μὲ χυδαίους ἕως καὶ ρατσιστικοὺς χαρακτηρισμοὺς πρὸς κάθε διαφωνούντα μὲ τὴν Α.Μ. τὸν νέο Ναπολέοντα. Αὐτὴ εἶναι ἡ νεοφιλελεύθερη πατριωτικὴ μετάλλαξη. Αὐτὰ τὰ ὅριά της, καλύτερα. Ἀναρωτιέμαι σὲ τί ἢ κατὰ πόσο διαφέρει ἀπὸ τὴν πουτινικὴ Ρωσία τῶν ὀλιγαρχῶν. Πάντως (παραδείγματα ἱστορικὰ ὑπάρχουν), «πατριωτισμὸς τῶν ἐλὶτ» χωρὶς στήριγμα ἀπὸ τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ σεβασμὸ πρὸς αὐτὸν εἶναι ἕνα ἀκόμη χόμπυ τῶν ἀριστοκρατῶν μετὰ τὴν ἱππασία ἢ τὸ τένις, φυσικά. Κυρίως, εἶναι στάχτη στὰ μάτια, ὅπως εἴδαμε μὲ τὸν δικό μας πρωθυπουργό (ποὺ μένει ἀξύριστος κάθε ποὺ ὁ Μακρὸν μένει ἀξύριστος), ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ προβάλλει ἄμυνα στὸν Ἔβρο, ἀλλὰ ψήνεται ἢ μαγειρεύει ἢ δὲν μιλᾶ ἐνάντια στὴν ἀποστρατιωτικοποίηση καὶ τὴν συνεκμετάλλευση τοῦ Αἰγαίου, καὶ χαρακτηρίζει ψεκασμένους ὅσους διαφωνοῦν μαζί του.
Τὸ ἀκραῖο Κέντρο (ποὺ παριστάνει τὸν ψύχραιμο καὶ ἀφανάτιστο ἀπὸ διχασμοὺς πολιτικὸ πόλο, κι αὐτοαποκαλεῖται Κεντρῶο) στὶς δόξες του. Μπορεῖ ἡ Λεπὲν νὰ ἔχει βάλει πολὺ νερὸ στὸ κρασί της γιὰ νὰ μὴν τὴν μπουζουριάσουνε, σὲ σχέση ὅμως μὲ τοὺς ἀπὸ χόμπυ νεοπατριῶτες καὶ ὅλη τὴ σάρα καὶ μάρα τοῦ «δημοκρατικοῦ» σοροακτιβισμοῦ (βλ. Οὐκρανία) φαντάζει καλή.
Χρονογραφίες 