μάτριξ

Αἰσθανόμουν παράξενα ὅταν ἄκουγα νὰ μοῦ μιλᾶνε μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸ Μάτριξ. Ποτὲ δὲν εἶδα τὴν ταινία (ταινίες) αὐτή, ἴσως κάποια τμήματά της. Ποτὲ δὲν μοῦ ἔκανε ἐντύπωση τὸ ὅτι «ἴσως βρισκόμαστε σὲ ἕναν ὑπολογιστή». Βασικά, θεωροῦσα ἀπὸ περίεργο καὶ πάνω (χαζό) νὰ ἑλκύεσαι ἀπὸ τέτοια ἰδέα ἢ νὰ φοβᾶσαι τέτοια ἰδέα. Σίγουρα, οἱ ὑπολογιστὲς κατάφεραν νὰ μᾶς κάνουν νὰ καταλάβουμε π.χ. τὴ διαφορὰ μεταξὺ hardware καὶ software, συνείδησης καὶ σώματος. Ἀλλὰ ὣς ἐκεῖ. Ἡ ἰδέα ὅτι ὅλα εἶναι μιὰ φαντασία, ἕνα θέατρο, ἕνας προκαθορισμένος προορισμός, ὑπάρχει ἀπὸ πολὺ παλιά, πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴ βιομηχανικὴ ἐπανάσταση. Ἔτσι παθαίνεις ἐὰν ἀγαπᾶς τὴν τεχνολογία, ὅταν δηλαδὴ εἶσαι τῶν σκληρῶν ἀνθρωπιστικῶν ἐπιστημῶν καὶ θαυμάζουν π.χ. τὰ φλασάκια ὅταν ἄρχισαν νὰ βγαίνουν. Ἀντίθετα, ὅσοι ἦταν τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, καὶ τῆς τεχνικῆς, ἔβλεπαν μὲ βαρεμάρα ὅσους π.χ. τριτοδεσμίτες ἐνθουσιάζονταν μὲ τὰ φιλοσοφικὰ (καὶ μή…) παρεπόμενα τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς τεχνικῆς, καὶ τὶς περισπούδαστες ἀναλύσεις τῶν τελευταίων. Ἡ βαρεμάρα παραμένει βεβαίως ἕως σήμερα, ὅταν κυττάζω στὸ παρελθὸν τέτοιες στάσεις. Ἁπλά, ἡ τεχνολογία πλέον δὲν εἶναι ἕνα φοιτητικὸ παιχνίδι π.χ. ἕνα τσὰτ στὸ διαδίκτυο, ὅπου ἡ γοητεία τοῦ ἀγνώστου ξεπροβάλλει, εἶναι νὰ ξέρουν τί ἀγόρασες καὶ ποῦ πῆγες ἀνὰ πᾶσα στιγμή. Πάντως εἴτε ὅλα τὰ πράγματα καὶ ἡ κατάσταση ποὺ μᾶς περιβάλλει εἶναι σκηνοθετημένα μέσα σὲ ἕναν η/υ εἴτε ὄχι, εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ παίξεις τὸ ρόλο σου, θὲς δὲ θές, τὸ ρόλο ποὺ τελικὰ θὰ ἔχεις παίξει, κι ὄχι νὰ σκέφτεσαι διάφορα ἀναπόδεικτα καὶ δακρύβρεχτα περὶ μοίρας, συμπτώσεων, τύχης καὶ ἐλεύθερης βούλησης.