Category Archives: ποίηση

ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ Φοβήθηκα πολὺ ὅταν ἀντίκρυσα πρώτη φορὰ τὸ θάνατο: Ἦταν θυμᾶμαι στὸν ὑπόγειο στὶς πέντε τὸ πρωὶ καθὼς μὲ κοίταξε μὲ τὰ σβηστά του μάτια. Ὕστερα, τὴν ἑπόμενη φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα -μοῦ διαφεύγει ποῦ- μοῦ φάνηκε ἠπιώτερος, γιὰ νὰ … Συνέχεια →

Ἕνα βυζαντινὸ ποίημα γιὰ τὴν ἀνισότητα, τοῦ Χριστόφορου Μυτιληναίου (11ος αἰ.). Μετάφραση: Δήμητρα Μονιοῦ. Λόγε μου, δημιουργέ μου, εἶναι δίκαια πράγματα αὐτά, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ εἴμαστε πλασμένοι ἀπὸ τὸν ἴδιο πηλὸ καὶ τὸ ἴδιο χῶμα, νὰ ἔχουμε τὴν ἴδια … Συνέχεια →

…Ἔτσι γιατί νὰ εἶναι: μόλις κανεὶς ἔχει τὰ περιώνυμα Στενά, τὴν Σμύρνη καὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν, εὐθὺς ἀθροίζει στόλο καὶ πηαίνει πρὸς τοὺς Ἕλληνας νὰ ναυμαχήσει. Ἂ ναὶ βεβαίως· ἄλλο λόγο νὰ μὴ λέμε: ὀτοτοτοῖ, ὀτοτοτοῖ, ὀτοτοτοῖ. Ἂ ναὶ τῷ ὄντι· … Συνέχεια →

Ἂς ἐρημώσῃ ὁ πόλεμος τὴν Ἑλλάδα πρὶν εὕρῃ τῆς Χίου τὴν μοῖραν Ἤ: Δυστυχησμένα πλάσματα τῆς πλέον δυστυχησμένης φύσεως, τελειώνομεν ἕνα θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον πέφτομεν πάλιν. Κατὰ συνέπεια: Καὶ ἂν ὁ θεὸς καὶ τ᾿ ἄρματα μᾶς λείψωσι, καλήτερα πάλιν … Συνέχεια →

Ὅταν ἐπὶ 40-45 χρόνια ἡ μνησίκακη Ἀμφισβήτηση ἔχει ποτίσει ἕως καὶ τὸ μεδούλι τοῦ μεταπολεμικοῦ Ἕλληνα, ἡ κριτικὴ στὴ Γώγου εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς γράφεται στὸν τίτλο τῆς ἀνάρτησης. Δὲν ἔχει πρακτικὸ νόημα, δηλαδὴ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀντιστρέψει τὰ ἀποτελέσματα … Συνέχεια →

Κριτικὴ ἔκδοση καὶ μετάφραση 236 ποιημάτων τοῦ Ἰωάννη Γεωμέτρη (10ος αἰ.) ἀπὸ τὴν Μαρία Τωμαδάκη. ΑΠΘ – Φιλοσοφικὴ Σχολή, Θεσσαλονίκη 2014. Τὸ κείμενο τῆς ἐργασίας. Τὸ α΄ ποίημα βρίσκεται στὴ σελ. 42.

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ εἰδωλολατρία ξανασήκωσε κεφάλι, μόνο στοὺς κύκλους τῶν «μορφωμένων» (ποιῶν ἄλλων, ἄλλωστε;) ἀλλὰ δίχως θυσίες καὶ ἄλλα τέτοια αἱματηρά, αὐτοὶ δὲν ἔχουν πάψει νὰ βγάζουν ψευτρόνια τοὺς πατέρες τους Ἐθνικούς· καὶ ἀκούραστα νὰ διαβεβαιώνουν ὅτι ἔκανε … Συνέχεια →

Γράφει κάπου ὁ Ν. Σαραντάκος, μὲ ἀφορμὴ τὸ ποίημα Ἀθανάσιος τοῦ Καβάφη:  Ο Καβάφης διάβασε το περιστατικό που ενέπνευσε το ποίημα σε ένα αγγλικό βιβλίο για την ιστορία της εκκλησίας της Αιγύπτου. Όμως, στο χειρόγραφο του ποιήματος υπάρχει σημείωση του … Συνέχεια →

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω, ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει   Τόσες πληγὲς μόνο τὸ νόμπελ μπόρεσε νὰ τὶς γιατρέψει  

Μετὰ προλόγου εἰσαγωγικῆς ἀναλύσεως καὶ σημειώσεων, Ἀθῆναι 1926   Νίκη Στῆς Σαλονίκης τὰ νερρὰ ράξανε τὰ καράβια τῆς γαλανόλευκης· μὲ βιᾶς ἡ ἄγκυρα ποντίζει καὶ κρούει καὶ πιάνει σὲ βαθιὸν μαλαματένιο βράχο.. βόϊσμα βαρὺ τὸν ἔγκατον βυθὸν ἀντιταράζει κι’ ὡς … Συνέχεια →

Ὁ H. Hunger μᾶς λέει ὅτι χάρη στὶς ἀνθρωπιστικὲς τάσεις τοῦ Φωτίου ἡ φιλοσοφία στὸ Βυζάντιο δὲν ἔγινε ancilla theologiae. Ὁ ἰσχυρισμὸς αὐτὸς ἔχει μέγιστη δόση παραδοξότητας γιὰ τοὺς ἑξῆς καταρχὴν βάσικοὺς λόγους: α΄) Ὣς τὸν ἔνατο αἰώνα, ὅπου δρᾶ … Συνέχεια →

Χρίστος Λάσκαρης:   Συνεχίζει νὰ ζεῖ   ὅπως μετὰ τὸ τέλος τοῦ προγράμματος ἡ τηλεόραση   ποὺ τὴν ξεχάσαν ἀναμμένη.   // Δὲν ἔχει τίποτα νὰ μοῦ δώσει πλέον ἡ ζωή.   Ὅσα μοῦ ἔδωσε, γυρίζει ἕνα-ἕνα καὶ τὰ ξαναπαίρνει. … Συνέχεια →

Στον Πορφύριο, ηνίοχο των Βένετων Ἐν γῇ κρατῆσας παντὸς ἁρματηλάτου καλῶς ἐπήρθη καὶ πρὸς αἰθέρα τρέχειν, Πορφύριος, τὸ θαῦμα δήμου Βενέτων˙ νικῶν γὰρ οἷτος πάντα γῆς διφρηλάτων, ἄνεισιν, ὡς ἂν καὶ σὺν ἡλίῳ δράμοι

Ἐδῶ

Πηγή: Θεοδοσίου τοῦ Διακόνου, Περὶ τῆς Κρήτης ἁλώσεως ἀκροάσεις πέντε. Μετάφραση Α’ 48-69 Ὁ Νικηφόρος… στάθηκε στὸ μέσον καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται στὸ Θεό: «..Ἐνθάρρυνε τὶς καρδιές τους.. ντρόπιασε τὰ λόγια τῶν προφητῶν τῶν ἐχθρῶν μας, δεῖξε ποιὸς εἶναι ὁ Πέτρος καὶ ποιὸς ὁ … Συνέχεια →

Βυζαντινό, μᾶς τὸ λέει ὁ Πτωχοπρόδρομος παραπονούμενος πάντοτε στὸ βασιλιά. Τὸ χειμώνα χρειάζεται ξύλον καύσιμον καὶ καρβοῦνιν. Χρειάζεται ὑποδήματα χειμωνικὰ κουβία, καὶ κοντοσφίκτουρον παχὺν γιὰ τὴν ψύχρα. Εἶναι ἀναγκαῖα λινάρι καὶ βαμβάκι, σαπῶνιν, καὶ ἀπὸ φαγητὰ-λαχανικὰ καὶ ἄλλα, χρειάζεται μέλιν, … Συνέχεια →

LIII Νοέμβρης μήνας εἶναι ὁ Θάνατος ὅταν ἡ μέρα εἶναι νύχτα καὶ ἡ νύχτα νύχτα βαθιά.   Ἔτσι θαρρῶ καὶ ἡ σκοτεινὴ ὁδός συγκλίνοντας στὸν μαῦρο ὁρίζοντα καὶ στὰ γυμνὰ κλαριὰ ἀράχνες καὶ σκιὲς καὶ κόρακες ποὺ κρώζουνε λυπητερὰ στὴν … Συνέχεια →

I Ἀγάπα γιὰ νὰ ζήσῃς ζῆσε γιὰ ν’ ἀγαπᾶς.   IV Ζακύνθου ζὰ καὶ ἄνθη σὺ ζήτα· Ζακυνθίους, Ζακύνθιε, δὲ φεύγα.

Ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ μετέφρασαν τὴν Ἰλιάδα ἦταν ὁ λόγιος Ἀθανάσιος Χριστόπουλος ἀπὸ τὴν Καστοριά. Μετέφρασε (κατὰ τὶς δεκαετίες τοῦ 1830 καὶ 1840) τὴν πρώτη ραψωδία τῆς Ἰλιάδας χρησιμοποιώντας λέξεις ἀπὸ τὰ καστοριανὰ καὶ κοζανίτικα. Εἶχε προηγηθεῖ, ὡς μεταφραστὴς τῆς Ἰλιάδας, ὁ … Συνέχεια →

    Ὁ καθένας τὴν ὥρα ποὺ ξεψυχᾶ ἂς ρίξει γιὰ τελευταία φορὰ τὸ ἀκόντιό του. Γιατὶ εἶναι τιμητικὸ καὶ λαμπρὸ γιὰ ἕναν ἄνδρα νὰ μάχεται γιὰ τὴν πατρίδα καὶ γιὰ τὰ παιδιά του καὶ γιὰ τὴ γυναίκα του ἐναντίον … Συνέχεια →

Φύγε κι ἄσε με μοναχό, ποὺ βλέπω νὰ πληθαίνει ἀπάνω ἡ νύχτα, καὶ βαθιὰ νὰ γίνονται τὰ χάη. Οὔτε τοῦ πόνου ἡ θύμηση σὲ λίγο πιὰ δὲ μένει, κι εἶμαι ἄνθος ποὺ φυλλοροεῖ στὸ χέρι σου καὶ πάει.   Φύγε … Συνέχεια →

ΔΕΗΣΗ Πνέμα τοῦ πόνου, ποὺ οἱ θλιμμένοι ἀγῶνες Σὲ ὑψώσανε στῶν αἰώνων τοὺς αἰῶνες, κ’ εὐδόκησες ν’ ἀστράψουνε οἱ κορόνες τῶν ἀδυνάτων, ἄστρα·   πνέμα πανάγαθο, ἀπὸ τῆς ἀβύσσου τοῦ Δικαίου ποὺ χαράζει ἡ δύναμή Σου, κι ὡς τρικυμιὰ ἀνοιξιάτικη … Συνέχεια →

Ἐπέτειος τοῦ θανάτου του, καὶ νά ἕνα ποίημα του: Οὐκ ἀπέσβετο λάλον ὕδωρ Χριστιανὸς ἐγώ; Ποτέ! Δὲν εἶμαι ἐγὼ Χριστιανός. Αἰνίγματα γιὰ μὲ οἱ ναοὶ τοῦ χλωμοῦ Ναζωραίου. Ὁρμητικὸς κι’ ὡραῖος σαλεύει μέσα μου ἕνας Ἰουλιανός, καὶ γέρνω στὸ κατώφλι … Συνέχεια →

(R. Lavagnini, “Sette nuove poesie bizantine di Costantino Kavafis”, Rivista di studi bizantini e neoellenici 25 (1988), 276-277: Ἡ φαντασία μου μὲ πιαίνει τώρα ὄχι στὴν Ἀλεξάνδρεια τῶν Πτολεμαίων, ἀλλὰ τοῦ πέμπτου ἢ τοῦ ἕκτου αἰῶνος. Κάθε μορφή της καὶ … Συνέχεια →

Τρία ποιήματα μιᾶς μακρινῆς φίλης, ἀπὸ τὸ μακρινὸ παρελθόν. Τὰ βρῆκα μετὰ ἀπὸ εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια, κι ἀφοῦ μοῦ τὰ ἔδωσε, τὰ ἀναρτῶ.   Ophe’s Prayer if i shut my eyes there is no darkness there is a circus … Συνέχεια →

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ Τώρα πιὰ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ πεθάνουμε, τώρα πιὰ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ πεθάνουμε μ’ αὐτὴ τὴν ἔγνοια πίσω μας; Ἀναγκαστικῶς θὰ ἀναβάλουμε.   ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΙΤΕ Καὶ τί περιμένεις ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τοὺς … Συνέχεια →

Τώρα ποὺ τὰ νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου ξαναγίνονται μουσουλμανικά, ἕνα ἐπίκαιρο ἐπίγραμμα τοῦ Σολωμοῦ: Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη περπατώντας ἡ Δόξα μονάχη μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ γεναμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια ποὺ εἶχαν μείνει στὴν … Συνέχεια →

William and Elizabeth Cotton (1656) Forty Nine yeares they lived man and wife And whats more rare thus many without strife Shee first departing hee a few weekes tryed To live without her could not and so dyed Both in … Συνέχεια →

Πολὺ μελάνι καὶ πολλὰ ΜΒ ἔχουν σπαταληθεῖ γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τοῦ βαθμοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ἐννοεῖται τοῦ βαθμοῦ ποὺ ὑπῆρχε πρὸ τῆς μεταπολεμικῆς καὶ μεταπολιτευτικῆς βοθροποίησης καὶ ἀνωμαλίας. Τὸ φάσμα κυμαίνεται ἀπὸ τοὺς ὁπαδοὺς τῆς ὕπαρξης «κρυπτοεθνικῶν» κι ἐκείνους ποὺ … Συνέχεια →

Πυρσὸς Λαμπρός..    

Γιάννης Ὑφαντῆς Πως ζούμε μυθικά μας διαφεύγει. Πως ο ζητιάνος στη γωνιά είναι βασιλιάς μάς διαφεύγει. Πως ίσως κιόλας είμαστε γουρούνια μες στης Κίρκης το μαντρί μας διαφεύγει. Πως ίσως τούτη η πόλη μάς χωνεύει επειδή είναι της Χάρυβδης στομάχι … Συνέχεια →

(1896)   Ἐπάνω σέ χρυσό σινί ἡ Σαλώμη φέρνει τή κεφαλή τοῦ Ἰωάννη Βαπτιστῆ στόν νέον Ἕλληνα τόν σοφιστή πού ἀπό τόν ἔρωτα μέ ἀδιαφορία γέρνει. «Σαλώμη τήν δική σου» ἀπαντάει ὁ νέος «ἤθελα νά μέ φέρουνε τήν κεφαλή». Ἀστειευόμενος … Συνέχεια →

«Στην ξενιτιά μονάχα ο Tούρκος νιώθει τον Eλληνα πως έχει αδελφό τραγούδι σαν ακούει ελληνικό, αλλάζει τότε ο Tούρκος απ την Πόλη. Θυμώνουμε και βρίζουμε με πάθος κι ας είμαστε ως τον θάνατο εχθροί, αγάπης σπίθα έμεινε στερνή, καλά κρυμμένη … Συνέχεια →

Στὴν προηγούμενη ἀνάρτηση παρατέθηκε τμῆμα τῆς ἄποψης ποὺ ἔχει ὁ Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος γιὰ τὸν Ἐλύτη. Τοῦ προσάπτει διάφορα. Μὲ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ συμφωνῶ καὶ μὲ μερικὰ ἄλλα διαφωνῶ. Ἄλλωστε, οὔτε ἐμένα μ’ ἀρέσουν ὁ Ἐλύτης κι ὁ Σεφέρης (κι ὁ … Συνέχεια →

Μάριος Μαρκίδης, Γιὰ νὰ γίνουμε ταπεινοί Γιά νά γίνουμε ταπεινοί θά ‘πρεπε νά ἀρκεστοῦμε στά ἐφηβικά μας σφαιριστήρια. … Στό γκαρσόνι Νίκος στή θερινή Ἁρμονία ὁποῦ ὁ Τώνης Μαρούδας σιγοντάριζε τόν πασατέμπο Μετά ἡ στάση τοῦ λεωφορείου κι ὁ δυστυχής … Συνέχεια →

Τά δάση ποὺ ὀνειρεύεσαι καίγονται τά χαράματα φεύγουν οἱ φίλοι ἕνας-ἕνας, τούς παίρνει τό ἀσανσέρ ἡ χλόη γίνεται ἄχυρο κι ἡ νιότη μνήμη χλόης τά δάση πού ὀνειρεύεσαι καίγονται τά χαράματα μπουζούκι καί μπετόν ἀρμέ – κάτω ἀπ’ αὐτή τήν … Συνέχεια →

Η ΛΑΜΨΗ – Πετᾶς; τὸν ρώτησε αὐτὸς ποὺ κρατοῦσε τὸ μαχαίρι. Ὁ ἄλλος σιγὰ σιγὰ δὲν πάταγε πιὰ τὸ χῶμα, σιγὰ σιγὰ εἶχε σηκωθεῖ κάπου μισὸ μέτρο πάνω ἀπὸ τὴ γῆ. – Ὅμως – εἶπε ὁ πρῶτος: Ἐγὼ μπορῶ κι … Συνέχεια →

Ὁ Μότσαρτ Ὁ Μότσαρτ μ᾿ ἕνα μαῦρο σκύλο τριγυρίζει τὰ καμμένα σπίτια· ψάχνει κεῖ μέσα στὴν καφτὴ τέφρα καὶ τὴν καρβου- νίλα. Σὲ μερικὲς γωνιὲς δὲν ἔχουν ἀκόμη σβήσει οἱ φωτιές… -ΠAPAΞENΟ -λέει- ΠOYΘENA ΔEN AKOYΓETAI ΠIA Η ΜΟΥΣΙΚΗ MOY… … Συνέχεια →

Ἡ προσφορὰ κι ἡ ζήτηση ρυθμίζουνε τὴν κοινωνία ἔλεγε ὁ μεγάλος ἀδερφός μου Mάρξ. Ἕνα μικρό, ἀνήθικο ἐμπόριο κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι ἡ πιὸ κρυφή σου σκέψη ἀκόμα, μεγάλα λόγια στὶς γωνιὲς τῶν δρόμων, οἱ ρήτορες σὰν τοὺς λαχειοπώλες διαφημίζοντας ὄνειρα γιὰ μελλοντικὲς … Συνέχεια →

 Πλοῦτον δὲν θέλω, δόξαν δὲν θέλω, … οὔτ’ ἐξουσίαν, ποτὲ καμμίαν. Δὲν θέλω γνώσην οὔτε κἂν τόσην, ὅσ’ εἶν τοῦ ψύλλου κι ὅσ’ εἶν’ τοῦ ξύλου. Τοῦτες οἱ κρύες οἱ φαντασίες ὅσο εὐφραίνουν, τόσο πικραίνουν.

Μάριος Μαρκίδης, Ἄλλα θέματα γιὰ ποιήματα (Συλλογή: Μεταξὺ Σινᾶ καὶ Αἰλείμ) (Νά τεθοῦν ὑπ’ ὄψιν τοῦ ποιητοῦ Φλαβίου Μάρκου) «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῶ ὄνομα…» Ἥρωες τῆς ἀνθρωπότητος: Ἰαζίας καί Ἔσδρα κι ἄλλοι δυσκολοπρόφερτοι. Ἐλύσσαξαν, φαγώθηκαν … Συνέχεια →

Τώρα, πιά, γκρεμισμένο. Τὸ πρόλαβα, ὅμως. Ἂς μὴ χαθεῖ.

Antwort Zu den Steinen hat einer gesagt: seid menschlich Die Steine haben gesagt: Wir sind noch nicht hart genug

Ἀνὰ περιοχή: Searchable Greek Inscriptions. A Scholarly Tool in Progress. The Packard Humanities Institute Project Centers. Attica (IG I-III) Peloponnesos (IG IV-[VI]) Central Greece (IG VII-IX) Northern Greece (IG X) Thrace and the Lower Danube (IG X) North Shore of … Συνέχεια →

«Στοὺς δρόμους, τὶς νύχτες τοῦ χειμώνα, δίχως στέγη, δίχως ροῦχα, δίχως ψωμί, μιὰ φωνὴ ἔσφιγγε τὴν ξεπαγιασμένη καρδιά μου: «Ἀδυναμία ἢ δύναμη: Δύναμη, βέβαια, ἐσύ. Δὲν ξέρεις μήτε γιὰ ποῦ τραβᾶς μήτε γιατί πηγαίνεις, μπὲς παντοῦ, ἀποκρίσου σ’ ὅλα. Δὲν … Συνέχεια →

Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις, τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου, μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες. Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνὰ κ’ … Συνέχεια →

ΡΕΥΜΟΝ ΚΕΝΩ, «ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΣΤΙΛΛΗΣ» Ὑπάρχει μιὰ ἐπιστολὴ τοῦ Λάιμπνιτς μὲ ἡμερομηνία 14 Ἰουλίου 1686 στὴν ὁποία τονίζεται ἡ σημασία τῆς ἀρχῆς τοῦ Ἐπαρκοῦς Λόγου. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἡμερομηνία-σταθμὸ στὴν ἱστορία τῆς Φιλοσοφίας. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε χρόνο ὁ λαὸς τοῦ … Συνέχεια →

Έριχ Φριντ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΛΙΘΩΝ Η εποχή των φυτών μετά ήρθε η εποχή των ζώων μετά ήρθε η εποχή των ανθρώπων τώρα έρχεται η εποχή των λίθων Όποιος ακούει τις πέτρες να μιλούν ξέρει μόνο οι πέτρες θα μείνουν … Συνέχεια →

(Α) ἐνθάδε λυπὸν ἐκοιμήθει τὼν γλυκοὶν κ(αὶ) ἀργὸν ὕπνον ἡ δούλι τοῦ θ(εο)ῦ Καλή, σύμ- βειως γεγωνῶσα Ἁδριανοῦ βασι- ληκοῦ προτοσ- σπαθαρίω , μηνὶ Ἰανουαρίου. (Β) ἐτελεύτησεν ὁ δοῦλ- ος τοῦ θ(εο)ῦ Κάληστος μοναχὸς πάσχον ἐκ τῆς κεφαλῆς αὐ- τοῦ· … Συνέχεια →

Πυθαγόρειον Όταν από το σώμα έξω βγει το φως το πρώτο θ’ αντικρύσει η ψυχή το καθαρότατο. Μα αν το φως αυτό δεν το συνήθισε όσο βρισκόταν στην ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται θαμπωμένη και ζητεί φως σκοτεινότερο. Και κατεβαίνει όλο και … Συνέχεια →

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ, «ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ» Καθένας πρέπει νά ‘χει Τὴν σκλαβιά του νὰ μάχεται, Ἕνα ἄστοργο καιρὸ νὰ ροκανίζει Τὰ κόκαλά του Καὶ μιὰν ἀγάπη ἀκούραστη Νὰ λαδώνει τὶς κλειδώσεις του. Καὶ μὴ ρωτᾶτε πιὸ πολλά. Μὴν περιμένετε τίποτ’ ἄλλο.