Category Archives: Ρωμαίοι

Βίοι Σοφιστῶν, 1.16.1-3: Ὁ σοφιστὴς Κριτίας, ἂν καὶ κατέλυσε τὴν Ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, δὲν πρέπει νὰ θεωρηθεῖ κακός, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ δημοκρατία εἶχε φτάσει σὲ τέτοιο σημεῖο ἔπαρσης ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως ἀπὸ μόνη της θὰ καταστρεφόταν, ἀφοῦ δὲν ὑπάκουε σὲ … Συνέχεια →

Στοὺς ρωμαϊκοὺς χρόνους, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα, ὑπῆρχαν δημόσια λουτρά, δημόσιες τουαλέτες, μὲ τρεχούμενο νερό. Αὐτὸ μείωνε τὴ συχνότητα ἐμφάνισης τῶν ἀσθενειῶν καὶ συντελοῦσε σὲ καλύτερο ἐπίπεδο ζωῆς στὶς ρωμαϊκὲς πόλεις. Ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα, ὥσπου νεότερες ἔρευνες ἀπέδειξαν … Συνέχεια →

It is, for instance, no great surprise that the Roman empire is not particularly in favour at the moment, and therefore that its demise is not deeply regretted. In Europe, empires and imperialism went firmly out of fashion in the … Συνέχεια →

For instance, there is certainly a link between interpretations of the Germanic invaders as primarily peaceful, and the remarkable (and deserved) success that modern Germany has had at constructing a new and positive identity within Europe, after the disastrous Nazi … Συνέχεια →

Μήπως ἡ Κωνσταντινούπολη τοῦ 5ου αἰώνα μποροῦσε νὰ κάνει κάτι γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ ὑφίστατο τὴν εἰσβολὴ τῶν γερμανικῶν φύλων; Στὴν πραγματικότητα, τὸ ἀνατολικὸ τμῆμα ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς Σασσανίδες Πέρσες καί, δευτερευόντως, τοὺς Οὕνους. … Συνέχεια →

Ἐξαιτίας του ἀναθεωρητισμοῦ τους, οἱ ἀπολογητὲς τοῦ σύγχρονου πολυπολιτισμοῦ θεωροῦν ὅτι ἡ Ρώμη χρειαζόταν μετανάστες γιὰ νὰ ἐνδυναμωθεῖ καὶ νὰ ἐπεκταθεῖ. Διαβάζουμε: As the Roman emperors sought to expand and strengthen their empire, they recognized that immigration was a means … Συνέχεια →

Ἡ φράση «ἄρτον καὶ θεάματα» εἶναι πολὺ γνωστή. Ὅλοι μας ἔχουμε ἀκούσει αὐτὰ τὰ μελὼ γιὰ τοὺς ὄχλους τῆς Ρώμης ποὺ ζητοῦσαν τροφὴ καὶ θεάματα, κι ἐπαναστατοῦσαν ὅποτε δὲν τοὺς δινόταν τροφή. Στὴν πραγματικότητα, κι ὅπως θὰ ἦταν λογικὰ ἀναμενόμενο … Συνέχεια →

Ἡ Ποστούμια, μιὰ Ἑστιάδα Παρθένα, δικάστηκε γιὰ αἱμομιξία. Ἀθωώθηκε, ἀλλὰ ἤγειρε ὑποψίες ἐπειδὴ πάντοτε ντυνόταν μᾶλλον ὡραῖα καὶ ἐπειδὴ ἦταν ὑπερβολικὰ πνευματώδης γιὰ Ἑστιάδα. Ἀθωώνοντάς την ὁ ἀρχιερέας τῆς εἶπε, ἐκ μέρους ὅλου τοῦ ἱερατείου, νὰ σταματήσει νὰ λέει ἀστεῖα … Συνέχεια →

…Συνέπεια τῆς κατάστασης αὐτῆς ἦταν ὅτι ὅσοι Οἶκοι φημίζονταν παλιότερα γιὰ τὴν ἀφοσίωσή τους σὲ σοβαρὲς ἀσχολίες, τώρα εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὶς διασκεδάσεις τῆς ἀργίας, κι ἀντιλαλοῦν τοὺς ἤχους τῶν τραγουδιῶν καὶ τὰ παιξίματα τῶν φλογέρων καὶ τῶν λυρῶν. Ἐν … Συνέχεια →

Πηγή Διάφοροι κατὰ καιροὺς ἔχουν διατυπώσει διάφορες ἐνστάσεις. Ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει τέτοιο ὅραμα (ἄρα, ὁ Κωνσταντίνος καὶ οἱ διάφοροι χριστιανοὶ συγγραφεῖς ἐξαπάτησαν ὅλον τὸν πλανήτη), ἐνῶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἔχει παρατηρηθεῖ. Ἄλλοι ἔχουν διατυπώσει τὴν ἔνσταση ὅτι ὁ … Συνέχεια →

S. E. Alcock, Graecia capta. The landscapes of Roman Greece, Cambridge 19963, σσ. 178-179: The most common examples of cult displacement are undoubtedly the innumerable statues removed from Greek cities and sanctuaries as “plunder” by Roman troops or by greedy … Συνέχεια →

Ὅποιος ἔχει τύχει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ νὰ χαζέψει χειρόγραφα τῆς Notitia Dignitatum (ἕνα ρωμαϊκὸ ἔγγραφο ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 4ου μ.Χ. αἰ. καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου), θὰ ἔχει παρατηρήσει ὅτι σὲ αὐτὰ τὰ εἰκονογραφημένα … Συνέχεια →

Τυνησία Ἰορδανία

Ὅταν μεταφέρθηκε ἡ πρωτεύουσα στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ καὶ πιὸ πρίν, κατὰ τὴν Τετραρχία, τὰ λατινικὰ ἀπέκτησαν μεγάλη σημασία στὴν ἐκπαίδευση. Ὁ Λιβάνιος, δεκαετίες μετά, παραπονιόταν ποὺ οἱ φοιτητὲς προτιμοῦσαν τὰ λατινικὰ ἀντὶ τῶν ἑλληνικῶν, ἀφοῦ τὰ πρῶτα θὰ τοὺς ἔδιναν … Συνέχεια →

Αὔγουστου καὶ Λίβιας, Ρώμη, 37 καὶ 90 μ.Χ   Καπιτώλιο (ναὸς Jupiter, Juno, Minerva), Dugga, Τυνησία, 2ος μ.Χ. αἰ.: Ψηφιδωτὸ τῆς ἴδιας πόλης, μὲ θέμα τὸν ἱππόδρομο, 4ος μ.Χ. αἰ.. Ὁ ἁρματοδρόμος ὀνομάζεται Ἔρως:   Ναὸς τοῦ Γάιου καὶ Λούκιου … Συνέχεια →

Ἡ σωστὴ ἑλληνικὴ νεολαία, ποὺ θὰ θέλαμε, ἀναρτᾶ λατινικὰ σκέτς.

Προσέξτε πῶς ἀντιμετωπίζει ὁ αὐτοκράτορας Αὔγουστος τὴν φυγοτεκνία: Ὡς θρησκευτικῆς φύσης ἔγκλημα. Ὁ Αὔγουστος ἀπευθύνεται στοὺς Ρωμαίους: Πηγή Yet, if one were to name over all the worst crimes, the others are as naught in comparison with this one you … Συνέχεια →

Γιὰ νὰ σβήσει τὴ μνήμη τῶν προηγούμενων Ὀλυμπιονικῶν καὶ νὰ μὴ μείνει ἴχνος τους, διέταξε νὰ γκρεμιστοῦν ὅλα τὰ ἀγάλματα καὶ οἱ προτομές τους, νὰ συρθοῦν μὲ γάντζους καὶ νὰ πεταχτοῦν στὰ ἀποχωρητήρια Σουητώνιος, Νέρων, 24.

Ἡ τελευταία φορὰ ποὺ ἀπεικονίστηκε σὲ ρωμαϊκὸ νόμισμα κάποια ἀρχαία θεότητα. Λικίνιος, νόμισμα μὲ τὸ Δία στὴν ἄλλη ὄψη του, στὰ 321-322 μ.Χ.: Ἡ τελευταία ἀπεικόνιση θυσίας σὲ κρατικὸ ρωμαϊκὸ ἀνάγλυφο. Γαλέριος, Θεσσαλονίκη, 298-299:

Ἢ πῶς ἡ ἱστορία παίρνει τὴν τροπὴ ἐκείνη ποὺ δὲν ἤθελες μὲ τίποτε, καὶ τὸ κοσμοσύστημά σου καταρρέει. Ἕνας-ἕνας ἀποσύρονται οἱ προστάτες κι ἐμπνευστές σου κι ἐσὺ πεθαίνεις ἀπὸ ἐπιθετικὸ καρκίνο. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, τραγικὴ φιγούρα. Τί νὰ γίνει, … Συνέχεια →

δημοκρατία–αθηναϊκή δημοκρατία: διάρκεια 140 χρόνια, ωμή επιθετικότητα, δημιουργία ενός ιστορικού φιάσκου, της αθηναϊκής ηγεμονίας που οδήγησε στον πελοποννησιακό πόλεμο και την καταστροφή της Αθήνας από την οποία η πόλη δεν επανήλθε ποτέ. δεσποτισμός–ρωμαϊκή αυτοκρατορία (είμαι διαλλακτικός, δεν επιλέγω την αρχαία … Συνέχεια →

Avanti Cristo καὶ Dopo Cristo. Ρωμαῖοι καὶ Μοντέρνοι, καθένας μὲ τὰ ἔργα του.

Ἐνδιαφέρον καὶ σύντομο βίντεο, γιὰ ὅσους μπερδεύεστε μὲ τὴν ἀλληλουχία τῶν αὐτοκρατόρων (Αὐγούστων, Καισάρων) ἀπὸ τὸν Διοκλητιανὸ μέχρι τὸν Κωνσταντίνο.  

Σὲ περίπτωση ποὺ διαμαρτυρόμαστε γιὰ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ τὴν ὁποία μᾶς δείχνουν οἱ ἡγεσίες μας, καὶ κλαῖμε γιατὶ τὸ μέλλον τῆς Ἀνθρωπότητας εἶναι σκοτεινό. Βέβαια. «Μὰ δὲν ζοῦμε στὴ Ρώμη, δυὸ χιλιάδες χρόνια πρίν». «Μά, καὶ οἱ Ρωμαῖοι δολοφόνησαν τὸν Καλιγούλα». … Συνέχεια →

Τί πιὸ ὡραῖο, τὶς πιὸ καλὲς μέρες τοῦ Ἰουλίου, Αὔγουστος νὰ γίνεσαι. Χίλια χρόνια εὐτυχίας, μόνο.

Timagenes, felicitati urbis inimicus, aiebat Romae sibi incendia ob hoc unum dolori esse, quod sciret meliora surrectura quam arsissent Ὁ Τιμαγένης, ποὺ εἶχε κακία πρὸς τὴ Ρώμη καὶ τὴν εὐημερία της, ἔλεγε ὅτι ὁ μόνος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο θρήνησε … Συνέχεια →

Ἂς μὴν ξεχνᾶμε, κοάζοντας στὸν μικρόκοσμο τοῦ παρόντος καὶ τῆς νεοελληνικῆς ἱστορίας τῶν τελευταίων 72 χρόνων, ὅτι σὰν σήμερα, στὶς 21 Ἀπριλίου 753 π.Χ. ἱδρύεται ἡ Ρώμη. Νά ἕνα νόμισμα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου γιὰ τὴν ἐπέτειο αὐτήν, μόνο 1080 χρόνια … Συνέχεια →

Στὸ Lullingstone      

Οἱ Ἕλληνες ποὺ θεωροῦν πολιτικὴ τὸν ἀνθρωπισμὸ γέρων, κοντὰ στὸ θάνατο, ἀνθρώπων στὴν Εἰδομένη, καὶ θέλουν νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ πολιτικὴ εἶναι μόνο ἢ κυρίως ἀνθρωπισμός, πατᾶν σὲ γερὲς βάσεις. Ἀντίστοιχα περιστατικὰ ἔχουν παρατηρηθεῖ καὶ στὸ παρελθόν. Γιὰ παράδειγμα, ὁ … Συνέχεια →

Μιὰ ποὺ ἔχει ἀποφασιστεῖ ἡ χρήση στρατοπέδων γιὰ «προσωρινὴ» παραμονὴ «προσφύγων» καὶ προσφύγων, ξανά, λίγη ρωμαϊκὴ ἱστορία, γιὰ τὰ ρωμαϊκὰ στρατόπεδα στὴν Εὐρώπη: Many settlements in Europe originated as Roman military camps and still show traces of their original pattern … Συνέχεια →

Ἀπόσπασμα: Οι σκλάβοι που θεωρούνται επικίνδυνοι για να το σκάσουν, φοράνε στο λαιμό τους ένα μπρούτζινο κολλάρο, σαν εκείνο των σκυλιών. Και, όπως στους σκύλους, γράφουν πάνω στο κολλάρο το όνομα του αφέντη, τη διεύθυνση, το όνομα του σκλάβου και … Συνέχεια →

Ἀπὸ τὴν Ἑλληνορωμαϊκὴ αὐτοκρατορία Ὁ ρωμαῖος αὐτοκράτορας, ὅπως καὶ στὴ Ρωμανία, εἶναι ἀπόλυτος κυρίαρχος, γιὰ ὅσο πείθει ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπερασπίζεται τὰ «συμφέροντα τῆς Ρώμης». Δὲν ὑπάρχει κληρονομικὴ μοναρχία ὅπως στὴ γαλλικὴ μοναρχία. Ἡ ἐξουσία εἶναι ἀπόλυτη, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση … Συνέχεια →

«Τί μᾶς λές, τώρα…». Ἐντάξει, ἀλλὰ ἡ φθορὰ τῶν γλυπτῶν λόγω τῶν καυσαερίων ἐπιβάλλει τὴν τακτικὴ φωτογράφισή τους.

Ρώμη, 1ος καὶ 3ος αἰ.

Ἀρχαῖοι συγγραφεῖς ἀπὸ τὴ σειρὰ τοῦ Loeb, δωρεάν. Μιὰ ποὺ οἱ Ἕλληνες εἶναι γνωστοί, ἔχουν μεταφραστεῖ, τὸ ἐνδιαφέρον βρίσκεται στοὺς Ρωμαίους.

Ἐσκουιλίνος λόφος, Ρώμη, 1ος αἰ. π.Χ. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κλασσικὴ ἐποχή, στὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν τοπιογραφία καὶ ὁ ἄνθρωπος ἦταν τὸ ἐπίκεντρο τῆς ζωγραφιᾶς, οἱ Ρωμαῖοι ενδιαφέρθηκαν γιὰ τὰ τοπία. «Σε τελική ανάλυση, η Ελληνική τέχνη … Συνέχεια →

  Ἡ προσωποποίηση τῆς πόλης μὲ μιὰ γυναίκα (ποὺ ταυτίζεται ἐνίοτε μὲ τὴν Τύχη της πόλης) ἡ ὁποία φορᾶ ὡς διάδημα τὰ τείχη τῆς πόλης εἶναι μια ἑλληνικὴ συνήθεια, ποὺ ἀνιχνεύεται ἀπὸ τουλάχιστον τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια. Ἡ Τύχη τῆς Ἀντιόχειας … Συνέχεια →

Πᾶ νὰ πεῖ ἀφανισμὸς κάθε ἀναφορᾶς σὲ κάποιον, ἐξαφάνιση τῆς μνήμης του -ὡς βιολογικὴ παρουσία ἔχει ἤδη ἐξοντωθεῖ. Κλασικὴ ρωμαϊκὴ συνήθεια Ὅπως ὁ μικρὸς Γέτας (ἐκεῖ μὲ τὸ σβησμένο πρόσωπο), τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ὁ μετέπειτα αὐτοκράτορας Καρακάλλας -φτυστὸς ἡ … Συνέχεια →