λογύδρια

Ὅπως ὁ Ρίτσος ἦταν ἱκανὸς νὰ μετατρέπει σὲ ποιήματα τὰ περὶ καθημερινότητας ἄρθρα τοῦ Ριζοσπάστη, καὶ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἔγραφε στρατευμένα ποιήματα, ἰδεολογικὰ τελείως ἐνάντια ἀναμεταξύ τους, γιὰ κάθε περίπτωση τῆς ἐπικαιρότητας λὲς καὶ κράταγε ἡμερολόγιο. Ἔτσι ἔχουμε καὶ τοὺς συγγραφεῖς. Θυμᾶμαι ἕναν ποὺ τώρα ξεσπαθώνει γιὰ τὴν Οὐκρανία, ὁ ὁποῖος ὅταν ἄρχισε τὸ 2015 τὸ τσουνάμι μὲ τὰ ἑκατομμύρια δῆθεν προσφύγων ποὺ κατασκήνωσαν στὴν Ἑλλάδα καὶ ἄτυπα ἀκύρωσαν τὴν κυριαρχία της σὲ πολλὰ μέρη τῆς ἐπικράτειας της (ἕως σήμερα), αὐτὸς ἔγραφε συγκινητικὲς ἀηδίες γιὰ τοὺς πρόσφυγες. Μὴν τυχὸν καὶ μείνει ἔξω ἀπὸ τὸ πάρτυ τοῦ συναισθηματισμοῦ καὶ τοῦ ψευτανθρωπισμοῦ. Ὅταν τοῦ ἔγιναν παρατηρήσεις γιὰ τὸ περίπλοκο τοῦ πράγματος (ποὺ δὲν ἔχει ἐπίκεντρό του τὸν συναισθηματισμὸ ἀλλὰ τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια καὶ πληθυσμιακὴ ὁμοιογένεια), τὶς ἀγνοοῦσε. Γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδας σὲ Ἰσλαμιστὰν δὲν ξέρω ἂν ἔχει πεῖ κουβέντα, τότε ἢ ἀργότερα. Ἄ, οἱ ἴδιοι οἱ μουσουλμάνοι πρόσφυγες εἶναι ἄμοιροι εὐθυνῶν, ἁπλῶς παίρνουν τὰ παχυλὰ ἐπιδόματα, τὰ δωρεὰν σπίτια, καὶ ραχατεύουν αἰώνια στὴ χώρα μας ὡς ὁ ἐπικυρίαρχος Λαὸς τοῦ θεοῦ -ὄχι σὰν κάτι σκληρὰ ἐργαζόμενους ἀνατολικοευρωπαίους μετανάστες ἀπὸ τὸ 1991 καὶ μετά. Οὔτε κουβέντα, ἂν θυμᾶμαι καλά. Τώρα, κραυγάζει γιὰ τοὺς «ἥρωες Οὐκρανούς». Ἐντάξει, τὸ καταλάβαμε. Ἄλλοι μὲ σκοπὸ τὸ κέρδος (ὄχι αὐτός), κι ἄλλοι ἀπὸ πολιτικὴ ἀφέλεια τοῦ καλλιεργημένου.

Advertisement