Tag Archives: παράδοση

Βλέπω κι ἀκούω τὰ κάλαντα ἄλλων περιοχῶν. Τὰ δικά μου κάλαντα μόνο μὲ τὰ Χριστούγεννα δὲν ἀσχολοῦνται: Ἀσχολοῦνται μὲ τὰ στολίδια (Ἥλιος, Φεγγάρι, Αὐγερινός) τῆς συζύγου ὅταν αὐτὴ πάει στὴν ἐκκλησία, μὲ τὴν ἐρωτοτροπία στὴ φύση, μὲ τὸν γιὰ παντρειὰ … Συνέχεια →

Ἀπὸ τὶς πιὸ ὡραῖες ἠχογραφήσεις μὲ τραγούδια τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Δίνουν κι ἕνα μέτρο τοῦ ἰδεώδους στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἡ ἑρμηνεία τοῦ προνεοτερικοῦ μουσικοῦ πολιτισμοῦ μας. Γιὰ ὅσους ἀντιπαθοῦν τὴν καθαρολογία, μόνο ἐὰν ἡ παράδοση στὴ σωστή της … Συνέχεια →

Μ’ ἐντυπωσιάζουν πολὺ οἱ ἄθρησκοι φιλανατολίτες Δεξιοί. Ἀφοῦ ἀπαρνήθηκαν (ἐκ γενετῆς, οἰκογενειακά, ἢ συνειδητά, ὅταν μεγάλωσαν) τὴ θρησκεία ὡς ψέμα ἢ ἀπάτη ἢ ὡς ἄχρηστο (γιὰ τοὺς ἴδιους) ἀπολίθωμα, καὶ δυτικοποιήθηκαν, ἔπειτα τοὺς πιάνει ἡ πολιτισμικὴ νοσταλγία. Αὐτὴ ὅμως διοχετεύεται … Συνέχεια →

Δυὸ παραμύθια μὲ ὄνειρα καὶ κοινὴ δομὴ μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση. Τὸ ἕνα εἶναι ἀπὸ τὴ Βόρεια Ἀφρική, τὸ ἄλλο ἀπὸ τὸ χωριό μου. Στὸ πρῶτο, τρεῖς μουσουλμάνοι μαθητευόμενοι ἀσκητὲς ποὺ μαγείρευαν ἕνα κομμάτι κρέας γιὰ κακή τους τύχη ἀναγκάζονται νὰ … Συνέχεια →

1972:   Ὧρες ὧρες ἀναρωτιέμαι ἂν οἱ μεγάλοι νεοέλληνες ἀρχιτέκτονες καὶ οἱ σημερινοὶ φοιτητὲς καὶ καθηγητὲς τῶν ἀρχιτεκτονικῶν σχολῶν κάνουν ἐπιστημονικὲς βόλτες στὰ χωριὰ καὶ τὶς κωμοπόλεις, ἢ ἂν ἔχουν δεῖ καμμιὰ φωτογραφία σὰν τὶς παραπάνω. Τείνω νὰ πιστεύσω ὅτι … Συνέχεια →

Οἱ ἀρχιτέκτονες ποτὲ δὲν ἔψαξαν γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἀστικὸ σπίτι, ποτὲ δὲν τὸ μιμήθηκαν ἐπίμονα (γιὰ νὰ ἔχουν δικαίωμα νὰ τὸ ξεπεράσουν προσθέτοντας καινοτομίες). Οἱ χαμουτζῆδες χαρακτήριζαν τούρκικο ὁτιδήποτε παλαιότερο τοῦ Ὄθωνα. Πέρα ἀπὸ τὰ νεοκλασσικά, τὰ ἄλλα ἦταν τούρκικα. … Συνέχεια →

Αὐτογελοιοποίηση καὶ φοβία, ἐνῶ τὸ παλιὸ καὶ τὸ καινούργιο μποροῦν κάλλιστα νὰ συνυπάρχουν. Κι ὅσο περισσότερο κρατᾶς τὸ παλιὸ καὶ κρατιέσαι ἀπὸ αὐτό, τόσο πιὸ ἄνετα ἀντιμετωπίζεις τὸ νέο. Αὐτὸ δὲν εἶναι μεταμοντέρνο οὔτε ἀναπλήρωση κ.λπ. Εἶναι κάτι ποὺ ἰσχύει, … Συνέχεια →

Τοῦ Χάλαρη. Θυμᾶμαι ποὺ κάποιος ἁπλὸς ψάλτης ἐξέφραζε τὴν δυσαρέσκειά του γιὰ διάφορα κακὰ ποὺ ἔβρισκε στὴ βυζαντινὴ μουσικὴ τοῦ Χάλαρη. Δὲν ξέρω ἀπὸ μουσικές, ἀλλὰ ἡ κριτική του μοῦ φάνηκε μέσα στὰ ὅρια τοῦ φθόνου. Μήπως γιατὶ κακῶς διαισθάνθηκε … Συνέχεια →

Πόσο ἐπίκαιρο.

  Όλα τα δωδεκάνησα στέκουν αναπαμένα κι η Πάρος η βαριόμοιρη στέκεται αποκλεισμένη. Κι όσοι την ξεύρουν κλαίουν την κι όλοι τηνε λυπούνται, Μα σαν την κλαίγ’ η Δέσποινα κανείς δεν τήνε κλαίγει: «Πάρο, και τι σου ωργίστηκεν αυτός ο … Συνέχεια →

Μαθαίνει ἕνας μικρὸς συγγενὴς πιάνο καὶ ἠλεκτρικὴ κιθάρα. Τοῦ λέω»γιατί δὲν παίζεις στὸ πιάνο τὸ Τῆς Λαρίσης τὸ Ποτάμι;». Κομπλάρει κάπως. Αὐτὸ ἤθελα, γιατὶ στὸ κάτω-κάτω, τέτοια τραγούδια μεταξὺ ἀστείου κι ἀστείου τὰ ἀκούω κι ἐγώ. Συνεχίζω: «Θὰ μποροῦσες νὰ … Συνέχεια →

Θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ τὰ παιδιὰ αὐτὰ νὰ ἀντιπαθοῦν τὴν ἑλληνικὴ λόγια μουσικὴ παράδοση (καὶ τέτοια εἶναι ἐκτὸς ἄλλων ἡ βυζαντινὴ ἐκκλησιαστικὴ μουσική) καὶ νὰ μὴν τὴν ἐντάσσουν στὶς ἑρμηνεῖες τους. Ἀλλὰ κάτι τέτοιο δὲν γίνεται. Ἀπὸ ὅσο ἔχω ἀκούσει, … Συνέχεια →

Ἀντίθετα πρὸς τὴν αὐτοεκπληρούμενη προφητεία τῶν ἐχθρῶν τῆς παράδοσης, πὼς οἱ φίλοι τῆς παράδοσης εἶναι πολιτικὰ συντηρητικοί (μαζὶ μ’ αὐτοὺς κι οἱ καλλιτέχνες φίλοι τῆς παράδοσης, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς παράδοσης ὡς ἐθνικιστὲς κι ὄχι καλλιτέχνες), ὁ … Συνέχεια →