Tag Archives: μουσική

Ὡραῖο τραγουδάκι. Ὅσο γιὰ τὸ ἐξώφυλλο, καὶ μόνο ἀπὸ ἀντίδραση στὰ σοῦπερ οὐάου ἐξώφυλλα, συνιστᾶ ἀπὸ μόνο του εἰρωνεία πρὸς αὐτά, καὶ πρόοδο.  

All I ever wanted All I ever needed Is here in my arms Words are very unnecessary They can only do harm

Du arme, arme Kerze gibst fürder keinen Schein, erloschen ist so schnelle dein Licht, das freud’ge, helle, o muss es also sein? ‘S ist nicht, weil ich nun weilen muss in der Dunkelheit! 0 brenntest du nur immer und gäb … Συνέχεια →

Τί κοινὸ σημεῖο ἔχουν; Δὲν χωρᾶνε, σὲ μιὰ «ἄδεια πατρίδα» ἢ στὸ «Σύμπαν». Ὑπάρχει πρόβλημα χώρου γιὰ τοὺς Νεοέλληνες. Ὄχι ὅτι εἶναι παχύσαρκοι ἢ ζητᾶν προσωπικὸ ζωτικὸ χῶρο. Τί κρίμα, τί κρίμα, τί κρίμα, τόσο ὑπερφίαλοι (αρχ. ὑπερφίαλος < ὑπὲρ … Συνέχεια →

Ὁ μόνος, ἴσως, ἐθνικὸς ὕμνος σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο, ποὺ ἐξυμνεῖ τὴν Ἐλευθερία κι ὄχι ἁπλῶς τὸ ἔθνος. Ἄλλοι Ὕμνοι ἀναφέρονται μόνο στὶς ἡρωικὲς σφαγές, μόνο στὸ πόσο σπουδαῖο εἶναι τὸ ἔθνος τους, μόνο στὸ πόσο σιχαμεροὶ εἶναι οἱ ἐχθροί … Συνέχεια →

Πόσο ἐπίκαιρο.

Δὲν ἔχω καταλάβει γιατί ἀνακαλέσαμε τὸν πρέσβη στὴν Αὐστρία κι ὄχι στὴν Τουρκία. Τέλος πάντων. Τιτανικός: Ὁ Μόζαρτ ἄρχισε νὰ μὲ ἀρέσει μετά. Στὴν ἀρχὴ δὲν τὸν ἤθελα καθόλου. Ἤθελα μόνο Μπάχ. Χιλιάδες ὧρες Μπάχ. Τσέμπαλο. Καὶ τώρα, ὅμως, ποὺ … Συνέχεια →

Μουσικὴ ἀπὸ τὸν γνωστὸ πίνακα τοῦ Ἱερώνυμου Μπός.  

  Όλα τα δωδεκάνησα στέκουν αναπαμένα κι η Πάρος η βαριόμοιρη στέκεται αποκλεισμένη. Κι όσοι την ξεύρουν κλαίουν την κι όλοι τηνε λυπούνται, Μα σαν την κλαίγ’ η Δέσποινα κανείς δεν τήνε κλαίγει: «Πάρο, και τι σου ωργίστηκεν αυτός ο … Συνέχεια →

Ἡ κατάσταση τῆς εἰσόδου καὶ παραμονῆς τῆς Ἑλλάδας στὴν Ε.Ε. καὶ γενικὰ στὴ Δύση καλύτερα περιγράφεται μὲ δυὸ στίχους τοῦ «Hotel California»                  we are all just prisoners here, of our own device.                  You can check out any time … Συνέχεια →

There’s a feelin I get, when I look to the E.U.

Μαθαίνει ἕνας μικρὸς συγγενὴς πιάνο καὶ ἠλεκτρικὴ κιθάρα. Τοῦ λέω»γιατί δὲν παίζεις στὸ πιάνο τὸ Τῆς Λαρίσης τὸ Ποτάμι;». Κομπλάρει κάπως. Αὐτὸ ἤθελα, γιατὶ στὸ κάτω-κάτω, τέτοια τραγούδια μεταξὺ ἀστείου κι ἀστείου τὰ ἀκούω κι ἐγώ. Συνεχίζω: «Θὰ μποροῦσες νὰ … Συνέχεια →

τοῦ Ρασούλη

Cutting through the clouds of silver skies Descending to the ground and then arise Days are gone I feel I might be home But where are you, where has your love gone? Pale wall, your steps still echo through it … Συνέχεια →

Τὸ παράπονο τῶν ἡρώων. Ἀπὸ τὶς πιὸ ὄμορφες κι εὐγενικὲς συνθέσεις του.

Ὁ Λεονταρίτης ἦταν Κρητικὸς συνθέτης τοῦ 16ου αἰώνα.

Ὄχι ὅτι δὲν μᾶς εἶχε προειδοποιήσει κανείς. Μόνο ποὺ δὲν φαντάστηκε ὅτι  τελικὰ «κοινὴ» δὲν θὰ γινόταν ἡ Κοινὴ Ἀγορὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Κοινὴ Ἀγορά. στίχοι Ὅταν θὰ μποῦμε στὴν Κοινὴ τὴν Ἀγορά ὅταν θὰ … Συνέχεια →

Ποτέ μας δὲν ἀλλάζουμε καὶ δὲν ἀσπροφοροῦμε

Ἴσως ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα κομμάτια γιὰ πιάνο.

Θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ τὰ παιδιὰ αὐτὰ νὰ ἀντιπαθοῦν τὴν ἑλληνικὴ λόγια μουσικὴ παράδοση (καὶ τέτοια εἶναι ἐκτὸς ἄλλων ἡ βυζαντινὴ ἐκκλησιαστικὴ μουσική) καὶ νὰ μὴν τὴν ἐντάσσουν στὶς ἑρμηνεῖες τους. Ἀλλὰ κάτι τέτοιο δὲν γίνεται. Ἀπὸ ὅσο ἔχω ἀκούσει, … Συνέχεια →

Κάτι ἤξερε ὁ Κονδύλης κι ἔβλεπε καουμπόικα.