ἡ μόνη λογική

Κάποτε, ὅταν τὸ γνωστὸ κόμμα ἀσκοῦσε τρομοκρατία στοὺς καλλιτέχνες, γινόταν τὸ ἑξῆς. Ὅταν οἱ συγγραφεῖς ἔγραφαν κάτι ποὺ δὲν ἐμπεριεῖχε προτροπὲς ἢ νύξεις γιὰ ταξικὴ πάλη καὶ ταξικὴ δυστυχία, ἔπιαναν τὸν συγγραφέα καὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ναί, ἀλλὰ στὸ ἔργο σας δὲν λέτε τίποτε γιὰ τὴν πάλη τῶν τάξεων». Καὶ μηδένιζαν τὸ κείμενό του, γιατὶ προφανῶς σημασία εἶχε τὸ ταξικὸ νόημα κι ὄχι τὸ αἰσθητικό, τὸ νόημα τῆς ἀπόλαυσης τῆς ἀνάγνωσης, τοῦ χειρισμοῦ τῆς γλώσσας κ.λπ. Ὄχι! Ἅμα δὲν εἶχε τὸ ταξικὸ συμπέρασμα καὶ κήρυγμα, ἦταν ἀτελές.

Αὐτὸ τὸ στυλάκι, τότε ἦταν τρομοκρατικό. Ἀλλὰ τώρα δὲν ἀντέχεται, γιατὶ εἶναι γραφικό. Πόσο μᾶλλον ποὺ δὲν πιάνει καὶ δὲν πείθει κανέναν. Καὶ βασικά, καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τὰ ἴδια μειονοτικὰ προβλήματα περιχαρακωμένων, νὰ θέλουν κάθε ἀνάλυση γιὰ τὶς ἐξελίξεις σὲ ἕνα ζήτημα (π.χ. σεξουαλικότητα στὸ δυτικὸ κόσμο) νὰ τελειώνει μὲ ἕναν ὕμνο τῆς πίστης. Λὲς καὶ ἡ αὐτεπιβεβαίωση αὐτὴ τάχα θὰ προσελκύσει κόσμο. Κόσμο, πού, φυσικά, δὲν θὰ δώσει δεκάρα ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ γελάσει μὲ τὶς Ὀρθόδοξες παρθένες μουστακαλοῦδες καὶ ἀνύμφευτους ψευτοκοσμοκαλόγερους ἢ τοὺς παρθένους ποὺ ἀνέβασαν τὴν παρθένα κοπέλα τους στὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὴ χωρίσουν κατόπιν, τῶν ὁποίων ἡ θέα (καὶ ἀλαζονεία) πείθει ἀρνητικὰ 20 φορὲς περισσότερο ἀπὸ ὅσο θὰ ἔπειθαν θετικὰ ὁποιονδήποτε εἰλικρινὰ περίεργο κι ἐνδιαφερόμενο γιὰ τὴν ἄποψη (τὴν μία, τὴ μοναδική, τὴν βιώσιμη, τὴν ὑπέροχη, τὴν ἀκατανίκητη, τὴν θεολογικῶς ἐπικυρωμένη, τὴν συνοδικῶς ἀποδεκτή κ.λπ. κ.λπ.) τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα δέκα διδακτορικὲς καὶ πραγματικὰ ὀρθόδοξες διατριβές.

Εἶναι τὰ προβλήματα τῶν μειονοτήτων αὐτά. Ὁ κόσμος χάνεται καὶ αὐτὲς συχνὰ νομίζουν ὅτι ἅμα μιλᾶμε γιὰ τὸ τί εἶναι σωστὸ καὶ τί ὄχι, θὰ σωθεῖ ὁ κόσμος μὲ τὰ λόγια, ἢ ὅτι εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου. Ὅτι πάντα πρέπει νὰ ὑπάρχει δεοντολογία κι ὄχι μόνο περιγραφή. Εἶναι κατανοητά, αὐτὰ τὰ μειονοτικὰ προβλήματα, καὶ οὐδέποτε δήλωσα ἐχθρὸς τῆς «μισαλλοδοξίας», ἀλλὰ ἂν ἦταν ἔτσι νὰ ἀλλάξει ἡ ἄποψη τοῦ ὑπόλοιπου 98%, μᾶλλον εἴμαστε γελασμένοι. Ἄσε ποὺ «ξέρουμε» ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξει, καὶ τὸ πολὺ τὸ κήρυγμα «βλάπτει». Τέλος πάντων, ὑπάρχουν ἄλλοι ἱστότοποι γιὰ τὴ δουλειὰ αὐτή, ποὺ καλὰ τὴν κάνουν. Προφανῶς, ὑπάρχουν πολλὲς ὁμάδες-στόχοι. Καθένας καλὸ εἶναι νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸν δικό του, καὶ νὰ μὴ μπαίνει στὰ χωράφια τῶν ἄλλων. Εἰδικά, ὅταν ἔχει ἀπορίες γιὰ ἄλλα, παράλληλα σύμπαντα. Ἄσε ποὺ μᾶς χαλάει ἔτσι ἡ αἰσθητική.

Advertisement